Tanuki-Manga

W mangach lub anime aż roi się od nadzwyczajnych osobników. Praktycznie w każdej historii znajdzie się jakiś utalentowany i doskonały aż do przesady bohater, któremu inne postacie nie dorastają nawet do pięt. Główny bohater Ja, Sakamoto taki właśnie jest, lecz jest coś, co wyróżnia go spośród tłumu. Podczas gdy inni swoją nadzwyczajność mogą okazywać podczas pojedynków z wrogimi klanami ninja, rozwiązując zagadki kryminalne lub w inny widowiskowy sposób, Sakamoto robi to nawet podczas lekcji lub gdy dorabia w okolicznym fast foodzie.

Warto już teraz zaznaczyć, że Ja, Sakamoto jest komedią, w dodatku dosyć nietypową. Źródłem komizmu jest oczywiście sam Sakamoto i to, jak idealnie radzi sobie z kłopotami, które go spotykają. Musicie bowiem wiedzieć, że Sakamoto wszystko robi perfekcyjnie i z wdziękiem – nie ma tu znaczenia, czy musi sobie poradzić ze sprzątaniem klasy, czy też z grupką rozrabiaków wymuszających pieniądze od innych uczniów. Rezultat jest zawsze ten sam – problem znika, zaś wszyscy świadkowie tego, jak to się stało, rozmyślają o jednej z dwóch rzeczy: „co zrobić, aby stać się tak wspaniałym jak Sakamoto” lub „co zrobić , aby być z kimś tak wspaniałym jak Sakamoto”. Nie należy się jednak obawiać znudzenia fabułą: każdy z rozdziałów jest oddzielną historią, luźno powiązaną z pozostałymi (dzięki czemu autor może popuścić wodze fantazji), zaś sama seria liczy tylko cztery tomy. Z drugiej strony nie ma się chyba co nastawiać na to, że fabuła będzie posuwać się do przodu, jak to ma miejsce w „zwykłych” mangach – najpewniej zamiast zwyczajowego rozwiązania jakiegoś problemu czy pokonywania Wielkiego Złego czekają nas cztery tomy historyjek o szkolnych (i nie tylko) przygodach Sakamoto. Jeżeli chodzi o mnie, zupełnie mi to nie przeszkadza, zwłaszcza jeżeli kolejne tomy utrzymają poziom pierwszego.

Polskie wydanie prezentuje się naprawdę dobrze – edycja stoi na znanym z innych mang Studia JG profesjonalnym poziomie, wszystkie onomatopeje i tekst są przetłumaczone… Nie ma się zupełnie do czego przyczepić. Tłumaczenie też nie zawodzi, dzięki czemu żarty śmieszą, a teksty głównego bohatera brzmią odpowiednio kozacko.

Jednym z problemów (oprócz absurdalnego humoru, który nie każdemu musi pasować), jaki widzę w przypadku tego tytułu, może być kreska – nie jest najgorsza, ale trochę różni się od innych mang obecnie ukazujących się w Polsce. Zachęcam jednak do tego, aby dać tej pozycji szansę, nawet jeżeli rysunki z początku nie wydadzą się wam jakieś wyjątkowe. Ja, Sakamoto jest jedną z niewielu innych, wyłamujących się ze schematów mang, jakie ukazały się w naszym kraju, więc miłośnicy takich historii zdecydowanie powinni się przyjrzeć temu tytułowi. To samo tyczy się fanów lekko (a czasami bardzo) absurdalnego humoru, którego co jak co, ale w Ja, Sakamoto nie brakuje.