Tanuki-Manga

Koko szybko otrząsnęła się ze smutku po stracie matki i stara się zaaklimatyzować w nowym domu u boku nauczyciela magii i koleżanek. Od rówieśniczek odstaje wiedzą, ale nie entuzjazmem i pomysłowością. Ciężko pracująca Agata nadal nie do końca potrafi zaakceptować nową koleżankę, chociaż już nie posuwa się do podłości.

Wydaje się jednak, że najlepszym sposobem na przełamanie lodów są wspólne tarapaty. A w takie właśnie wpadają, znowu za sprawą Koko, dziewczęta. Wraz z Tetią i Riche, pozostałymi podopiecznymi Qifreya, w niewyjaśnionych okolicznościach przenoszą się w nieznane miejsce. W opustoszałym mieście nie ma nikogo poza smokiem. Jak jeszcze niedoświadczone adeptki sztuk magicznych mają poradzić sobie z przerastającym ich możliwości zagrożeniem?

Polska wersja jest zgrabna pod względem językowym. Postaci posługują się nieco archaicznym, ale wciąż naturalnym językiem, co jest zrozumiałe w kontekście osadzenia akcji w świecie cywilizacyjnie podobnym późnemu średniowieczu. Moją konsternację wzbudzało tylko używane przez Koko wyrażenie „klawo”. Domyślam się, że zamiarem było podkreślenie, że dziewczę pochodzi z odludzia, jednak nie tędy droga. Tego typu slang niezbyt pasuje do reszty używanego przez bohaterów języka. Chociaż… koleżanki Koko używają słowa „wspagatniały”, niezrozumiałego zarówno dla niej, jak i dla mnie.

W przypadku onomatopei, już klasycznie dla wydawanych w Polsce mang, wszystkie zastąpiono rodzimymi odpowiednikami. Zazwyczaj jednak nie było to szczególnie trudne – Kamome Shirahama często stroni od rysowania tła, tym samym skupiając uwagę czytelnika na postaciach. Dlatego wyrazy dźwiękonaśladowcze stanowiące integralny element ilustracji nie zdarzają się zbyt często, co znowu jest bardziej cechą komiksu zachodniego niż mangi. Inna sprawa, że większość onomatopei raczej opisuje czynność, niż odzwierciedla dźwięk, co akurat jest bardzo japońskie.

Ciekawym zabiegiem jest użycie bledszych liter w dymkach zawierających myśli, natomiast kwestie wykrzyczane zostały pogrubione. Kwestie narratora są stylizowane na archaiczny druk, a inne napisy dopasowano wyglądem do charakteru ilustracji. W tym tomie znalazłem jeden błąd językowy – na s. 156 można przeczytać „takie miernotę”.

Polska edycja sprawia wrażenie starannie wykonanej. Trudno znaleźć tu ucięte kadry, a marginesy są dość szerokie, by nie ucierpiały ilustracje przy zgięciu. Ponadto niemal wszystkie strony mają numerację – wyjątkiem są tylko te, w których rysunki wchodzą na dolną paginę. Druk jest bardzo wyraźny i nie znalazłem w nim skaz. Może to dlatego, że coraz więcej mang jest tworzonych cyfrowo, nie znam jednak szczegółów i nie wiem, czy Kotori od strony japońskiej otrzymało tomik do skanowania, czy może materiały w wersji elektronicznej. Niemniej ilustracje cieszą oko i poszczególne tonacje szarości i czerni dobrze się odcinają. Inna sprawa, że rysowniczka dość oszczędnie korzysta z rastrów, a to najczęściej ich skomplikowane wzory sprawiają problemy drukarzom. Niestety szkoda przy tym, że strony mają tendencję do prześwitywania, nawet złożone. Na szczęście jednak tusz nie przebija ani nie rozsmarowuje się na sąsiednich kartkach.

Do drugiego tomu wydania w twardej oprawie ponownie dołączono tę samą broszurę, tym razem jednak pozbawioną mankamentów. Okazało się, że w pierwszej edycji układ stron był całkowicie nieprawidłowy. Poza tym jednak droższe wydanie jest pozbawione dodatków, a szkoda – pocztówki i zakładki to dobre upominki. Pytanie brzmi, czy wraz z kolejnymi tomami Kotori będzie jeszcze rozpieszczać czytelników, czy może pójdzie na łatwiznę? Czy gdyby nie wpadka z pierwszego tomu, teraz czytelnicy edycji limitowanej nie dostaliby żadnego bonusu? Czas pokaże, jednak dopinguję wydawcę do rozpieszczania odbiorcy, to buduje przywiązanie do marki.