Tanuki-Manga

Gdyby życie było rzeką, Kyouichi Ootomo byłby liściem dryfującym po jej powierzchni, zaś Wataru Imagase – rybą, która nie dość, że płynie pod prąd to jeszcze zygzakiem. Ten pierwszy zdaje się pędzić typowe życie pracownika japońskiej korporacji, którego z żoną łączą jedynie wspólne pieniądze. Tzn. on je zarabia, ona zaś je wydaje. Nic dziwnego więc, że pan od czasu do czasu robi skok w bok, prawda? I tutaj na scenę wkracza ten drugi. Wataru Imagase jest wynajętym przez panią Ootomo detektywem, mającym przyjrzeć się bliżej pozamałżeńskim kontaktom jej męża. A że ten młodszy o dwa lata kolega z czasów studiów Kyouichiego ma w tym wszystkim swój własny interes? Cóż… Tak czy siak, panowie lądują w sytuacji, która w gruncie rzeczy jest chyba niezbyt komfortowa dla nich obu: motywowany obsesyjną i z oczywistych względów nieodwzajemnioną miłością Imagase szantażuje dawnego znajomego, grożąc ujawnieniem powtarzających się wybryków Ootomo, który z kolei z powodu niekompatybilnej orientacji seksualnej zupełnie nie potrafi, a przede wszystkim nie chce uczucia Wataru odwzajemnić…

Czy z tego mało realistycznego i trochę przekombinowanego wstępu może narodzić się jakikolwiek romans? Nie, jeśli oczekujecie typowo przesłodzonej opowiastki o miłości z panami w rolach głównych. Ale jak zresztą napisano w recenzji głównej, nie o zawiłą czy zaskakującą fabułę tu chodzi, a o niesamowicie dobrze nakreślone charaktery postaci, które ciągną całe to przedstawienie. Cóż, Setona Mizushiro nie po raz pierwszy udowodniła, że potrafi z absurdalnych założeń stworzyć psychologiczny majstersztyk, przynajmniej jak na realia mangowe. To właściwie tylko jeden tom, ale zarówno Wataru jak i Kyouichi są tak wielowarstwowymi bohaterami, że rozwój ich mocno niezdrowych relacji śledzi się z prawdziwym zainteresowaniem, bo są po prostu intrygujące i na swój sposób całkiem wiarygodne (a na pewno zupełnie niespotykane w tego typu mangach). Nie należy spodziewać się tutaj typowych dla yaoi (jeśli mangę do tej kategorii można w ogóle zaliczyć) schematów, od jasno zarysowanych ról w związku po obrzydliwie słodkie i płytkie lub oparte na gwałcie relacje międzyludzkie, które możemy znaleźć w wielu innych tytułach z tej kategorii. W istnieniu tych obowiązkowych elementów nie ma nic złego, a wiele z zawierających je komiksów to całkiem przyjemne czytadła, ale piszę o tym, bo amatorzy tychże nie znajdą tutaj nic dla siebie. Próżno szukać tu przewidywalnych rozwiązań, a także – co dla czytelników może być znacznie istotniejsze – w pełni protagonistów polubić. Jeśli o jakiejkolwiek sympatii do nich w ogóle może być mowa, ponieważ jeden i drugi to na swój sposób kawał niezłego skur…czybyka. Ale jak pisałam powyżej: obserwowanie ich tytułowej zabawy w kotka i myszkę jest zwyczajnie zbyt fascynujące, by przejść obok tego komiksu obojętnie.

Wydania Kotori od samego początku trzymają wysoki standard i nie inaczej jest tym razem. Błyszcząca okładka ze skrzydełkami zamiast obwoluty, które można wykorzystać jako wygodną zakładkę, dobrej jakości papier i druk, wewnętrzne marginesy – oto stałe elementy polskich wydań. Nie inaczej jest również z tłumaczeniem, które jak zwykle świetnie pasuje do komiksu i sprawia, że lektura tej mangi po latach, tym razem w języku polskim, była jeszcze przyjemniejszym doświadczeniem. Zauważyłam, że korekta przeoczyła jeden ogonek i zamiast „ją” mamy „ja”, ale w ostatecznym rozrachunku to nieistotny szczegół.

Osobną kwestią jest natomiast tłumaczenie samego tytułu, który w oryginale brzmi jak tytuł ostatniego rozdziału. Podobnie zresztą jak decyzja wydania obu części („myszy” i „karpia”) pod jednym, skądinąd trafnym tytułem (pomysł ten podchwycono od innych europejskich wydawców), która była zdecydowanie trafna, bo w ten sposób zastąpiono wymyślne japońskie oryginały na okładkach, ale w komiksie nadal są one obecne.

No, to teraz pozostaje czekać na premierę drugiego tomu.