Tanuki-Manga

Porucznik Jail i jego podwładni wykazali się ostatnio dużą odwagą i determinacją, stając w obronie ludności cywilnej podczas ataku „diabła z otchłani”. Złamali jednak przy tym kilka przepisów kodeksu wojskowego, w związku z czym Jail zostaje wezwany na dywanik do dowództwa, aby wyjaśnić sytuację. Uzyskuje przy okazji kilka istotnych informacji o Rihito Bachu i Czerwonych Baronach, a także dowiaduje się, skąd wzięli się tamtego feralnego dnia żołnierze w czarnych mundurach. Jednakże, by ochronić swoich ludzi przed poważnymi konsekwencjami, Jail musi w ramach zadośćuczynienia aresztować Rihito. Gdy po powrocie szykuje się do pojmania poszukiwanego, na drodze nieoczekiwanie staje mu Nana. Postanawia poddać Jaila, Hinę, Lyne i Pelego niecodziennej próbie, udzielając zawoalowanej instrukcji, jak mają postępować.

Nie jest łatwo omawiać bardziej szczegółowo fabułę czwartego tomu bez zdradzania zbyt wielu jej elementów czytelnikom, którzy tę lekturę mają jeszcze przed sobą. Z pewnością podróż, w jaką udali się Jail i spółka, była w jakimś stopniu przewidywalna, biorąc pod uwagę pojawienie się w Alicji technologii wyprzedzającej tamtejszy rozwój cywilizacyjny. Jednak miejsce, w którym się znaleźli, może stanowić pewne zaskoczenie. Jest to zarazem istotna zmiana klimatu w stosunku do poprzedniego tomu, co pewnie nie zachwyci czytelników, którym spodobała się poważniejsza i bardziej dynamiczna odsłona tej opowieści. Natomiast wielbiciele kobiecych wdzięków i humoru w wydaniu Suu Minazukiego na pewno będą zadowoleni. Nie oznacza to jednak, że powróci sielanka, jaką pamiętamy z samego początku opowieści. Pojawia się bowiem marszałek Schmelman, postać nieprzewidywalna i z całą pewnością groźna.

Nowe miejsce to także nowi ludzie, a będzie ich tym razem całkiem sporo. Do grona bohaterów poza wyżej wymienionym marszałkiem dołączają kolejni mundurowi oraz kandydaci na tychże. Uwagę zwracają Alexandroff Gregorovich i Tokikaze Sakai, głównie dzięki ich dość zabawnym interakcjom z Jailem, ale Tokikaze ma też zadatki na postać, która może nieco namieszać w fabule, więc na pewno warto zwrócić na niego uwagę. Sam Jail ponownie dostaje swoje pięć minut i dzięki temu z potencjalnego antagonisty wyrasta na silnego sojusznika.

Pod względem technicznym czwarty tom nie odbiega poziomem od poprzednich. Jak wyżej wspomniałam, natężenie kobiecych wdzięków wzrasta, a panie wyginają się, jak tylko mogą, by przyciągnąć wzrok. Do roboty przy fanserwisie zaprzęgnięty został nawet Althing. Niestety, na tych zabiegach cierpią proporcje, a niektóre sylwetki zaczynają wyglądać groteskowo. Męskich wdzięków jest z kolei jak na lekarstwo, co obrazuje choćby podgląd obu szatni. Okładka wygląda jak przedsmak (ostrzeżenie?) tego, co znajduje się w środku. Jakość polskiego wydania ponownie należy ocenić wysoko.

Fabuła nieco zwolniła tempo, ale nie przestaje być ciekawa. Uzyskaliśmy informacje dotyczące kilku jej elementów, ale pojawiły się kolejne niewiadome, na których wyjaśnienie liczymy w tomie piątym.