Tanuki-Manga

Ponowne spotkanie Emmy i Williama wcale nie jest tak brzemienne w skutki, jak można by przypuszczać. Ona nie rzuca pracy, on nie rezygnuje z pozycji społecznej na rzecz miłości, choć jednak coś się zmienia, a może nawet rusza naprzód. Najważniejsze, że o wszystkim dowiaduje się pani Jones, która na dodatek nie potępia ich wprost – ale nie można też powiedzieć, by wspierała syna. Ostatecznie Emma wraca do Haworth razem z państwem Molders i zmienia się jedynie to, że młodzi wymienili się adresami i odtąd będą mogli korespondować ze sobą. I robią to, na tyle intensywnie zresztą, że zarówno przełożeni Emmy, jak i lokaj Williama coś zauważają, chociaż na razie nic z tym faktem nie robią… Zresztą nie tylko oni, cała ta sytuacja wpływa bardzo pozytywnie na główną bohaterkę – ta odrobina szczęścia zmienia ją nie do poznania i całe otoczenie zauważa, że dziewczyna zrobiła się radośniejsza i bardziej rozmowna. I tak się jakoś bohaterom życie toczy, ale czy listy wystarczą? W końcu kochać kogoś, to pragnąć jak najwięcej z nim przebywać, czyż nie?

W tomiku piątym Emmy autorka wiele miejsca poświęciła mentalności angielskich klas wyższych wiktoriańskiej Anglii. Pokazano, jeszcze bardziej niż zwykle, jak bardzo bezwzględne jest to towarzystwo. Tym razem jednak rzecz nie dotyczy głównej bohaterki – oglądamy młodość Aurelii i Richarda, czyli rodziców Williama. Wszak rodzina Jonesów dopiero od niedawna cieszy się jako takim szacunkiem, chociaż nadal wielu traktuje ich protekcjonalnie jako nowobogackich (dlatego tak istotne jest małżeństwo z panną Campbell). To Richard zgromadził cały majątek i musiał walczyć nie tylko o to, by dostać się na salony, ale przede wszystkim, by zaczęto go tam traktować poważnie. Cała ta historia wyjaśnia bardzo wiele, jeśli chodzi o surowość pana Jonesa względem romansu syna, a także sceptyczną postawę pani Jones. Prócz tego poznamy również ojca Eleanor, pana Campbella, który najwyraźniej jest typowym przykładem zadufanego w sobie i swoich pieniądzach arystokraty. Samej narzeczonej Williama natomiast niemal nie zobaczymy, pojawiła się ledwie raz na przestrzeni tych wszystkich rozdziałów. Ogólnie rzecz biorąc, akcja nabiera tempa i robi się coraz ciekawiej – naprawdę nie mogę się już doczekać następnego tomiku.

Jakość wydania nie spada ani trochę. Bardzo ładna, matowa obwoluta ze szczegółową ilustracją zarówno z przodu, z tyłu, jak i na skrzydełkach, stanowi dobre zabezpieczenie okładki. Pierwsza strona jak zwykle zawiera piękny szkic jednego ze znanych miejsc Londynu – tym razem jest to Hyde Park. Drukowi nie mam nic do zarzucenia, jego doskonała jakość pozwala cieszyć się piękną i bogatą w szczegóły kreską Kaoru Mori, papier także nie pozostawia nic do życzenia. Na końcu znajdziemy krótki i zabawny dodatek odautorski, w którym pani Mori pisze między innym o swoich wrażeniach z pobytu w Anglii. Tłumaczenie nadal prezentuje wysoki poziom i tym razem nie mam mu absolutnie nic do zarzucenia: bohaterowie używają języka stosownego do swojej pozycji, a jednocześnie brzmią naturalnie.