Tanuki-Manga

Nie ma to jak od razu w opisie mangi pochwalić się co się kierunkiem studiów… Serio? Jako także „studentka kierunku okołomedycznego” muszę zaznaczyć, że każdy racjonalny człowiek powinien umieć odróżnić fikcję artystyczną od biologicznej rzeczywistości. To chyba jasne, że autor nie myśli na poważnie o tym, że dzieci się rodzi przez odbyt i nie jest to literatura edukacyjna więc po co te zbędne komentarze.

Na pewno użyta w mandze grafika jest jedyną, jaka się nadawała. Każda inna kreska byłaby albo zbyt przerażająca, albo zbyt wygładzająca historię.
Na pewno nawiązania do chrześcijaństwa były intrygujące, choć szokujące.
Na pewno był to jeden z tych tytułów, które długo będę pamiętać.
I na pewno, nie polecę tej mangi nikomu.
Świetna rzecz.

Mam wrażenie jakbym właśnie przeczytała historię, która zwyciężyła w konkursie na najbardziej poryty pomysł na mangę. Chyba moje życie było lepsze te pół godziny temu.

To ten typ mangi, który przeczytałam sama nie wiem dlaczego. Prawdopodobnie jej kontrowersyjny wydźwięk mnie zaciekawił. Manga ciężka do ocenienia dlatego powstrzymałam się od tego. Nie będę się również rozpisywać o fabule i grafice (poniekąd mającej powodować obrzydzenie i odpychać ale chyba nie do końca tak wyszło) ponieważ komentarz niżej świetnie opisuje treść mangi. Nie napiszę, że manga według mnie jest dobra gdyż oczekiwałam czegoś innego, a mianowicie  kliknij: ukryte  nie wiem po co ten tłum chłopców zabijających na zlecenie, tutaj bardziej twórca poszedł w stworzenie jakiejś sekty niż analizie wyłącznie głównego bohatera. Nie mniej jednak dostajemy jego pełny zarys, myśli i pobudki. Również miałam cichą nadzieję  kliknij: ukryte  że ktoś go złapie np policja ;p , ale w sumie  kliknij: ukryte  sprawiedliwości stało się zadość i przypomina mi się banalne powiedzenie „kto mieczem wojuje…” .

Manga ciekawa, choćby przez szatę graficzną – nawiązania do kubizmu są ewidentne. Poza tym epatuje groteską, surrealizmem i brzydotą. Czy ma w tym jakiś cel… chyba nie za bardzo. Jest tu rodzaj przesłania, że patologiczne zachowania głównego bohatera są odbiciem ukrywanych aspektów społeczeństwa, w którym żyje, ale manga nie podkreśla tego specjalnie, poza tym to banał.

Fabuła jest raczej dodatkiem do warstwy graficznej i atmosfery ohydy oraz zgrozy. Atmosfery ohydy oraz zgrozy nie uważam za specjalną wartość samą w sobie, a tutaj wydaje się upychana nieco na siłę, ile się da. Niemniej grafika jest na tyle intrygująca, że całość się broni

Widzę, że nikt tego wcześniej nie skomentował, a szkoda… Manga jest pod każdym względem unikatowa. I nie. Nie chodzi o brutalizm i perwersję jaka jest tam przedstawiona. Idzie tu o profil psychologiczny głównego antybohatera. Autor „Kami no Kodomo” najwyraźniej nie grzeszy wiedzą z dziedziny psychopatologii bowiem dawno nie spotkałem się z tak dokładnie przedstawionym obrazem zdegenerowanej osobowości oraz licznych zboczeń i zaburzeń. Wszystko to jest w dodatku umotywowane, więc tym bardziej daje to poczucie czegoś naprawdę wiarygodnego.

Manga jest podzielona na 11 rozdziałów z których każdy opowiada o jakimś wycinku z życia antybohatera. Ah… Tak – kreska jest naprawdę dziwaczna, zakrawa o jakąś dziwaczną i karykaturalną wizję rzeczywistości przyprawioną miejscami i styl Picassa. Tak czy inaczej – 9/10 – za koncepcję i realizację.

PS> Dzięki Amareciu za polecenie mi tej mangi.