Tanuki-Manga

Przyciąga do niej wszystko, odpycha wszystko. Boję się czytać dalej, bo już wszystko w środku wyje, a pochłaniam kolejne obrazy i nie mogę się oderwać.

I wreszcie koniec.. Boleśnie mi i ciężko.. Siedzę, patrzę przed siebie i myślę – nigdy więcej.. Ale wiem, że przeczytałam właśnie coś niesamowitego i że nigdy bym sobie nie darowała, gdybym nie natrafiła na tę pozycję..

Czytałam ją 2 lata temu, a nawet teraz, gdy piszę, budzą się emocje.. Jedna z mang, której nigdy nie zapomnę..

Czy polecam? Nie mam odwagi.. A jednocześnie..

Genialne, po prostu brak mi słów by opisać emocje po tej mandze. Poruszająca ale wymaga cierpliwości i pewnego stopnia specyficznej empatii. Do gustu może przypaść tym którzy cenią nietuzinkowe ujęcie tematu.
Lektura trudna, wymagająca, niełatwa, wzruszająca i raczej szalenie smutna ale zdecydowanie warto dać jej szansę.

Super manga ;D A szczególnie pierwsza historia z Adrianem i Lawrence – na końcówce az sie wzruszyłam, nie wiem czy ze smutku czy ze szcześcia. Nie sadziłam, ze w mandze znajdują sie trzy rozniace sie od siebie historię ;D Te dwie ostatnie tez bardzo ciekawę ;D zabraklo mi jedynie w ostatnich historiach troszke yaoi xD <cała ja…> ale to nic i tak są bardzo fajne.
Polecam :)

Mocne. Zdecydowanie. Jestem fanką yaoi i mrocznych klimatów, więc od razu wiedziałam, że to tytuł idealny dla mnie. I wcale się nie zawiodłam. Historia podobała mi się… Oczywiście, nie powiem: „Ojej, to było takie super, tak mi się podobało!”, bo chyba nie wypada…
Po prostu historia ta wpadła do mojego serca. Smutne, ale realne – nie mam wątpliwości, że Adrian był psychopatą, ale jak widać i takim pomoże miłość… Tak mi szkoda, że była tak smutna! Ale można w sumie powiedzieć, że skończyło się szczęśliwie… Uważam, że zakończenie jest świetne i na pewno niespodziewane. Od początku nie myślałam, że rozwinie się z tego aż taka historia na temat psychopaty i na końcu stał się on dla mnie całkiem zrozumiały. Jego zachowanie, znaczy się. Szczerze mówiąc na początku oczekiwałam, że to będzie po prostu psychologiczny tytuł, a on na końcu stał się taki… Prawdziwy! Nie wiem jak ująć to w słowa, o co mi chodzi… Nie sądziłam, że będą tu podane jakieś konkretne motywy. I dlatego zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, ale całość przypadła mi do gustu i bardzo wzruszyła. Uważam, że to poruszająca historia.

recenzja dobra, ale jedno mnie zastanawia – gdzie niby jest napisane, że Adrian wydłubywał oczy swoim ofiarom? z tego co pamiętam to tylko je zawiązywał lub zaklejał taśmą. Ma to powiązanie z śmiercią matki.

Szczerze mówiąc, gdyby nie kreska, nigdy nie powiedziałabym, że to historia napisana przez Kaori Yuki. Owszem, ilość nieszczęść i traum przypadająca na jednego bohatera zdecydowanie przekracza normy, ale sposób w jaki to podano nijak ma się np. do Angel Sanctuary. Manga jest wstrząsająca, brutalna i przytłaczająca, ale nie w dosłowny sposób. Najbardziej przeraża to, czego autorka nie pokazuje, a co pozostawia wyobraźni czytelnika, a muszę przyzanć, że moja jest wyjątkowo bujna. Nigdy nie lubiłam przesadnego dramatyzmu, ale tutaj przełknęłam go bez problemu, żeby na koniec zbierać szczękę z podłogi. Bohaterowie są genialni , aż dziw bierze jak doskonale udało się Kaori Yuki w tylko trzech rozdziałach zarysować ich charaktery i przedstawić motywy postępowania. Są zepsuci, zdegenerowani, aspołeczni, bardzo nieszczęśliwi i przede wszystkim niesamowicie ludzcy. Związek Adriana i Lawrenca, to coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca, a jednak od początku do końca, człowiek im kibicuje i sympatyzuje z nimi… Zakończenie jest absolutnie piękne i to tak naprawdę jedyny ciepły akcent w tej mandze. To nie jest przyjemna i łatwa opowiastka relaksacyjna, a prawdziwa terapia szokowa, dlatego radzę się dobrze zastanowić przed lekturą…

Co do tej mangi mam mieszane uczucia. Osobiście nie lubię tego typu klimatów ale nie mogę odmówić jej uroku. Tak jak recenzenc najbardziej przypadła mi do gustu postać Lawrenca. Kreska niczego sobie i ta mroczność… Powiem tylko jedno byłam POZYTYWNIE zaskoczona zakończeniem.