Tanuki-Manga

O ile w pierwszym tomie można było zauważyć jakiś związek między niektórymi opowiadaniami, tak w drugim każda z trzydziestu pięciu opowieści jest już całkowicie samodzielna. Wspólny pozostaje tylko realizm magiczny, będący głównym motywem komiksu. Z tego względu trudno tu mówić o jakiejkolwiek fabule; na dziesięciu stronach (mniej więcej tyle ma przeciętne opowiadanie w Pitu pitu) można najwyżej zarysować jakiś wątek, nic więcej. Autor zresztą nie silił się na skomplikowane historie – najczęściej oglądamy kilka scen in media res, do tego bardzo skromna konkluzja i już zaczyna się następne opowiadanie. Strona graficzna nie różni się zasadniczo od tej z pierwszego tomu, może jedynie kreska pozostaje bardziej stonowana, bez podchodzących pod kubizm eksperymentów graficznych. Nadal jednak widać przepaść dzielącą Pitu pitu od dosyć ubogiego standardu wydawanych w Polsce mang.

Publikacja stoi na wysokim, typowym dla Hanami poziomie. Wad w zasadzie próżno szukać, choć osobiście wolałbym inny papier, taki jak w Osiedlu Promienistym. To już jednak kwestia gustu – domyślam się, że są czytelnicy dla których matowa, nieodbijająca światła strona jest wygodniejsza w lekturze. Jak poprzednio najsłabszym elementem tomiku pozostaje ilustracja na okładce – skromna, nieprzykuwająca spojrzenia, a z większej odległości mało czytelna. Szkoda trochę, bo zgodnie z zasadą, że okładka jest wizytówką komiksu, dzieło Daisuke Igarashiego warte było najlepszej wizytówki. Zwraca uwagę staranność wydania Pitu pitu; skrupulatnie ponumerowano strony, spis treści przydaje się do czegoś, a wszystkie onomatopeje zostały przetłumaczone (i na przykładzie recenzowanej mangi dobrze widać, co traci czytelnik publikacji, w której zdecydowano się na pozostawienie „krzaków”). Patrząc na sposób rozmieszczenia kadrów raczej nie mam obaw co do tego, czy aby nie upychano ich siłowo w zbyt mały format.

Recenzowany tomik zawiera nieco więcej dodatków niż jego poprzednik. Na stronach 237­‑245 w rozdziale Daisuki Igarashi presents zamieszczone zostały całostronicowe rysunki autora. Nadto otrzymujemy posłowie oraz – na czwartej stronie okładki – krótką biografię. Jeszcze stopka redakcyjna, jedna strona reklam, charakterystyczna dla komiksów Hanami instrukcja czytania mangi i to rzeczywiście koniec.