Tanuki-Manga

Wbrew słodkiemu kolorkowi i zuchowato­‑uroczej minie Yato na obwolucie, jak i beztrosce ilustracji otwierającej tomik, wypełniony jest on wydarzeniami bardzo dramatycznymi, kto wie, czy nie bardziej niż jakikolwiek wcześniejszy.

Po rozmowie z Kazumą Yato uświadamia sobie, że sekret związany z jego ojcem lada moment może wyjść na jaw oraz że Hiyori grozi niebezpieczeństwo. Nie da się ukryć, że choć Tata już wcześniej miał na nią oko, dziewczyna sama dolała oliwy do ognia, ostro mu się przeciwstawiając i ujawniając, jak blisko jest z jego Yaboku. W zamian Tata rzucił jej w twarz, że musi być zakochana w Yato, co jakoś jej wcześniej nie przyszło do głowy i teraz powoduje problemy w kontaktach z obsesyjnie pilnującym ją bogiem w dresie.

Jednak cios spadnie gdzie indziej: oto ludzie w prowadzonej przez ojca Hiyori klinice nagle zaczynają wpadać w szał i zachowywać się agresywnie – zarówno pacjenci, jak i personel. Opętanie przez demony mocą Pieśni nie omija nawet matki Hiyori. Dziewczyna jest przerażona i zrozpaczona do granic utraty zmysłów, ale Yato nie może pospieszyć jej z bezpośrednią pomocą, gdyż na dachu szpitala angażuje go w walkę sam Tata z pomocą Nory. Jest to nie tylko wymiana ciosów Orężami (długa i dynamiczna, świetnie narysowana), ale i ciężka dla młodego boga przeprawa emocjonalna. Pozostaje bez rozstrzygnięcia z powodu przybycia Bishamon; jak zawsze bogini wojny wymiata demony w imponującym tempie i stylu, a jej przepychanki słowne z Yato nie tracą werwy i wnoszą odrobinę tak potrzebnego w tym tomiku humoru. Jednak mimo że Tata musiał się wycofać, zdołał zadać ostatni cios.

Tymczasem Yato staje przed więcej niż niepokojącym faktem, że zrozpaczona i obwiniająca siebie o chaos w klinice Hiyori zaczyna zmieniać się w pełnego demona. Wygląda na to, że zgodnie z planem Taty będzie musiał przeciąć jej cumę lub łączące ich więzy, czego oczywiście nie chce za skarby świata. Alternatywa podsunięta przez makiawelicznego ojca jest jeszcze gorsza… Ale Yato znajduje własne rozwiązanie (to było słodkie!), choć sam nie jest pewien jego słuszności. Ostatecznie sytuacja zostaje opanowana, ale Hiyori czekają trudne chwile. Wiemy jednak doskonale, że ona się tak łatwo nie poddaje!

Polskie wydanie to standard na bardzo dobrym poziomie, do którego nie mam żadnych zastrzeżeń; takoż rysunki, jak zawsze doskonałe, w scenach walki dynamiczne, w scenach dramatycznych świetnie wyrażające emocje. Hiyori w postaci demona jest przecudna, jakkolwiek niestosownie brzmi to określenie, biorąc pod uwagę okoliczności. Końcowe bazgroły pozwalają trochę odetchnąć i uśmiechnąć się po lekturze, ale następująca po nich ilustracja na rozkładówce znów przypomina, że w kolejnych tomach tak wesoło nie będzie.