Tanuki-Manga

Lustrzany Pierścień to ostatnia z historii zawartych w polskim wydaniu mangi Locke Superczłowiek, obejmująca jej dwa ostatnie tomy. Koncentruje się ona na postaciach dwójki awanturników – hakerki Kasandry Al­‑Hassan i byłego zapaśnika Stanislava Barkova. W trakcie podróży bohaterowie trafiają na porzuconą stację kosmiczną, gdzie znajdują program komputerowy o nazwie „Elena”. Choć nie znają jego zastosowania, od razu dostrzegają drzemiące w nim olbrzymie możliwości. Uruchomiona Elena rozpoczyna działania, które szybko ściągają na nią uwagę armii federacyjnej, a wysłana do wszystkich esperów w galaktyce sugestia ściąga w to miejsce także Locke’a.

Lustrzany Pierścień był jedną z późniejszych opowieści stworzonych przez Hijiriego Yukiego w ramach serii wydanej przez MF Comics. Powstał on w latach dziewięćdziesiątych (podczas gdy większość tomów wydanej w Polsce mangi oryginalnie ukazała się w latach osiemdziesiątych). Jeśli doszukiwać by się różnic, to warto zauważyć, że Lustrzany Pierścień jest pozycją bardziej skomplikowaną fabularnie od poprzednich, a Locke schodzi tu nawet nie na drugi, ale wręcz na trzeci plan wydarzeń, natomiast główne skrzypce grają trzy grupy postaci – z jednej strony Kasandra, Stanislav i Elena, z drugiej – generał Ernest Abel i jego podwładna Erial i wreszcie dwójka młodych esperów Lan i Nia.

Wydanie Lustrzanego Pierścienia bez dwóch wprowadzających doń historii – Komando Nowego Świata i Świetlny Miecz było ryzykownym zabiegiem, gdyż czytelnik nie miał okazji poznać ani genezy Eleny, ani losów części ważniejszych dramatis personae. Co prawda w tomiku znalazło się skrótowe omówienie wydarzeń z epizodu Komando Nowego Świata (swoją drogą, doczekał się on także adaptacji animowanej), jednak pewne elementy fabuły mogą nadal pozostać dla czytelnika niejasne. Jako ciekawostkę dodajmy, że Lustrzany Pierścień także doczekał się swojej wersji anime, nieco bardziej skrócone i skondensowanej w stosunku do mangi.

Okładkę pierwszego tomu Lustrzanego Pierścienia (a zarazem dziewiątego tomu mangi) można chyba uznać za jedną z najlepszych, choć postać głównego bohatera sprawia wrażenie doklejonej. Na jej ostatniej stronie, zamiast tego samego, co w poprzednich tomach obrazka z Locke’em, znalazły się wizerunki innych bohaterów opowieści. Tomik jest wyraźnie grubszy od pozostałych, liczy nieco ponad dwieście stron. Na ostatniej stronie mangi znalazło się skrótowe omówienie wydarzeń z niewydanego w Polsce Komanda Nowego Świata – co wydaje się średnio dobrym pomysłem, gdyż takie informacje powinny znaleźć się na początku. Reszta bez zmian: opis ważniejszych postaci, streszczenie wydarzeń z poprzedniego tomiku, a poza tym reklama „Mangamixu” i lista sklepów, w których można było kupić mangi Waneko.