Tanuki-Manga

Upojny nastrój z poprzedniego tomu ulatnia się jak letni sen, a bohaterowie znów stają do walki o przetrwanie. Bezkompromisowość rządów Furuty i skazywanie na śmierć nawet cywili powoduje, że wewnątrz BSG pojawiają się głosy oburzenia i wątpliwości. Prowadzi to do konfrontacji dyrektora Furuty z Urie i Kuroiwą, która szybko przeradza się w zbrojną walkę. Sam zamach stanu zresztą nie wydaje się zaskoczeniem dla Nimury, gdyż bez ceregieli rzuca on przeciwko swoim podwładnym dwójkę dobrze nam znanych ghuli z grupy klaunów. Równolegle do walki w siedzibie BSG rozpoczyna się misja „Czarnej kozy” – Kaneki oraz grupa jego podwładnych wyruszają na powierzchnię, by pozyskać zapasy pożywienia na nadchodzące trudne czasy. Nie przewidzieli jednak, że wróg tylko czeka, aż oddalą się od kryjówki, by bezlitośnie rozpocząć rzeź pozostałych tam, w znacznej mierze bezbronnych ghuli.

Tom trzynasty jest wypełniony po brzegi desperackimi walkami w różnych konfiguracjach. Często są to konfrontacje wręcz symboliczne, gdy głodni rewanżu oponenci (bądź dawni znajomi) mierzą się ze sobą po wielu latach. Co gorsza, obecnie nie tak łatwo stwierdzić, czy ktoś został już zabity na dobre, czy może poza dekapitacją, kulką w łeb lub poszatkowaniem na kawałki trzeba zrobić coś jeszcze, by uznać walkę za zakończoną na amen. O ile niegdyś Ishida Sui lekką ręką mordował swoich bohaterów, o tyle teraz nad wyraz często przywraca ich do życia, co powoduje, że trudno mi się zaangażować emocjonalnie w wydarzenia (choć przyznam, że zadbał w co bardziej spektakularnych przypadkach o to, by uważny czytelnik był w stanie prześledzić, jakim cudem to miało prawo zadziałać). Jednocześnie poza krwawą młócką, w której czytelnik niezbyt jest w stanie stwierdzić, czy to już naprawdę koniec, autor wprowadził swoiste epitafia dla niektórych „schodzących ze sceny” w postaci wewnętrznych monologów, podsumowań swojego żywota i dążenia do katharsis… ucinane przez pewnego cynicznego klauna, który chwilę wcześniej w środku krwawej jatki czytał sobie Gintamę. Ot, typowa dla tego autora groteska, jakiej pełno w tym tomie. Na szczęście w ogarnięciu, co się dzieje, pomaga znajdująca się w środku konkretna rozpiska kto­‑co­‑gdzie­‑i-jak. Nie da się też ukryć, że :re jest pełna analogii do swojej zakończonej poprzedniczki… Cóż więc zrobi Kaneki, gdy ponownie spotka go game over?

Na okładce tomu trzynastego znajduje się Juuzou Suzuya, ochrzczony nowym bogiem śmierci BSG, a w porównaniu z poprzednim kolorystyka wygląda, jakby wyssano z niej całe życie, pozostawiając jedynie szarości i krwistą czerwień. Dalej jest kolorowa strona z Touką, spis treści oraz szybka zgapka z całym mnóstwem bohaterów przewijających się przez strony mangi (rzecz bardzo przydatna!). Za rozdziałami znajdują się zwyczajowo urocze historyjki bonusowe oraz stopka redakcyjna. Polskie wydanie trzyma bardzo przyzwoity poziom, więc nie ma się do czego przyczepić. No, to jeszcze tylko trzy tomy do końca…