Tanuki-Manga

Po traumatycznych wydarzeniach w parku wszystko pozornie wraca do normy. Ranne dziewczyny leczą się w szpitalu, a reszta stara się o wszystkim zapomnieć. Yukiteru musi jednak ponieść konsekwencje własnych działań: w końcu nazwał Yuno swoją dziewczyną, a ona z pewnością nie pozwoli mu o tym zapomnieć. Niespodziewanie jednak to Akise organizuje im wyjście do… salonu ślubnego, gdzie za darmo organizowana jest próbna ceremonia ślubna. Trzeba przyznać, że ta atrakcja jest dla Yukkiego (jak również recenzentki) dużym zaskoczeniem i chłopak nie pali się, by jej doświadczyć. Jednak sprzeciwianie się teraz uradowanej Yuno byłoby przecież okrutne (a być może także niebezpieczne), dlatego ostatecznie bohater godzi się na ten pomysł. Akise natomiast wykorzystuje okazję, by poszperać nieco w domu Yuno – czy znajdzie tam odpowiedzi na swoje pytania? Wszystkie te sprawy szybko tracą na znaczeniu, kiedy okazuje się, że Dziewiąty, odpowiedzialny za ostatnie ataki, nie żyje, a policja z jakiegoś powodu łączy Amano i Gasai z tą sprawą. Muszą się zgłosić na przesłuchanie, gdzie liczą na pomoc Czwartego. Czy słusznie?

Piąty tomik Pamiętnika przyszłości obfituje w wydarzenia. Od groteskowego i niezrozumiałego wątku z ceremonią ślubną po przesłuchania, pościgi i ucieczki… Ale nie zdradzę nic więcej. Sytuacja robi się dla bohaterów coraz bardziej niebezpieczna i coraz trudniej będzie im uciec od zadania, jakie postawił przed nimi Deux. Yukiteru, mimo początkowego braku instynktu samozachowawczego, zaczyna rozumieć, jak bardzo musi uważać w postępowaniu z Yuno. Chociaż nadal rozbraja mnie jego wahanie między „może mógłbym się w niej kiedyś zakochać” a „przecież widziałem te ciała, więc to chyba niemożliwe”. Na razie jednak nie bardzo może uwolnić się od dziewczyny, bo okoliczności zmuszają ich do chronienia się nawzajem, by przeżyć. Swoją drogą, to ciekawe, że po pierwszym tomiku, w którym Yukki regularnie rozmawiał z Deusem i Murmur, uważając ich za jedynych przyjaciół, nie pojawiają się oni prawie w ogóle – ale to pewnie ze względu na toczącą się rozgrywkę. Manga w zasadzie utrzymuje mniej więcej ten sam poziom od początku. Nadal uważam, że jest dość naiwna, miejscami nielogiczna, no i drażnią mnie prawie wszyscy bohaterowie. Nie widzę jednak sensu w rozwodzeniu się nad tym przy każdym tomiku, bo już dawno doszłam do wniosku, że nie jestem jej grupą docelową. Summa summarum – wszyscy, którym dotąd podobał się ten tytuł, na pewno nie rozczarują się tomikiem piątym.

Jakość wydania również od początku pozostaje niezmienna. Matowa obwoluta została dopasowana stylem do reszty tomików, a kolorem przewodnim jest tym razem pomarańczowy. Bardzo dynamiczna ilustracja od razu zwiastuje, że będzie się działo. Jakość papieru i druku pozostają bez zarzutu. Cztery pierwsze strony, w tym spis treści, wydrukowano w kolorze, na kredowym papierze. Tłumaczenie jest w porządku – nie dopatrzyłam się właściwie żadnych zgrzytów, bohaterowie mówią dość naturalnie i stosownie do wieku. Nie ma też literówek ani błędów ortograficznych czy interpunkcyjnych. Jedna wpadka pojawiła się w dodatku „Kącik Murmur” na stronie 206 – „wydaje mi się, jakby ktoś tu jest”.