Tanuki-Manga

Pogrom Cyberów to rozpoczęta w drugim tomie mangi historia obejmująca także cały trzeci tomik przygód Locke’a. Głównymi dramatis personae są tu dr Machiko Grace, jej asystent Julius oraz sam Locke. Machiko to wybitnie uzdolniona specjalistka od cybernetyki, której ambicją jest stworzenie doskonałej krzyżówki człowieka i maszyny, stworzenia, które nie tylko będzie przewyższać Homo sapiens pod każdym względem, ale na dłuższą metę będzie w stanie go zastąpić. W jej laboratorium przebywa Remus, właściwie tylko mózg i kawałek kręgosłupa człowieka, który niegdyś cudem przeżył wypadek. Bywa on jednak cenną pomocą dla pani naukowiec – w zamian bowiem za wsparcie podczas badań Machiko obiecała, że zbuduje mu nowe ciało. Locke, będący teoretycznie głównym bohaterem, znowu jest jakby nieco zepchnięty na dalszy plan. Jest tu młodszym bratem Machiko, adoptowanym, podobnie jak ona, przez zamożnych ludzi, którym zależało, aby wychować dzieci pod jakimś względem wyjątkowe.

Hijiri Yuki porusza tu temat obecny w dziełach science­‑fiction niemal od zawsze. Cyberowie stworzeni przez Machiko są na pierwszy rzut oka doskonali. Dodatkowo do ich zbudowania wykorzystano ciała wybitnych naukowców i najlepszych żołnierzy. Elita elit, można powiedzieć. Problem polega na tym, że w tej elicie coś zaczyna szwankować. Jak to w takich przypadkach bywa, wszystko, co doskonałe, prędzej czy później musi się popsuć. Tak dzieje się także w tej historii. O ile jednak podstawowa opowieść o Cyberach nie jest specjalnie zajmująca ani odkrywcza, o tyle rozgrywający się na jej tle dramat zakochanego w Machiko Remusa został już pokazany naprawdę nieźle. Daje się też zauważyć, że główny bohater nie jest tu tak potężny i wszechmocny, jak w Tysiącletnim Imperium – akcja Pogromu Cyberów rozgrywa się sto pięćdziesiąt lat wcześniej.

Można mieć pretensje do sposobu podziału historii – w drugim tomie przedstawiono jej pierwsze dwadzieścia stron, trzeci tom zaczyna się więc od „uciętego” ciągu dalszego. Tłumacz zrezygnował już z prób polonizacji imion i nazwisk na rzecz zapisywania ich w formie bliskiej oryginałom, dlatego też o ile w drugim tomie jeszcze dr Machiko mówiła Proszę strzelić do Slaja, tak tu używa już formy Sly. Język odrobinę zyskał na potoczystości, bohaterowie, gdy trzeba, używają bardziej „rwanych”, mniej podręcznikowych zdań. Nie ma też już poważniejszych usterek tłumaczeniowych. Jako dodatek dorzucono trzy strony kalendarium wszechświata, w którym rozgrywa się akcja mangi. Zwraca uwagę grubość tomiku – ponad 170 stron, podczas gdy większość tomików (pojedynczych) serii liczyła około 150­‑160 stron.