Tanuki-Manga

Tajemniczy mistrz Natsume – mentor Fukuzawy i Moriego, pojawia się w trzynastym tomie Bungou Stray Dogs tylko raz, na pierwszej stronie, i znika równie nagle, jak się pojawił. W związku z tym nie dowiadujemy się na jego temat niczego nowego ani konkretnego, co sprawia, że moje obawy na razie okazały się bezpodstawne. Natsume motywuje swoich podopiecznych do działania i zwarcia szyków oraz wykorzystania informacji pozyskanych przez Kataia, który odkrył lokalizację kryjówki Szczurów w starej kopalni węgla. Mafia i Agencja przeprowadzają wspólny atak na to miejsce, gdzie prawdopodobnie przebywają Dostojewski i Uzdolniony od Zdolności bakteryjnej. Atsushi i Akutagawa zostają zmuszeni przez Dazaia do połączenia sił w celu zinfiltrowania siedziby wroga, do której wślizgują się niepostrzeżenie i bardzo widowiskowo. Ich współpraca od początku napotyka trudności wynikające z odmienności charakterów, motywacji i sposobów postrzegania świata. Bez przerwy ścierają się ze sobą w utarczkach słownych. Zapewnia to oczywiście wiele zabawnych momentów i stanowi doskonałą rozrywkę dla czytelnika. Według mnie zdecydowanie wygrywa Atsushi, po tym jak zwrócił się do Akutagawy: „Co ty, kosiarka, że ścinasz wszystko, co stanie ci na drodze?!”. Będą oni musieli zmierzyć się nie tylko z Aleksandrem Puszkinem – Uzdolnionym od Zdolności bakteryjnej, ale także z kolejnym członkiem organizacji Dostojewskiego: Iwanem Gonczarowem, który uważa się za szambelana „Diabła” i jest mu bezgranicznie oddany. Umiejętność nowego przeciwnika polega na manipulowaniu kamieniem, więc stare kopalniane sztolnie stwarzają dla niego idealne warunki do walki. Atsushi i Akutagawa zostaną zmuszeni do odłożenia na bok wzajemnych animozji oraz połączenia swoich sił i Zdolności, by w spektakularny sposób stawić czoło wrogowi. W tym samym czasie pozostali członkowie Mafii i Agencji obstawiają wyjścia i jednocześnie szukają Dostojewskiego. Przy tej ostatniej misji nieoczekiwanie otrzymują pomoc od starego znajomego.

Wątek polowania na Puszkina i Dostojewskiego zajmuje większą część tomu. Za sprawą oparcia go na dwóch odmiennych i ciekawych osobowościach, pozostających w konflikcie, czytało się go z mieszaniną zainteresowania i rozbawienia. Nawet żałowałam, że tak szybko się skończył. Pojedynek z Gonczarowem mógł trwać dłużej. Z chęcią zobaczyłabym więcej efektownych akcji i ataków w wykonaniu Atsushiego i Akutagawy. Do tego ich wzajemne relacje cały czas ewoluują, co samo w sobie jest ciekawe. Rodzi się przy tym pytanie, czy w końcu zostaną parą? Chyba się jednak zagalopowałam, to nie jest manga, która rozwija czy eksponuje wątki romantyczne. Resztę tomu poświęcono Ranpo, który zobowiązuje się do wyciągnięcia z więzienia Kunikidy, podejrzanego o zamordowanie dziewczynki (wydarzenia te zostały przedstawione w poprzedniej części). Żeby osiągnąć ten cel, postanawia złapać tzw. Czyściciela – specjalistę w manipulowaniu informacjami i, jak się z czasem okazuje, Uzdolnionego dysponującego Zdolnością polegającą na usuwaniu dowodów zbrodni. Pomaga mu w tym przypadkowo spotkany Poe.

Na obwolutę trafili bohaterowie, na których skupia się akcja omawianego tomu: pozostają oni w samym centrum wydarzeń, jak Atsushi i Akutagawa, lub manipulują ich biegiem z oddalenia, jak Dazai i Dostojewski. Wewnątrz znajdują się: dwie kolorowe kartki kredowego papieru, wykorzystane m.in. na interesującą i odmienną od dotychczasowych ilustrację przedstawiającą tygrysołaka i diabelskiego ogara z sylwetkami członków ich organizacji w tle, cztery rozdziały historii głównej – trzy poświęcone wydarzeniom w starej kopalni i ostatni opisujący śledztwo Ranpo i Poego, przedzielone kartą postaci prezentującą Louisę May Alcott, oraz czterostronicowy dodatek Literackie szorty z ciekawostkami na temat kolejnych czterech pisarzy. Wolumin nie zawiera tym razem posłowia tłumaczki ani żadnej reklamy wydawnictwa Waneko. Moje wątpliwości wzbudził jeden fragment tekstu. Kiedy Atsushi i Akutagawa po raz pierwszy natykają się na Gonczarowa, pada komentarz „Ten Uzdolniony może być nad wyraz przydatny”. Ewidentnie coś tu nie gra, zupełnie nie pasuje do całej sytuacji. Zastanawia mnie zatem, czy nie powinno zostać użyte inne słowo, np. niebezpieczny.