Tanuki-Manga

Manga naprawdę godna polecenia. Historia dotyczy zwykłego życia, przedstawia problemy, które dotyczą wielu z nas, jednak jeśli ktoś znajduje się w tym samym momencie egzystencji co bohaterowie, to odbierze tę opowieść zupełnie inaczej, dotknie go jej prawdziwość. Na mnie podziałała właśnie w sposób szczególny, gdyż sama znajduję się na takim etapie życia co postaci z tej mangi. Szczerze mówiąc, często czułam się dość przygnębiona, bo w głowie co chwilę kołatała mi się myśl: „To o mnie!”. Polecam!

tak na marginesie. w gintamie jest parodia solanina a dokładnie momentu  kliknij: ukryte  wypadku Naruo. Gintoki miał ten sam wypadek ale w przeciwieństwie do Naruo ( który umarł ) stracił pamięć.

Bardzo „ósemkowata” ta manga. Wszystkie jej aspekty są mocno ponadprzeciętne, lektura sprawia dużą przyjemność, ale nie ma niczego na tyle charakterystycznego, aby trwale wbiło się w pamięć. Niemniej bardzo zacna lektura obyczajowa, realistyczna psychologicznie i niezwykle szczegółowo narysowana.

Przyznaję się, że czytałam po łebkach. Fabuła troszkę mnie nudziła, więc w nieco zwariowany sposób przeskakiwałam to w przód to znów w tył. Kilka razy otwierałam tę mangę i odkładałam na półkę (moim zwyczajem, że najpierw czytam, a później kupuję przeczytane). Zakończenie nawet z tego co pamiętam odrobinę mnie wzruszyło. Ogólnie wrażenie miałam jednak przede wszystkim takie: że główna bohaterka jest zagubiona i zniechęcona tym z czym przyszło się jej zmierzyć. Oderwana od ciepłego gniazdka w domu rodziców musi stawić czoło samodzielności, a świat zamiast pomagać, to otacza ją ścianą szarego betonu zamkniętą nad głową daleką, daleką wizją błękitu.
Przede wszystkim w mandze odczułam przedstawienie trudności życia wciąż na tym samym standardzie i beznadzieję. Przeczucie, że nic, a nic się nie zmieni. Jakby cały świat to tylko było biuro, domy, klatki schodowe, praca, praca…
Najbardziej przygnębiający temat jak dla mnie. Śmierć czy choroba czy inne dramatyczne przypadki nie są znowu takie częste. A to, taka normalna codzienność. Takie nieuniknione. Brr. Dlatego wolałam się nie zagłębiać. Dla pogody ducha, omijać. Dla rozrywki – omijać. Dla refleksji – czytać.

Jedna z najlepszych mang od Hanami. Polecam zwłaszcza osobom w wieku zbliżonym do bohaterów. Czasem jest ona do bólu prawdziwa…

Kupiłam tą mangę w ciemno. Zaciekawiła mnie okładka, opis, kilka kartek na chybił trafił ze środka. Przeczytałam ją jeszcze tego samego dnia. Na koniec pierwszego tomu łzy prawie mi z oczu płynęły. Niesamowita historia i taka prawdziwa… Bardzo ją polecam. To po prostu trzeba przeczytać

Manga bardzo mi się podobała. Uważam, że w odpowiedni sposób ujęła ona wchodzenie w dorosłość. Bardzo podobał mi się realizm, jaki został w niej zawarty – nic nie wyglądało na wymuszone. Po prostu życie. Uwielbiam takie pozycje i dlatego jestem Solaninem naprawdę oczarowana i polecam tą mangę.

Swietna manga dla fanow slice of life, moze nie jest jakis strasznie wysokich lotow, ale mysle ze wiekszosci osob sie spodoba, dla mnie czytanie tego tytulu bylo wielka przyjemnoscia. Podobno ma byc wydana przez Hanami, a w japanie powstaje wersja kinowa. Manga jest swietnie narysowana, z bardzo duza dbaloscia o szczegoly, ale jesli chcecie naprawde przekonac sie o talencie autora przeczytajcie nijigahara holograph, rany, czegos takiego nie widzi sie zbyt czesto. Wracajac do Solanin, choc calosc jest tylko urywkiem z zycia bohaterow zawartym w dwoch tomach, nie czuje sie ze akcja jakos pedzi, historia jest bardzo dobrze rozlozona i nigdzie nie widac jakiegos pedu do zakonczenia. Czytelnik ma dosc sporo czasu zeby bardzo dobrze poznac bohaterow, nawet tych pobocznych i przywiazac sie do nich. Na zakonczenie moge jedynie powiedziec ze przez moj sentyment do postaci  kliknij: ukryte  spedzilem dosc dluzsza chwile na ostatniej stronie pierwszego tomu zanim wzielem do reki nastepny.