Tanuki-Manga

Trzeci tom poświęcony jest w większości zagadkowej przeszłości Siódmej Tajemnicy; oczywiście, daleko nam do poznania jej całej, ale jest całkiem interesująco. Szukająca tych informacji Nene zostaje nakierowana przez nieznaną jej uczennicę na trop, którym jest „Biblioteka o szesnastej”, mieszcząca księgi o przeszłości i przyszłości uczniów szkoły – krótko mówiąc, Piąta Tajemnica.

Wykorzystując fakt, że Hanako zniknął gdzieś w swoich sprawach, Nene wraz z Kou udają się we wskazane miejsce o oznaczonym czasie i faktycznie, trafiają do innego wymiaru. Księgi Hanako jakoś nie mogą znaleźć, sięgają więc po swoje, i choć wiedzą, że nie wolno zaglądać do notatek o własnej przyszłości, pokusa jest zbyt duża… Wtedy wkracza właściciel tego miejsca, pajęczy Tsuchigomori! Nie jest on jednak tak straszny, jak mogłoby się wydawać, bo po drugiej stronie rzeczywistości wciela się w nauczyciela nie po to, by pożerać nieszczęsnych uczniów, ale z troski i sympatii dla nich. Nawet jeśli temu zaprzecza, jest to jasne dzięki jego zachowaniu. Kiedy bowiem pojawia się Hanako z propozycją zniszczenia naczyń, które dają moc Tajemnicom, a to w celu rozwikłania zagadki, kto i po co zmienia ich opowieści i zagraża przez to uczniom, Tsuchigomori nie ma z tym żadnych problemów. Co więcej, proponuje, by zniszczeniem tak cennego dlań przedmiotu zajęła się Nene, i pewnie ma w tym jakiś cel.

Naczyniem okazuje się kawałek skały – podobno księżycowej – a kiedy Nene zrywa z niej pieczęć, poznaje związane z nią wspomnienia Piątej Tajemnicy. Dotyczą one Hanako – z czasów, kiedy był uczniem tej szkoły i przedmiotem szczególnego zatroskania Tsuchigomoriego. Nie tylko dowiadujemy się, jak chłopak się nazywał i w jakich latach mniej więcej żył, ale też, że ewidentnie coś było z jego życiem nie tak, skoro przychodził do szkoły ze śladami przemocy, a jego zachowanie mogło dawać do myślenia. Co więcej, nadprzyrodzony bibliotekarz ujawnia dziewczynie, że Hanko jest jedynym człowiekiem, któremu udało się zmienić – a raczej odrzucić – przyszłość zapisaną w jego księdze.

Ta wiedza jest trudna dla Yashiro, dlatego zaczyna unikać Hanako, nie wiedząc, jak go traktować. Na szczęście sytuację ratuje z niezwykłym wdziękiem Kou w humorystycznym rozdziale poświęconym smażeniu pączków i ostatecznie dziewczyna ponownie z pełnym przekonaniem deklaruje przyjaźń dla kłopotliwego ducha. A wtedy na scenę wkracza ktoś nowy, na kogo widok Hanako blednie… niczym duch.

Graficznie tomik trzyma poziom poprzednich, to znaczy papier jest biały, choć lekko prześwituje, druk wyraźny, a czerń nasycona; paginacja pojawia się tu i tam; marginesy wewnętrzne mogłyby być trochę szersze dla wygody czytania, ale na zewnętrznych nic nie zostało ucięte. Rysunki są dynamiczne i charakterne – przy czym warto zauważyć, że Hanako za życia wydaje się inny, znacznie mniej pewny siebie i asertywny, delikatniejszy – kadry gęsto zapełnione, wszystkie onomatopeje przetłumaczono. Tłumaczeniu też nie mam nic do zarzucenia, jest płynne i swobodne, pasuje do sytuacji i charakterów, nierzadko wprowadza element komizmu, który jest w tej mandze dość istotny. Tomik rozpoczyna jedna kolorowa kartka z ilustracją, kończy scenka „zza kulis”, zapowiedź następnej części i ponad dwie strony wyjaśnień od tłumaczki. Na okładce kryją się kolejne dwie miniscenki o humorystycznym wydźwięku, wydrukowane tą samą ciemnoróżową farbą, która stanowi tło obwoluty.