Tanuki-Manga

Ślepa uliczka jest już szóstym tomem wydanym w ramach Kolekcji horrorów Junjiego Ito i jedenastą mangą tego autora nad Wisłą. Potwierdza się niejako, że horror zawsze był brzydkim kaczątkiem polskiego rynku książkowego – niby się o nim nie mówi za dużo, nagród nie zgarnia, pieszczochem krytyki też nie jest, ale jak przyjdzie co do czego, to się sprzedaje. Co mnie, fana literackiej i komiksowej grozy, niezmiennie cieszy.

Podobnie jak poprzedni tytuł wydany w ramach tego cyklu – Kryjówka dezertera, ten także jest zbiorem pojedynczych opowiadań. Nie ma tu, jak np. w Miłosnych cierpieniach umarłych, jakiejś jednej, dominującej historii, wszystkie są podobnej długości. Próżno także szukać w tym zbiorze opowieści najbardziej znanych. Czytając Ślepą uliczkę, miałem wrażenie, że obcuję ze zbiorkiem bardziej pobocznych prac autorstwa Itou. Są tutaj opowiastki niezłe (jak choćby Autobus z lodami czy Spadanie), ale większość jest, w moim przynajmniej odczuciu, raczej przeciętna. Dokładniej omówiłem ich treść w recenzji samej mangi, do której odsyłam zainteresowanych.

Okładka tomiku należy do najlepszych, jeśli chodzi o twórczość Itou, i bez dwóch zdań wyróżnia się na plus, także wśród innych wydanych w tej serii (zwłaszcza gdy zestawimy ją ze zdradzającą o wiele za dużo okładką Kryjówki dezertera). Od razu widać, że mamy do czynienia z horrorem, jest ten charakterystyczny dla Itou nastrój i klimat. Zarazem jednak rysunek niczego konkretnego nam nie zdradza ani nie sugeruje. Podoba mi się także konwencja kolorystyczna, łącząca odcienie zieleni i błękitu. Tak jak w poprzednich tomach, tytuł zapisano dwoma rodzajami czcionki, pierwsze słowo zwyczajną, drugie – bardziej „upiorną”.

Na grzbiecie znalazło się logo serii, tytuł i logo wydawcy. Trzeba przyznać, że rozróżnienie graficzne poszczególnych tomów sprawia, iż nie tworzą jednorodnego ciągu na półce. Tym, co wydaje się je łączyć, jest twarz Souichiego, będąca znakiem całej serii. Na ostatniej stronie obwoluty znalazło się wprowadzenie do tytułowego opowiadania.

W środku bez zmian – czyli bez żadnych dodatków, po prostu jedenaście kolejnych historyjek. Próżno szukać kolorowych stron czy posłowia. Osobiście uważam, że największą słabością tego cyklu jest brak informacji o poszczególnych opowiadaniach – kiedy powstały, na łamach jakich czasopism ukazały się po raz pierwszy itd. Do pełni szczęścia marzyłyby mi się jeszcze przemyślenia autora na ich temat, no ale może to już za dużo. Niemniej w przypadku takich antologii, powstających na przestrzeni wielu lat, ma to sens, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę, że Itou miewa czasem pomysły czy postacie, które wykorzystuje w różnych historyjkach – najlepszym przykładem główna bohaterka Modelki z tego tomu.

Nie jest Ślepa uliczka jakąś tam perłą, to raczej zbiór średnich w większości opowiadań, wśród których jest kilka lepszych i kilka słabszych. Na pewno nie jest to rzecz, od której radziłbym rozpoczynać swoją przygodę z dorobkiem tego autora, acz miłośników nie powinna zawieść.