Tanuki-Manga

Guren pozostaje w łapskach Crowleya i choć zarządził odwrót niedobitków Księżycowej Kompanii, Yuuichirou nadal dwoi się i troi, by jak bumerang wrócić na pomoc podpułkownikowi, wbrew jego woli i wbrew zdaniu towarzyszy z oddziału. Okazuje się, że nie jest go w stanie zatrzymać nawet śmierć, która nadchodzi, gdy lekkomyślnie połyka nadmiar dopalaczy i za moc jest w stanie sprzedać dosłownie swoją duszę… Skoro nasz naiwny Yuu jest taki uparty, to nie pozostaje nic innego, jak znokautować go i siłą wynieść z pola bitwy. Odwrót nareszcie idzie całkiem nieźle, aż do chwili, gdy na drodze niedobitków Księżycowej Kompanii staje jeden wampir – oto Mikaela przybywa na odsiecz swojemu „śpiącemu księciu”. A że musi najpierw pokonać około trzydziestu przeciwników? Cóż to dla niego…! Chyba jednak trochę przecenia swoje siły i w efekcie to członkowie oddziału Yuu stają w jego obronie, gdyż orientują się, że to „członek rodziny” ich przyjaciela. Czyżby głupota jednak była zaraźliwa? No cóż. Ich bunt sieje niemały zamęt w szeregach Kompanii, i to w najgorszym możliwym momencie, bo posiłki wampirów właśnie przybyły. Mika umyka tymczasem ze swoim przyjacielem w objęciach w siną dal.

Bitwa w Nagoi trwa i trwa, choć chyba ma się już ku końcowi… Kureto Hiiragi nadal knuje coś niedobrego, Guren mu wtóruje i pokazuje nowe oblicze, a Yuuichirou okazuje się eksperymentem, który wszyscy chcą dorwać. Wszystko wskazuje też na to, że punktem kulminacyjnym tych planów będzie lotnisko w Nagoi. Tymczasem Yuu i jego obsesja na punkcie przyjaciół oraz zerowy talent do wykonywania rozkazów irytują coraz bardziej – ileż razy można? Na dodatek okazuje się hipokrytą do kwadratu, gdy wreszcie ucina sobie pogawędkę z Miką – cóż z tego, że stałeś się wampirem, jeśli chcesz, to pij moją krew! Ty możesz. Tak więc: zabiję wszystkie pijawki, no, poza tobą. Gdy jednak przymknąć oko na jego idiotyzmy, to miło, że dwóch przyjaciół nareszcie się spotkało i mogą na dzień dobry… eee… kłócić się niczym stare dobre małżeństwo. Dobiliśmy też do dziesiątego tomu Serafina Dni Ostatnich, tak więc już najwyższy czas, byśmy poznali genezę tytułu mangi – miło, że w końcu dowiadujemy się czegoś więcej o upadku świata i o niebezpiecznych eksperymentach przeprowadzanych przez ludzi.

Okładka dziesiątego tomu ponownie cieszy oko – znajduje się na niej wampir Crowley i jego przyboczne wampirzyce. To chyba jeden z nielicznych bohaterów, którego naprawdę lubię w tej serii za jego zdystansowanie… Dalej znajduje się kolorowy miniplakat, znów zacnej urody, przedstawiający Mikaelę (jeśli ktoś się zastanawiał, o co chodziło z kolorem źrenic Miki, to tu ma wersję po przemianie) i Yuuichirou. Dalej krótkie wprowadzenie, spis treści, cztery rozdziały historii. Na koniec kilka słów od autorów o powieściach – których u nas i tak nie wydano – oraz posłowie, a także kilka stron reklam. Tłumaczenie trzyma przyzwoity poziom, lekko się je czyta i dobrze oddaje charakter postaci oraz ogólny nastrój, nie odnotowałam też żadnych literówek czy innych kwestii, które wydawałyby się wątpliwe.