Tanuki-Manga

Levin Light z Bonem kontynuują swoje śledztwo. Bardzo szybko docierają do przełomowych dla całej fabuły informacji, których czytelnicy zapewne z niecierpliwością wyczekiwali. Pomaga im (lub mąci, kto go tam wie) przyciśnięty do muru nagi Mephisto Pheles, który ze zwykłą dla siebie tajemniczością i niemożnością odgadnięcia kierujących nim pobudek wskazuje miejsce, w którym Sekcja 13 prowadziła swoje eksperymenty. Niedługo potem, gdy Bon, Levin oraz czytelnik zobaczą na własne oczy, czym zajmowała się owa grupa, Mephisto przejdzie do fascynującej historii początków konfliktu między ludźmi a demonami oraz wydarzeń ściśle poprzedzających i prowadzących do Błękitnej Nocy. Dzięki drążeniu sprawy przez dwójkę detektywów dowiemy się nowych, szokujących rzeczy o ludziach i demonach, o których myśleliśmy, że już je znamy i poczujemy, że być może właśnie zbliżamy się do kulminacji głównego wątku serii.

W międzyczasie toczy się w miarę normalne życie szkolne, w miarę – bo kilka osób zaprząta zdecydowanie coś innego. Yukio podsłuchuje, że śmierć jednego ze starych znajomych braci Okumura związana była z wizytą Bona i jego mentora. Jak zwykle mieli to w swojej głowie samotnie, ale na szczęście niedługo musimy się męczyć jego obecnością, bo w tym tomie również jest go niewiele. Rinowi za to – z jego bardziej bezpośrednim podejściem do spraw – jeszcze trochę, a całkiem otwarcie udałoby się zapytać Shiemi, czy ta przypadkiem nie umiera. Podjęta bowiem przez dziewczynę niezrozumiała decyzja wywołała w jej przyjaciołach nieprzyjemny niepokój. Na razie jej motywy pozostają tajemnicą, ale przyznam, że to chyba pierwszy raz, gdy sytuacja tej postaci choć odrobinę mnie zainteresowała.

Istotne fakty prawie wylewają się spomiędzy kart, tyle ich tutaj napchano. Nastrój jest więc poważniejszy, ale to nie byłaby ta sama manga, gdyby nie znalazło się miejsca dla wstawek komediowych. Prym wśród nich wiedzie Mephisto Pheles w wannie, chociaż inni również nie unikną szorowania, zapewne w ramach zemsty dyrektora za najście go w kąpieli. Historia kończy się, ale miejsce w tomiku zostało, więc zamieszczono w nim dwadzieścia stron zachwytów jednego z asystentów Kozue Kato, który został poproszony o komiksową relację z nagrywania głosów do jednego z odcinków drugiego sezonu anime. To, ile ochów i achów się naczytamy, może przyprawić o mdłości – pan wszystkiemu, co związane z Ao no Exorcist, z chorobliwą euforią stawia bowiem złoty ołtarzyk. Wrażliwym odradzam czytanie tego, można za to z ciekawości zerknąć na zamieszczony w tym dodatku plan studia nagraniowego, bo informacje o samym procesie nagrywania większości osób pewnie będą dobrze znane i tutaj nie dowiedzą się wiele nowego. Na samym końcu znajdują się fanarty przedstawiające Bona, a pod obwolutą tym razem fabularnie istotne informacje o demonach i frakcjach w Gehennie. Zaczynam przyzwyczajać się już do wydań, w których nie rzucają się w oczy żadne błędy – komiks, tak jak poprzednio czyta się gładko, w jednym miejscu tylko widać, że nie było jak wprowadzić bez zgrzytu tekstu w naprawę wąską przestrzeń po wyczyszczonych znakach japońskich, którym wystarczy jakieś pół centymetra szerokości – język polski jest giętki, ale niestety nie aż tak.