Tanuki-Manga

Atsushi martwi się, że w pogoni za nim Mafia napadnie na Zbrojną Agencję Detektywistyczną, postanawia więc odejść, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Wspomina przy tym osoby mówiące: „Na całej ziemi nie ma miejsca dla ludzi takich jak ty!”. Na szczęście nie trwa to długo i można mieć nadzieję, że główny bohater nie okaże się kolejną cierpiącą i wiecznie dołującą się sierotą, skrzywdzoną przez zły los. Na razie mimo bolesnej przeszłości na szczęście nie irytuje. Mafia i tak wysyła do siedziby Agencji oddział Czarnych Jaszczurek, który ma ją zniszczyć, a jej członków wybić. I jak myślicie, czy istnieje w ogóle szansa na powodzenie tego planu? Dzięki tej akcji Atsushi na dobre zadomawia się w Agencji. Najpierw towarzyszy detektywowi Ranpo w śledztwie w sprawie zamordowanej policjantki, a następnie w trakcie wyprawy na zakupy z doktor Yosano musi stawić czoła członkom Mafii, którzy sterroryzowali skład metra i grożą detonacją ładunków wybuchowych.

Drugi tom Bungou Stray Dogs okazał się ciekawszy od pierwszego. Przede wszystkim dzięki temu, że możemy poznać bliżej dwóch kolejnych członków Agencji, dowiedzieć się, jakimi Zdolnościami dysponują, a także zobaczyć ich w działaniu. Każde z nich wydaje się być oryginalną i interesującą osobowością. Ponadto komediowe wstawki z udziałem „tak sobie spływałem” Dazaia dodatkowo ubarwiają lekturę. Nie usatysfakcjonowało mnie natomiast zakończenie wątku starcia z Akutagawą. Pod koniec pierwszego tomu dowiadujemy się, że Dazai był kiedyś członkiem Mafii. Drugi tom rozpoczyna się sceną ocknięcia się Atsushiego z sennego koszmaru. Co zaszło w międzyczasie, nie bardzo wiadomo. Rozeszli się każdy w swoją stronę? Tylko dlaczego członkini Mafii chce się mścić za zniewagę, jaką jest zatrzymanie Akutagawy przez Agencję? W dodatku na ostatnich kadrach drugiego tomu widzimy Akutagawę przetrzymującego Dazaia. To co się w końcu stało? Jak to jest z tym zatrzymaniem? Może chodzi o powstrzymanie Zdolności? Chyba za słabo czytam między wierszami. A może to takie stopniowanie niepewności w celu budowania napięcia?

Kreska jest nadal niesamowicie urzekająca, więc tym bardziej cieszą cztery kolorowe strony na kredowym papierze i utrzymana w stonowanych barwach ilustracja na obwolucie. Warto pod nią zajrzeć, gdyż na okładce mieści się dodatkowy komiks. W tomie drugim znalazły się cztery rozdziały zaopatrzone na zakończenie kartami postaci. Swoją drogą, jak można lubić glutaminian sodu? I że co? Atsushi ma osiemnaście lat? Nie dawałam mu więcej niż piętnaście. Na końcu tomiku brak jest dodatków czy reklam wydawnictwa, zamieszczono natomiast posłowie tłumaczki. Porusza ona m.in. temat „Policja a milicja”. Z jej słów wynika, że w mandze występują „dwie różne służby porządku publicznego, z których jedna ma powiązania z wojskiem”, więc potrzebne były dwie nazwy. Mimo wszystko według mnie „milicja” brzmi dziwnie i zupełnie mi nie pasuje. Może lepszym słowem byłaby „żandarmeria”?

Bungou Stray Dogs nadal nie może mnie do siebie przekonać, ale wyjątkowo śliczna kreska i „może znów gdzieś wypłynie” Dazai rekompensują wszelkie niedociągnięcia.