Tanuki-Manga

Co byście zrobili, gdyby wasza firma upadła, a oszczędności całego życia zniknęły w niemal magiczny sposób? Gdybyście pożyczyli trzysta tysięcy od najlepszego przyjaciela i nie mieli jak tego spłacić? Państwo Kitano mają na to prostą receptę! Wystarczy zaciągnąć się na kuter rybacki do połowu tuńczyków, a jedyną córkę oddać przyjacielowi na przechowanie jako gwarancję spłaty długu…

W taki oto sposób Homare Kitano, niewinna piętnastolatka, trafia do domu pełnego mężczyzn i z własnej inicjatywy gotuje im, pierze i sprząta. Niestety, o ile ojciec rodziny Ichinokura dziewczynę wręcz ubóstwia („Zawsze chciałem mieć córeczkę!”), o tyle jego trzej synowie żywią do niej mniejszą lub większą niechęć. Z ukochaną kotką najstarszego z nich Homare wstąpiła na wojenną ścieżkę w parę chwil po znalezieniu się w mieszkaniu, więc chłopak nie cierpi jej pasjami. W tym momencie przerywamy audycję, będzie quiz! Do kogo dziewczę zapała ognistym uczuciem? Ano właśnie…

Dwutomowa manga autorstwa Ai Morinagi jest shoujo, jakich w Japonii wydaje się na pęczki. Powiela schematy, które w mig rozpozna osoba mająca za sobą choćby przelotną styczność z tym gatunkiem: dziewczyna mieszkająca w jednym domu z męskim haremem; prezentujący trzy typy bracia: słodki i niewinny blond aniołek, nieco narwany chłopak o złotym sercu oraz mroczny i niedostępny inteligent (koniecznie w okularach); bonusowe sceny prysznicowe i kilka innych typowych dla shoujo elementów. Dlaczego więc zdecydowano się na wydanie tego tytułu u nas?

Po pierwsze: kreska. Przyjemna dla oka, z właściwą tego typu mang miękkością, anatomicznie poprawnie narysowanymi postaciami ludzkimi i nieźle rozplanowanym ułożeniem kadrów. Również przechadzający się po nich bishouneni są bishounenami z prawdziwego zdarzenia, którym niczego im nie można zarzucić – odpowiednio uroczy, męscy i z dramatycznie rozwianymi grzywami. Dzięki temu Nie, dziękuję! pozytywnie wyróżnia się na tle mang shoujo, dość często chorujących na udziwniony i niedopracowany styl rysowniczek.

Kolejnym plusem będą bohaterowie. Wszyscy bez wyjątku sympatyczni, nawet nieco zwariowana Homare – mimo dzikiej obsesji na punkcie mężczyzn – jest jednocześnie niesamowicie urocza i naturalnie nieporadna, kiedy zabiera się za gotowanie. Interesujący są też rodzice dziewczyny i ich podejście do życia…

Fabuła natomiast… Jakaś jest, to pewne. Co prawda prosta jak kij od szczotki i całkiem mocno naciągana, ale od shoujo raczej nie oczekujemy intelektualnej rozrywki. Niestety ogromny minus seria zarabia za paskudną różnicę poziomu obu tomów – o pierwszym słyszałam opinie, że humor ma „ouranowy” i nawet się z autorem tej wypowiedzi zgadzam. Za to w drugim i jakość dowcipu, i rozwiązania fabularne są – delikatnie rzecz ujmując – mierne. Zakończenie również, jak na taką mangę, jest dziwne. Przyznam jednak, iż stanowczo wolę niedopowiedzenie, niż kolejnych dziesięć tomów wyskakujących zza krzaków eks- głównych bohaterów, powracających przyjaciół z dzieciństwa, nagłych i dramatycznych wyjazdów oraz całej masy innych tanich chwytów, przeciągających historię w nieskończoność.

Zakup i lekturę polecam przede wszystkim osobom lubiącym shoujo. Pozostali niech podchodzą do tego tytułu z uwzględnieniem własnej odporności na komizm sytuacyjny, stężoną dawkę bishounenów i dziury w fabule.