Tanuki-Manga

W poprzednim tomie Ayumi dowiedziała się, że nie ma już sposobu, aby powrócić do dawnego ciała – w każdym razie nikogo przy tym nie krzywdząc. W końcu dociera do niej, że będzie musiała przeżyć resztę życia w tym kluskowatym, brzydkim ciele, mieszkając w pustym, zimnym domu z obojętną matką. Chwila załamania jest jednak krótka, bo przecież u boku głównej bohaterki znajduje się Kaga, który chce z nią być, nie bacząc na to, jak wygląda.

Tymczasem wydaje się, że Shiro wbrew pozorom nie odpuszcza. W sytuacjach sam na sam jest miły i opiekuńczy dla swojej „byłej” dziewczyny, ale biorąc pod uwagę jego zachowanie na przestrzeni obu tomików… Jednej osobie mówi to, drugiej co innego, zawsze z tym samym martwym wyrazem twarzy, od którego cierpnie mi skóra. Nie wiadomo, w którym momencie kłamie, a w którym mówi prawdę. Nie potrafię chłopaka rozgryźć i w obecnej chwili nie jestem w stanie powiedzieć, czy mi się to podoba, czy nie. Wszystko zależy od tego, czy mangaczka zaplanowała jego postać dokładnie w ten sposób, czy tak jej jakoś z tym Shiro niejednoznacznie wyszło.

Zdecydowanie irytowało mnie natomiast przedstawianie Umine i Ayumi w tym tomiku – łopatologiczne wręcz wbijanie do głowy czytelnikowi, że brzydota to nie problem, Ayumi przecież radzi sobie wspaniale, zyskuje przyjaciół, więc to wyłącznie wina Umine, że nikt jej nie lubił, bo nie próbowała się przełamać. Naiwność i uproszczenia w mangach shoujo to jedno, ale jeśli ktoś jest wytykany palcem przez swoją aparycję od dzieciństwa, trudno, żeby chodził cały czas uśmiechnięty i otwarty na to, co przyniesie życie, podchodząc z sercem na dłoni do każdego człowieka. W scenie, w której skorupa Umine na chwilę pęka, widać, że jej złość i zamknięcie w sobie nie wzięły się z niczego. Dodatkowo nasza (obecnie w końcu) piękna rywalka głównej bohaterki jest bardzo przerysowana – to gryzienie paznokci z frustracji, z ogniem zemsty płonącym w oczach, przypomniało mi egzaltowane antagonistki z mang z lat 80.

Polskie wydanie jest bardzo schludne i estetyczne, zdecydowanie zachęca do kupna. Z przyjemnie gładziutkiej w dotyku obwoluty tym razem na potencjalnego czytelnika spogląda roniący łzy jasnowłosy bishounen, następny po dziewuszce o oczach lśniących jak gwiazdy wyznacznik typowego szkolnego shoujo. Wnętrze tomu prezentuje wysoki poziom, do jakiego przyzwyczaiło nas Waneko – druk jest mocny i wyraźny, ale nie przebija, a tłumaczenie pozostaje zgrabne i lekko się je czyta. Nie zauważyłam, co prawda, paginacji, ale tomik nie jest szczególnie opasły i łatwo przeczytać go na raz.

Drugi tomik Switched kończy się w zdecydowanie ciekawszym i bardziej dramatycznym momencie niż poprzedni, dlatego z niecierpliwością czekam na kontynuację, jako że naprawdę nie wiem, czego się spodziewać.