Tanuki-Manga

W siódmym tomiku przygód Miyu Narumi Kakinouchi prezentuje dwie krótkie historyjki poboczne i jedną opowieść główną. Jak pierwsze dostajemy Wspomnienie złotych oczu, trochę yaoistyczną rzecz o przyjaźni (czy aby na pewno tylko przyjaźni?) dwójki chłopców, pomiędzy których wkracza Miyu. Najciekawsze jest to, iż jeden z nich najwyraźniej pamięta naszą bohaterkę, co oznacza, iż musieli się już spotkać (a pamiętajmy, że Miyu każdorazowo wymazuje w jakiś sposób swoją osobę ze wspomnień innych).

Kim jest tamta dziewczyna to raczej nietypowa jak na tę mangę opowieść z wyraźnym wątkiem społeczno­‑obyczajowym. Jej bohaterem jest biznesmen, który wyjechał z domu pięć lat po narodzinach córki, zaś kolejne dziesięć lat spędził, jeżdżąc po świecie i zarabiając pieniądze na utrzymanie rodziny. Powrót do domu nie przysporzy mu jednak tyle radości, ile oczekiwał – dla żony jest całkowicie obcym człowiekiem, zaś jego „niewinna” córeczka wygląda i zachowuje się jak kogal (nie mające dobrego polskiego odpowiednika słowo oznaczające płytką dziewczynę chodzącą do solarium).

W obydwu tych epizodach Miyu jest schowana, nieco na drugim tle. Jej obecność jest niezbędna dla puenty tych historii, zaś głównymi bohaterami są tu ludzie – dwójka przyjaciół oraz ojciec i córka. Inaczej jest w przypadku głównej części tego tomiku – trylogii zatytułowanej Kiki. Jej bohaterką jest młodziutka shinma rodzaju żeńskiego ubrana w coś przypominającego strój pokojówki. W odróżnieniu od większości przedstawicieli swojego gatunku, Kiki nie wydaje się zła, co Miyu dostrzega i dlatego też postanawia darować jej wolność. Nietrudno zgadnąć, że wywoła to reakcję Reihy, w rezultacie doprowadzając do otwartej konfrontacji obu strażniczek. Tymczasem Matsukaze, chcąc zemścić się na Miyu za irytowanie jego pani, postanawia rozegrać wszystko po swojemu. Swoją rolę ma tu też króliczkowata Shiina.

Jako dodatek znajdziemy tylko jedną stronę z krótkimi przemyśleniami autorki na temat poszczególnych epizodów. Warto zwrócić uwagę na Kiki, gdyż to ostatnia z ważnych fabularnie dla tego cyklu postaci. Pod pewnym względem stanowi ona antytezę chłodnej i opanowanej Miyu, jednak pozory lubią mylić. Godny zauważenia jest fakt, iż o ile w Vampire Princess Miyu właściwie nie ma scen humorystycznych, o tyle zakończenie Kiki nieodmiennie wywołuje uśmiech na twarzy. Ciekawostką jest też okładka, którą można oglądać zarówno normalnie, jak i do góry nogami. Kolorowy obrazek w środku jest zaś, w odróżnieniu od tych, które znajdowały się w poprzednich tomikach, bardziej dynamiczny.