Tanuki-Manga

Ostatni tom Wzgórza Apolla jakkolwiek dosyć zgrabnie zamyka całą historię, nie całkiem rozwiewa wątpliwości, jakie mogą nasuwać się po lekturze serii. W jaki sposób Sentaro został księdzem? Czy Ritsuko i Kaoru ostatecznie odnowili swój związek? Jak potoczyły się dalsze losy Yuriki i Junichiego? Na te (i jeszcze kilka innych) pytania autorka próbuje odpowiedzieć w tym zbiorze pięciu opowiadań, których fabuła (poza jednym wyjątkiem) toczy się bądź równolegle z dziewiątym tomem Wzgórza Apolla, bądź już po nim. Nie jest to klasyczny epilog – Bonus Track to raczej uzupełnienie, szkice materiałów, na które jakby zabrakło miejsca w głównym cyklu, który – przy wszystkich swoich zaletach – sprawia wrażenie zakończonego przedwcześnie i ze zbyt dużym pośpiechem.

Pierwsze z zamieszczonych w zbiorze opowiadań to historia Yuriki i Junichiego, których po dramatycznej ucieczce do Tokio dopadają perypetie związane z samodzielnym życiem. W przypadku Yuriki problemem staje się znalezienie pracy (niełatwa rzecz dla osoby bez ukończonego liceum), zaś Junichiego dręczą wątpliwości co do obranego kursu życiowego. Junichi pali jak smok i się zamartwia, Yurika jak na te czasy wyróżnia się uporem i samodzielnością, nie akceptując roli kury domowej. Banalna, realistyczna historia – tak można by podsumować Track 1.

Track 2 wyjaśnia okoliczności związane z nieprzyjemnym telefonem z dziewiątego tomu i koncentruje się na postaci Ritsuko. To najbardziej konwencjonalnie obyczajowa część Bonus Track, zwykła historia o tym, jak to stara miłość nie rdzewieje, a pozostawiona na prowincji dziewczyna znajduje uczucie i cierpliwość do dawnego amanta. Co ciekawe, autorka nie przedstawia Ritsuko w najlepszym świetle – konkurent do jej serca to mało przyjemny, podejrzliwy brutal, dobry może na jakiego strażnika, nie na partnera życiowego. To, że bohaterka poważnie rozważa związanie się z takim typem, można zrzucić chyba jedynie na karb przeświadczenia, że w pewnym wieku trzeba „złapać męża”, najwyraźniej popularnego i w Japonii. Na szczęście pojawia się heros, który kilkoma celnymi zdaniami przemawia bohaterce do rozsądku i ratuje ją z opresji. Ufff.

Na tle pozostałych wyróżnia się Track 3, luźno związany ze Wzgórzem Apolla, a pokazujący młodość bohatera drugoplanowego w głównym cyklu, ojca Ritsuko, Tsutomu Mukae. Fabuła opowiadania przypada na lata wojny, którą to chory na astmę Tsutomu spędza w Japonii, poza armią. W stosunkowo krótkim utworze autorka zręcznie połączyła wątek romantyczny, dojrzewania i związanych z tym pierwszych miłości i fascynacji oraz oczywiście wojny, która – początkowo bardzo odległa – na koniec przychodzi już na wyspę i z całkowitą obojętnością niszczy fragmenty życia bohaterów. Ostatnia scena, z Tsutomu grającym na zgliszczach swego domu na wyciągniętym z pożaru kontrabasie, znakomicie pokazuje, co liczy się w takich chwilach. Tym czymś jest rytuał, coś do zajęcia rąk i umysłu – nawet jeżeli wykonywana czynność wydaje się kompletnie nieadekwatna do sytuacji.

Track 4 częściowo odpowiada na jedno z bardziej intrygujących pytań Wzgórza Apolla, mianowicie: „jak to się stało, że Sentaro został księdzem?”. Uprzedzę od razu, że samych święceń i ostatecznej decyzji w Bonus Track nie zobaczymy, ale dowiemy się chociaż, co takiego robił Sentaro po swej ucieczce i jak pozbierał się po kryzysie emocjonalnym. Przynajmniej na początku łatwo nie było – zmęczony i wygłodzony bohater niemal kończy na dnie morza, gdy, umiarkowanie przytomny, skacze za zgubionym naszyjnikiem. Jeżeli komuś kojarzy się to z próbą samobójczą, bardzo słusznie – takie podejrzenia mają ludzie, u których Sentaro znajduje schronienie, a i sam bohater owo zdarzenie uważa za symboliczny koniec dawnego życia. Nie jestem pewien, czy o taką konkluzję chodziło autorce (chyba nie), ale dla mnie Track 4 to głównie opowieść o tym, że nie tak trudno odbić się od dna, gdy nic człowieka nie trzyma, nie ma się żadnych zobowiązań i nikt niczego nie wymaga. Pewnie, że podobna droga może zaprowadzić i do schroniska dla bezdomnych, ale czego by nie mówić, Sentaro to postać inteligenta i zaradna, przykład człowieka, który gdy już wyznaczy sobie cel, jest w stanie go osiągnąć.

W Track 5 wątki z pozostałych opowiadań łączą się przy okazji wizyty Junichiego na Kiusiu. Nic szczególnego się nie dzieje; Kaoru, Sentaro, Junichi i Tsutomu mogą jeszcze raz wspólnie zagrać w towarzystwie Ritsuko, i to w zasadzie tyle. Prawdziwymi bohaterami Track 5 są dzieci – głównych bohaterów i z kościelnego przytułku. Nie występują na pierwszym planie, ale widać, że to one, nie jazz, są teraz w centrum uwagi bohaterów.

Tak ocena, jak i lektura Bonus Track nie ma sensu w oderwaniu od głównego cyklu. To trochę epilog, trochę prequel, a trochę kontynuacja, przeznaczona wyłącznie dla osób, którym spodobało się Wzgórze Apolla i które chcą jeszcze raz poczytać o Kaoru i jego znajomych. Forma krótkiego opowiadania wymusza inne rozwiązania fabularne aniżeli w długim cyklu (vide w szczególności Track 3), ale dla kogoś, kto po Bonus Track sięgnie bezpośrednio po Wzgórzu Apolla, różnica będzie niemal niewidoczna. Graficznie recenzowany komiks odbiega od dziewiątego tomu o tyle, że jak się wydaje, autorka częściej rysuje prawdziwe tła, a rzadziej posiłkuje się pustą przestrzenią i rastrami. Tak więc kto przeczytał Wzgórze Apolla, komu się ta manga podobała, może śmiało sięgnąć po recenzowany dodatek. Kto twórczości Yuki Kodamy nie zna, w żadnym razie znajomości tej nie powinien od Bonus Track zaczynać; brak satysfakcji i poczucie zagubienia gwarantowane. A kto Wzgórze Apolla porzucił i ma ochotę po Bonus Track sięgnąć w oczekiwaniu czegoś nowego, niech odpuści, bo nic innego tu nie znajdzie.