Tanuki-Manga

Witamy w świecie Saiyuki, moi drodzy. W świecie, gdzie demony tracą rozum i wypowiadają wojnę ludziom, z którymi dotąd żyły w zgodzie, jedyną nadzieją ludzkości są: pozbawiony poczucia humoru mnich i jego trzech półdemonicznych towarzyszy.

Ów świat to uwspółcześniona, popełniona przez Kazuyę Minekurę, mangowa wersja chińskiej legendy Podróż na Zachód. Dziewięć smacznych tomów walk, gonitw i innych przygód czwórki bohaterów: mnicha Sanzo i półdemonów Hakkai, Gojo i Goku. Wędrują oni w stronę zachodzącego słońca, by odzyskać magiczny zwój, należący do Sanzo, a przy okazji rozwalając to tu, to tam parę demonów. Brzmi prosto i nieciekawie? Znowu schematyczny shounen bitewny? Oj, nic bardziej mylnego.

To nie cel podróży jest najważniejszy, ale droga, jaką muszą pokonać bohaterowie. Manga składa się z szeregu opowieści, powolutku odsłaniających prawdziwe oblicze intrygi i pozwalających nam poznać lepiej bohaterów, ich specyficzny pogląd na życie i historie, które ukształtowały ich tak, a nie inaczej. To nie jest prosty schemat „o, tam jest główny boss, musimy skopać coraz silniejszych przeciwników i na końcu dać mu w ucho” – ten „główny zły” objawia nam się dopiero pod koniec serii… I robi to w pięknym stylu, trzeba mu przyznać. Dzięki takiej, a nie innej konstrukcji na końcu ostatniego tomu nie powiemy „łeee, i to tyle?”, tylko z wypiekami na twarzy zanurzymy się w Saiyuki: Reload – kolejnych przygodach Sanza i jego paczki… Albo zamkniemy mangę z poczuciem, że taki właśnie powinien być koniec.

Siłą mangi są postacie: cyniczne, a zarazem wrażliwe, surowe wobec zła, niesprawiedliwości i przede wszystkim wobec siebie samych. Ich postawa zdaje się mówić: jeżeli zrobiłeś coś złego, nie usprawiedliwiaj się, nie uciekaj, stań przed lustrem i wytrzymaj swoje spojrzenie. Odkrycie, co kryje się za uśmiechniętymi oczkami Hakkai, skąd się wzięły blizny na twarzy Gojo, dlaczego Goku ciągle je i czemu, u diabła, Sanzo nie wytłukł całej trójki po pierwszej godzinie wspólnej jazdy – to murowana rozrywka i pakiecik wzruszeń dla co wrażliwszych czytelników.

Od strony graficznej mogę powiedzieć tylko jedno – mniam. Oczywiście pierwsze tomy są standardowo koślawe i lekko naćkane, ale bardzo szybko kreska subtelnieje, tła nie przerażają ilością tuszu, a postaciom wyrównują się oczy (koszmarnie mnie denerwowały te opadające jajowate kąciki). Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jest to jedna z piękniej rysowanych mang, jakie czytałam, szczególnie jeśli chodzi o rysowanie włosów i dynamikę walk. Owszem, osoby nie przepadające za lekko anorektycznymi, zmaltretowanymi facetami mogą się krzywić, ale cóż, kwestia gustu. Dla narzekających są też walczące panie z obfitym „arsenałem”, więc wszyscy powinni być zadowoleni.

Polskie tłumaczenie jest dobre, choć nieco brakuje mu rozmachu i polotu, a dialogi momentami brzmią sztucznie. Pukających się palcem w czoło odsyłam do tłumaczenia Fullmetal Alchemist – polskie kolokwializmy, różnorodny sposób wypowiadania się postaci, no i przaśny dowcip sprawiają, że czyta się wspaniale, za to bohaterowie Saiyuki są tacy jacyś… grzeczni czy co? Są to jednak wady minimalne i absolutnie nie powstrzymały mnie przed całkowitym wsiąknięciem w historię opowiadaną przez Minekurę.