Tanuki-Manga

Z początku trudno im w to było uwierzyć, ale rzeczywiście, Jail i spółka za sprawą Nany przenieśli się w czasie około 300 lat wstecz. Ku ich zaskoczeniu, ówczesny świat okazuje się znacznie bardziej rozwinięty cywilizacyjne od tego, w którym przyszło im żyć. Co więcej, zostają włączeni w szeregi uczniów szkoły wojskowej, gdzie muszą uczestniczyć w nietypowych zajęciach, podczas których dyrektor Schmelman, nota bene wyglądający identycznie jak trzy wieki później, czyta uczniom bajki dla dzieci i wymyśla zadania z pozoru niemające wiele wspólnego ze szkoleniem wojskowym. Okazuje się, że wielu uczniów niekoniecznie marzy o karierze w armii, ponieważ nie chcą uśmiercać innych ludzi. Jednak w tych czasach żywność jest racjonowana, zaś odbywanie służby wojskowej pozwala zapewnić godziwe życie sobie i najbliższym. Schmelman proponuje zatem swoim rekrutom, aby stworzyli armię, która nie zabija. Od tej pory zajęcia stają się jeszcze dziwniejsze, a towarzysząca tej zmianie sielankowa atmosfera zaczyna budzić podejrzenia części uczniów.

Zapewne niewielu czytelników spodziewało się takiego zwrotu fabuły, jaki miał miejsce w poprzednim tomie. Z drugiej jednak strony, powrót bohaterów do szkoły nie powinien budzić zbyt dużego zdziwienia. W końcu miejsce to daje cały wachlarz możliwości autorom, którzy lubią odsłonić trochę ciała swoich postaci, a przynajmniej pokazać ich bieliznę. Suu Minazuki korzysta z okazji niemal bez skrępowania – przecież jakiś czas temu była pod tym względem posucha. Zajrzymy zatem do szatni i do łaźni (również męskiej), a także poobserwujemy, jak dziewczyny ćwiczą w absurdalnie kusych i niewygodnych mundurkach. Brakuje tylko wyprawy na plażę, ale w pewnym sensie rekompensuje to wycieczka w góry, podczas której kilka uczennic wpada do strumienia, czego efektem jest minikonkurs miss mokrego podkoszulka. Autor wydaje się drwić z utartych schematów, co owocuje ciekawymi rozwiązaniami, jak np. polowanie na podglądacza. Jest to jeden z najzabawniejszych do tej pory wątków, szczególnie biorąc pod uwagę, kto i w jakich okolicznościach został złapany.

Taka konstrukcja fabuły trochę utrudnia jednak poznawanie charakterów. Oczywiście, obserwujemy, jak bohaterowie reagują na poszczególne wydarzenia, ale nadal ich nowi koledzy to raczej anonimowy tłumek. Swoją obecność na pewno zaznaczył Douan i raczej nie budzi on pozytywnych emocji, ale ma potencjał, aby nieraz wywołać zamieszanie. Zagadką pozostaje młody Rihito, który swoją postawą podczas wykonywania szkolnych zadań zwraca uwagę samego dyrektora, ale ograniczony zakres jego zainteresowań na dłuższą metę męczy. Wprawdzie jego dorosła wersja wydaje się nawet bardziej sprośna, ale przyszły pan pułkownik ma też swoją dostojniejszą, czy wręcz mroczną stronę, którą niedawno poznaliśmy i która czyni tę postać ciekawszą. Jail niezmiennie jest w dobrej formie, szczególnie odkąd dostał karę rodem z prawdziwego wojska.

Jakość wydania piątego tomu nie odbiega poziomem od tego, do jakiego zdążyliśmy się przyzwyczaić. Jak już wspomniałam, zwiększa się natężenie golizny, więc jej amatorów czeka uczta dla oka. Autor ponownie pamiętał również o czytelniczkach, ale widać, że bardziej napracował się przy kobiecych detalach anatomicznych. Na okładce tomiku prezentuje się Lyne w mundurku szkolnym, natomiast z tyłu do łańcuszka postaci super­‑deformed dołącza Sonohara. Jakość papieru i druku jest bardzo dobra. Nie dopatrzyłam się błędów w przekładzie.

Golizna golizną, ale zdarzenia pod koniec tomu świadczą o tym, że sielanka w szkole może być jedynie przykrywką dla tego, co się w niej dzieje. Jail ma szansę poznać tajemnicę i być może zyska silnego sojusznika.