Tanuki-Manga

Czwarty tomik Piekielnego raju utrzymuje tendencję, o której wspominałem w recenzji tomiku trzeciego. Komedii i wewnętrznych dylematów postaci brak. Zamiast tego czytelnik oprócz tradycyjnej juchy zalewany jest wręcz potokiem nowych informacji. O Tensenach i źródle ich siły, o samej wyspie… Czy raczej o jej mieszkańcach. Nie powiem, nawet to wszystko ciekawe, ale nie zdziwiłbym się, gdyby po lekturze przeciętny czytelnik poczuł się nieco skołowany. Ilość występujących tu, a niepojawiających się w naszym kręgu kulturowym, pojęć i nazw własnych robi wrażenie. Aż człowiek ma ochotę skłonić z szacunkiem głowę przed tłumaczką, która się w tym nie pogubiła i sensownie wszystko przedstawiła.

Was, Czytelnicy, pewnie bardziej interesuje fabuła, tak więc spieszę z nowymi doniesieniami. Podział na drużyny się nie zmienił, aczkolwiek doszło do pewnych przetasowań. Gabimaru, który odłączył się od dotychczasowych towarzyszy, zawiązuje tymczasowy sojusz ze Fuchim i Gantetsusai Tamiyą. Wiem, że zakończenie tomiku trzeciego sugerowało, iż panowie będą się malowniczo nawzajem wyrzynać, no ale wyszło, jak wyszło. Sagiri, Yuzuhira i Senta nadal trzymają się razem, aczkolwiek miejsce Gabimaru zajął znajomy „Drzewiec”. Jak uważny czytelnik wie, w tomiku poprzednim zgon zaliczył młody Tenza (z romansu nici), ale Nurugai współpracuje za to z jego mistrzem, Shionem, i wspólnie planują krwawą zemstę na Tensenach. A co u uroczego rodzeństwa, Tomy i Chobeaza? Skoro braciszkowie wylądowali wspólnie w dołku, zaczęli aktywnie dążyć do tego, by z dołka wyjść. Zgadnijcie, jak się te starania skończyły… Tak, macie racje, jatką!

Wszystkie drużyny, oprócz radosnego zabijania, poczyniły też pewne postępy, pozyskały nową wiedzę, domysły i umiejętności, ale o szczegółach wolałbym się z powodów oczywistych nie wypowiadać. Dość rzec, że dzieje się dużo i krwisto, a niektóre informacje okazują się dość szokujące, a w każdym razie mogą być szokujące dla części odbiorców. To już jednak każdy z czytelników oceni sam.

Jakość rodzimego wyznania pozostaje na stałym, dobrym poziomie. Na obwolucie widzimy krwiożercze rodzeństwo w odcieniach fioletu, pod obwolutą tradycyjną krótką niespodziankę, tym razem umiarkowanie zabawną. Bez zmian pozostaje też brak reklam oraz kolorowych stron. Tłumaczenie, poza jednorazowym powtórzeniem w jednym z dialogów, nie zaliczyło żadnych wpadek.

Nie pozostaje mi nic innego, jak utwierdzić dotychczasowych miłośników Piekielnego raju, że w mangę nadal jak najbardziej warto inwestować. Robi się coraz ciekawej i choć nowe moce części bohaterów mogą nieco zmniejszyć towarzyszące lekturze napięcie, wciąż warto śledzić rozwój tej historii.