Tanuki-Manga

Manga bardzo mi się spodobała, choć na początku czytało się dość ciężko… Kiedy zaczęłam czytać dialogi Rufiego to manga może śmiało dostać 11/10 :D. Warto przebrnąć do dalszych tomów ;).

Każdy zachwala a mi się niestety manga nie podobała :( dotarłam do 12 tomu ale zaczęła być nudna koło 3 caly scenariusz za bardzo „zakręcony” lubię się w mangach czegoś domyślać ale w tej cześć rzeczy jest niezrozumiala i jakos jak dla mnie denerwująca całe otoczenie w jakim rozgrywa się opowieść za bardzo przytlaczajace( brakuje mi więcej scen na zewnątrz budynków bo jest przez to monotonna) ciężko mi się ją czytało jedyne co było fajne to osobowości części postaci i kreska w miare ok ja daje 2/10

Świeżo po lekturze ostatniego tomu stwierdzam, że to jedna z najlepszych mang, jakie miałam przyjemność przeczytać. Długie 24 tomy, a autorka ani razu nie zboczyła z obranej trasy, ani razu nie okazała przejawów spadku formy zarówno pod względem graficznym, jak i fabularnym. Tak naprawdę tylko pierwszy tom pozostawił mnie w wątpliwościach, ale teraz cieszę się, że jednak sięgnęłam dalej (zresztą to był tylko prolog bardzo długiej historii, wybaczmy). Postacie świetnie napisane i dające się lubić, wszystkie bez wyjątku. Byłoby obłędnie zobaczyć pełną ekranizację.

 kliknij: ukryte  Break, czemuś umarł? Autorka nie ma oporów przed łamaniem czytelnikom serc…

Jestem po 15 tomach, to jest prawdziwe arcydzieło i manga mojego życia, nic co do tej pory oglądałem lub czytałem nie jest prze zemnie tak uwielbiane jak to. Klimat jest obłedny, marzy mi się remake anime uwzględniający całą mangę od początku do końca robiony najlepiej przez Madhouse.

Przeczytałam wszystkie wydane w Polsce tomiki, czyli na chwilę obecną 12, i to o nich się wypowiem.
Pierwszy tom nie zachwycał, ale trzeba przyznać, że był jak najbardziej udany. Autorka nie wrzuciła nas na głęboką wodę, a jedynie przedstawiła wydarzenia napędzające dalszą fabułę. Później jest jeszcze ciekawiej. W mandze wyraźnie da się odczuć groteskę – humor jak i poważniejsze momenty są idealnie wyważone, co zdecydowanie jest zaletą, gdyż przewaga jednego z nich mogłaby zniszczyć klimat (jak to było w „Kuroshitsuji”). Manga jest wielowątkowa, ale niestety mam wrażenie, że niektóre wątki są niepotrzebne (nie było ich wiele, więc nie uznaję tego za poważną wadę), chociaż przeczytałam dopiero 12 tomów więc mogę jeszcze zmienić zdanie. Ta wielowątkowość sprawia również, że często zadajemy sobie zbyt dużo pytań naraz a fabuła wcale nie jest tak prosta i banalna, jak mogłoby się wydawać. Zaczynając czytać kolejny tom po dwóch miesiącach możemy czuć się trochę zagubieni, dlatego polecam raczej przeczekanie aż manga będzie miała więcej tomów i czytać ją w mniejszych odstępach czasowych.
Kreska jest jak najbardziej w porządku. Przede wszystkim na kartkach panuje ład i porządek – rozstawienie kadrów sprawia, że ruch postaci jest bardziej płynny i czytelny. Rysunki nie są ubogie, a jednocześnie nie w nadmiarze szczegółowe. Czepić mogę się jedynie tego, że IMHO Mochizuki zbyt często używa rastrów, a ja za nimi w nadmiarze nie przepadam, co trochę obniżyło ocenę.
Co do bohaterów – mam niemiłe wrażenie, że odkąd doszło dość sporo nowych postaci, Gilbert i Alice poszli trochę na drugi plan, ich charaktery zostały spłaszczone, a jako dość kłótliwy, a zarazem niezwykle udany, duet przestali wręcz istnieć. Ciężko powiedzieć jak ich los potoczy się dalej, ale na chwilę obecną bardzo szkoda, bo w kilku pierwszych tomach byli zdecydowanie bardzo mocną zaletą „Pandory”. Główny bohater, choć miał dość schematyczne „drugie oblicze”, to jednak nie obnosił się z tym na prawo i lewo, nie dodając mandze przesadnego dramatyzmu, a jednocześnie nie będąc neutralną postacią. Ciekawy jest też Break Xerxes, który na początku sprawiał wrażenie wiecznie chichrającego się debila, który nic nie wniesie do fabuły, ale jednak okazało się być inaczej. Pojawia się też wiele innych, ciekawych bohaterów, którzy wielokrotnie potrafią czytelnika zaskoczyć.
Myślę, że pomimo niebanalnej historii, manga jest głównie dla młodzieży. Starsi czytelnicy, owszem, mogą ten twór docenić, ale nie ryzykowałabym stwierdzeniem, że większości się spodoba.

Nie będę opisywać o czym jest manga, bo każdy może przeczytać opis, ale chciałabym napisać moją opinię. Jest to druga manga wydawana w Polsce którą pragnę mieć i za nic w świecie nie sprzedam. Dlaczego ? Już oglądają anime zakochałam się w bohaterach i tego samego doznałam czytając mangę. Bohaterowie są oryginalni, zabawni, czasami poważni, co również sprawa że są zabawni. Drugim plusem mangi jest Fabuła. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś wziął pomysł z istniejąc opowieści i przedstawił ją w tak niesamowity, bajeczny sposób.
Kolejnym plusem jest na pewno to, że ta manga zawiera moje ulubione gatunki (coś nie po polsku) czyli shounen, romans i tajemnicę. To nie jest manga dla dzieci, świat PH jest okrutny, jest tajemniczy, jest niezwykły.
Czy zachęcam do kupienia?
Jeśli nie jesteście przygotowani na to, że nie wystarczy wam jeden tomik na półce, to nie. Jednak gdy będzie świadomi, że na mangę będziecie musieli wydać 560 zł to śmiało kupujcie :)

Pytanie na serio. To bardziej przygodówka dla dziewczyn w stylu Kuroshitsuji czy porządny shonen w stylu Fullmetal Alchemist?
Z recenzji ciężko wywnioskować…

Zacznę od anime.Anime mnie powaliło na beton :( takie rozczarowanie ale jakoś się pozbierałem i zajrzałem na mangę i co jeszcze większe rozczarowanie ale przyznam że kreska ładna

Nie oglądałam anime, zanim nie przeczytałam 1 tomu mangi. Dopiero przy 4 (to jest – obecnym) zaczęłam je oglądać. Nie wiem, czemu ludzie mówią, że 1 część taka sobie. Mi się bardzo podobało. Tyle zagadek, ta przygoda połączona z groteską i czymś… tajemniczym. Może nie pierwszy rozdział, ale już po drugim czytałam bez przerwy. Im dalej, tym lepiej i ciekawiej się robi (mam tu na myśli zarówno postaci, kreskę jak i fabułę). Cieszę się nawet, że nie od razu waidomo wszystko o postaciach. To by nie dawało tego niepokoju, tej czasem zabawnej, ale i… niepokojącej atmosfery(: Oby ta manga została ukończona jak należy i w całości wyszła w Polsce. Jak nie, to (mimo braku jakichkolwiek funduszy) zacznę sprowadzać, przysięgam.

„Ozie Vessaliusie, niniejszym nadaję na ciebie wyrok, na mocy nadanej mi przez łańcuch potępienia. Twoim grzechem jest… Twe istnienie”

Pandora Hearts jest niewątpliwie mangą niezwykłą, jedyną w swoim rodzaju i szalenie ciekawą, jednakże głupio byłoby stwierdzić, że spodziewam się od początku epickości bijącej z każdej strony w sytuacji, gdy nie zna się świata przedstawionego.

Pierwszy tom minimalnie przedstawia czytelnikowi świat, w jakim żyją bohaterowie- piękne domostwa, duch wiktoriański, eleganckie tła i ukazuje z pozoru parę (na początku) zwykłych dzieciaków, przyjaciół, z czego jeden- Oz, wyraźnie wydaje się czerpać niemalże sadystyczną przyjemność z straszenia swego sługi/przyjaciela. Mamy wręcz przedstawioną sielankę, ot kolejny dzień zabawy dzieciaków, który burzy tajemniczy nagrobek, przy którym znaleziono zegarek, jak i zbliżający się wieczór, w którym Oz ma zostać oficjalnie pełnoletnim szlachcicem.
Dostajemy kilka informacji już na starcie, subtelnych, nie wprawiających czytelnika w ból głowy, otrzymujemy również delikatną informację na temat otchłani.
Gilbert, Oz oraz jego młodsza siostrzyczka Ada rozmawiają o tym mimochodem, możemy odnieść wrażenie, że otchłań jest jedynie bajeczką stworzoną specjalnie, aby straszyć niesforne dzieciaki, jednakże przybywają postacie w czerwonych szatach, które nie zwiastują niczego dobrego.

Taki jest początek tomu (pomijając pierwsze strony z „egzekucją” Oz'a), czy mnie zniechęcił? Ależ skąd, poczułam się zadowolona z tego, jak mangaka traktuje czytelników, dając im przyswoić pierwsze informacje, rozeznać się w sytuacji kto, co i jak.

Później oczywiście następuje moment, w którym Oz ma stać się osobą pełnoletnią, i musi złożyć przysięgę przed wiekowym zegarem, a wtedy następuje chaos- zegar (który od stu lat nie działał) zaczął poruszać wskazówkami, ludzie zamarli niczym spetryfikowani, a jedyną osoba zdolną do ruchu był właśnie Oz, wtedy też na scenie pojawiły się postacie w czerwonych szatach, zwane rodziną Baskerville'ów, którzy chcą wtrącić Oz'a do otchłani, kontrolując Gilberta sprawiają, że ten rani Oz'a co pozwala Baskerville'om na dopełnienie przepowiedni, o której mówią w tym samym czasie, jednakże pojawia się wtedy też ktoś niespodziewany- łańcuch przybierający dwie formy, wielkiego czarnego królika jak i niskiej dziewczyny zwanej B­‑Rabbit, Alice.
W międzyczasie możemy zaobserwować niezbyt szczęśliwe wydarzenia dziejące się między Oz'em, mężczyzną skazującym go na wtrącenie do otchłani jak i Gilbertem.

I wtedy wita nas otchłań.

Możliwe, że mój komentarz pierwszego tomiku brzmi nieco chaotycznie… Jeśli tak, to przepraszam, pisarka ze mnie bardziej niż marna, ale sadzę, że idzie zrozumieć co miałam na myśli.

Pod koniec pierwszego tomiku czytelnik otrzymuje pytanie, zadane właśnie przez Oz'a:
„Czym jest mój grzech?”, i właśnie na te pytanie będzie starał się znaleźć odpowiedź.
Złowrogą informacją jest jednak to, że nie zawsze to czego szukamy okazuje się być tym, czego chcemy.
Prawda czasem staje się największym koszmarem.

[2 tomik już zamówiony (w moim przypadku), ha.]

Tymczasem przechodzę do ochów i achów, peanów ku czci dalszych chapterów i tym podobnych:

Manga jest niezwykle wciągająca, z każdym tomem wprowadza coraz to więcej informacji, bawiąc się nimi i kunsztownie wplatając ciekawostki w przeróżne kadry, niczego nie można być pewnym, nic niemal nie jest oczywiste, wiemy tylko, że zbliża się coś strasznego, ale czy strona, po której są bohaterowie mangi jest akurat tą właściwą?
Kim jest mężczyzna, który wtrącił Oz'a do otchłani? Czym właściwie jest otchłań? Kim jest Alice? Co dokładnie stało się 100 lat temu? Dlaczego Oz i Jack wyglądają identycznie? Dlaczego Gilbert tak maniakalnie chce bronić swego pana? Dlaczego Oz zdaje się być niemal od początku przywiązany do Alice? Kim jest Wola Otchłani? Kim jest Lacie? Czy bohater sprzed 100 lat rzeczywiście jest bohaterem? Czy istnieje tu dobra strona albo zła? W takim razie Kto jest zły a Kto jest dobry? Kim  kliknij: ukryte  lub czym właściwie jest Oz?
Te i o wiele więcej pytań zostaje wyjaśnionych (lub jest w trakcie wyjaśniania) przez ponad 79 rozdziałów.

Mamy do czynienia z kilkunastoma postaciami, takimi jak Oz Vessalius, Gilbert kliknij: ukryte  Nightray, Vincent  kliknij: ukryte  Nightray, Xarxes Break  kliknij: ukryte  Kevin Regnard, Rufus Barma, Alive  kliknij: ukryte  Baskerville, Jack Vessalius, Oswald Barskeville,  kliknij: ukryte  Lacie Baskerville, Zai Vessalius, Oscar Vessalius, Liam, Lottie Baskerville i wiele, wiele innych. Co więcej, wszystkie te postacie zostały dokładnie opisane i przedstawione, a mimo to wciąż otrzymujemy o nich dodatkowe informacje.

Nie można zbyt wiele powiedzieć/napisać bez zdradzania coraz to większych smaczków fabularnych i tych dotyczących bezpośrednio postaci.

Czy jestem obiektywna? Przepraszam, ale w tej sytuacji nie potrafię.
Za bardzo zakochana jestem w tej mandze.
Mogę powiedzieć jedynie tyle, że w obecnym momencie manga ta jest moją ulubioną, i jej pierwszy tomik dumnie stoi na półce obok mojej drugiej ukochanej mangi, Fullmetal Alchemist.

Jeśli ktoś spodziewa się mangi z inteligentną fabułą? Zapraszam do zapoznania się z lekturą.

Pamiętajcie jednak- aby coś poznać, trzeba dać temu czemuś się rozwinąć. Bo nikt chyba nie spodziewa się streszczenia tego, jak będzie wyglądała cała fabuła po pierwszym tomie ;)

Pandora… Jest mangą, w której króluje element zaskoczenia.

Pozdrawiam.

(serio nie potrafię komentować obiektywnie)

Tomik wydany po prostu przepięknie. Obwoluta mmmm…. Tłumaczenie mi się również podoba. Niektórzy mogą krytykować użycie oryginalnej nazwy B­‑Rabbit, ale według mnie to dobry wybór. Zawsze byłam zwolenniczką pozostawiania nazw pochodzących z angielskiego bez tłumaczenia na polski. Po pierwszym tomie niektóre postacie mogą się prezentować dosyć zwyczajnie, ale zapewniam, że później wszystko wywraca się do góry nogami.

Jestem świeżo po pierwszym tomiku. No i jak? Słabo. Kreska szału nie robi, widziałam lepsze, wnętrza też wypadają słabo. Fabuła? Nudawa, przewidywalna. Oz jest przeciętniakiem, jedyną fajną postacią jest Alice. Nuda, nuda, nuda! Spodziewałam się czegoś niesamowitego, ale jestem rozczarowana. Nie polecam, szkoda tych 2. dych.

Początek szału nie robi. Kreska taka sobie, o świecie nic nie wiadomo, bohaterowie w większości dość dziecinni. Ponoć dalej ma być lepiej, ale słyszałem to już wiele razy, więc zachowam jednak ostrożność. W każdym razie, jak na te wszystkie ochy i achy, które słyszałem po zapowiedzi wydania, to pierwszy tom nie wciąga i nie trzyma w napięciu jakoś wybitnie.

Moja ulubiona manga, kocham, kocham, kocham > 33 Do tej pory wszystkie rozdziały, które były dostępne w internecie, przeczytałam, ale jak dowiedziałam się, że mangę będzie można kupić, chętnie przeczytam jeszcze raz.

Niesamowita fabuła, postacie, kreska, dzięki temu mogę z czystym sumieniem dać 10/10.

Założyłam fanpage mangi i anime Pandora Hearts. Wszystkich fanówttego dzieła serdecznie zapraszam do lajkowania i reklamowania stronki. Z góry dziękuję <3 [link]

Przez długi czas manga była porządną, wciągającą pozycją o ładnej kresce. Ale od pewnego czasu jest jeszcze lepsza;D Historia wciąga, wciąga…. i BUM! nagle obrót o 180 stopni. Nagle okazuje się, że  kliknij: ukryte  ulubieni, pozytywni bohaterowie są na wskroś przesiąknięci złem, a wiele osób jest innych, niż się wydaje. Po ostatnich chapterach czytelnik ma wrażenie, że dał się zmanipulować, że to wszystko to jakiś fake, a historia dąży do tragicznego, ale ciekawego zakończenia. Ale znając tą mangę to dużo może się jeszcze wydarzyć.Cudo. Polecam gorąco!

Tak się cieszę z polskiego wydania, no że po prostu mi brak słów. Tak jak większość: najpierw obejrzałem anime, a teraz zabiorę się za mangę. ^^

Szczerze to najpierw obejrzałam anime i byłam wniebowzięta. Oprócz końcowego odcinka, wszystko było idealne, ale to nie komentarz do anime. Otóż w mandze jeszcze bardziej spodobała mi się postać Alice, a także Oza. Byłam również wniebowzięta kreską, napływem informacji  kliknij: ukryte  i pomysłem na przeszłość Oza..
Żadna manga nie spodobała mi się tak bardzo <może trochę DGM> jak ta. Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział w internecie. Ba! Ja się nie mogę go doczekać tak bardzo, że wymyślam własną kontynuację.

Przygodę z Pandora Hearts zaczęłam od anime, które spodobało mi się bardzo, jednak gdy sięgnęłam do mangi… Naprawdę dawno nie czytałam tytułu, który tak bardzo by mnie pochłonął. Rewelacyjna fabuła, głębokie postacie i świetny humor sprawiły, że ponad 3000 skanów przeczytałam w dwa dni, chociaż dla niektórych to może to i tak długo^^', ale polecam każdemu!

Tak z ciekawości – czy sposób prowadzenia fabuły, odkrywania powoli kawałków intryg i mieszania przy jednoczesnej świadomości, że autor(ka) się nie gubi w swoim tytule, można w Pandora Hearts porównać do takiego mistrzowskiego operowania jak u Naoki Urusawy (mam tutaj na myśli głownie Monster i 20th Century Boys)?

Za PH zabiorę się pewnie dopiero po jej zakończeniu, ale jestem ciekaw…

Ostatnio mamy mode na skrajnie subiektywnych recenzentów… I o ile jakoś rozumiem, że ulubionej mandze wystawiają zawyżoną ocenę dotyczącą fabuły i bochaterów, to zupełnie nie rozumiem czemu to dotyczy także kreski… tak boli przyznanie, że „mój ukochany tytuł nie ma najpiękniejszej kwesti na świecie?” 10tka w przypadku PH to absurd… Jest dobra i tylko tyle, podobnie jak w kilkudziesięciu innych pozycjach, ale z całą pewnością nie zachwyca…

Manga jest cudowna i niesamowita , kocham te postacie… akcja nie ustaje , chce się więcej i więcej. Z pewnością fabuła jest nietuzinkowa a bohaterowie niezwykle oryginalni! POLECAM !

TO JEST NIESAMOWITE. XD Kocham to kocham to kocham to. Nie. Te słowa to za mało. :s Czczę to, o. XD Nigdy nie znajdę czegoś równie dobrego. c: Bardzo polecam wszystkim~~ w ogóle mało spotkałam osób, którym się to nie podoba.

Jest także uroczy i impulsywny Elliot Nightry

Zjedzona literka – powinno być Nightray. :)

Manga jest wspaniała. Bardzo oryginalna, świetnie zaplanowana i narysowana. Mam wrażenie, że autorka wie jak schematyczne są w zasadzie inne mangi i korzysta z tego, żeby zaskoczyć czytelnika, który interpretuje wydarzenia według określonych schematów, które już wdział i tu spotyka go niespodzianka. Poszczególne sceny można rozumieć naprawdę na różne sposoby, można budować teorie, dyskutować a najbardziej oczywiste rozwiązania i najbardziej „ chciane” najczęściej okazują się fałszywe. Do tego dopracowane psychologicznie postacie, wskazówki do rozwiązywania zagadek rozrzucone po całej mandze, zapadające w pamięć sceny i niecodzienne poczucie humoru. To wszystko powoduje, że jest to jedna z moich ulubionych mang.

Mochizuki to genisz, naprawdę. Sposób w jaki ta kobieta pogrywa sobie z czytelnikami (historia Headhuntera czy nowszy mniejszy wątek kto był Masterem Gila) powodują, że człowiek z niecierpliwością czeka na kolejny rozdział (następny już za 12 dni!), a potem łapie się za głowę „Przecież to było oczywiste!”. Ostatnio mnie dobiło to, że wyjaśnienie pewnej zagadki pojawiło się już w 2010 roku, na rysunku z jednej strony z kalendarza, ale oczywiście nikt nie zwrócił na to uwagi. A mieliśmy to pod nosem…

Zgadzam się z autorką recenzji że w PH mało kto jest normalny. Bohaterowie są świetnie wykreowani bardzo ciekawi. Niestety mam wrażenie, że kobiety Jun traktuje nieco po macoszemu. Miejmy nadzieję, że Sharon (i Echo, mała słodka, kochana Echo!) dostanie więcej historii. Najlepsze w bohaterach z „Pandorki” jest to, że ktoś kto wydaje się całkowicie zły (lub dobry) ma jakieś ukryte motywy, nie do końca jest taki jak się wydaje. Najnowszy rozdział (65) to było szaleństwo, jedna postać obróciła się o 100st.

Widać, że manga powoli zbliża się do końca, jeszcze możne z dwa lata poczekamy, ale to już finisz. Mam nadzieję, że nie skończy się to krwawą jatką. A propos – kocham sceny gdy bohaterowie są cali we krwi. To okropne, ale te rysunku są takie śliczne.

Po FMA myślałam, że trudno będzie trafić na coś lepszego. I wtedy ktoś polecił mi Pandora Hearts.
Wciąż się dziwię, że tak mało osób, a w tym i fanów PH, nie czyta tej mangi. Jest o niebo lepsza od anime, niezwykle dopracowana, niebanalna, a w dodatku w miarę rozwoju akcji robi się coraz ciekawiej. Aktualnie jest 65 rozdziałów, niektóre puzzle zaczęły się łączyć w całość, pojawiły się nowe pytanie i nowe teorie. Postaci jest dużo, a wszystkie są tajemnicze, ładnie zaprojektowane i „charakterne”. Idea nawiązania do Alicji z Krainy Czarów to też swoją drogą interesujący pomysł.
Polecam, nudzić się przy tej mandze nie można, a Jun Mochizuki to geniusz.

Manga na pewno jest bardziej interesująca niż anime. Bardzo dobra historia dla ludzi lubiących zagadki, tajemnice i ukryte znaczenia. Polecam w 100% bo naprawdę warto zagłębić się. Manga na pewno nie jest dla ludzi, którzy lubią jak wszystko podane jest na tacy oraz nie mają cierpliwości do kłamliwych i tajemniczych postaci xD. A tajemnic to tam jest sporo, oj sporo ;D

Manga jest świetna!!!!!!
Anime również! Tylko czemu nie ma kontynuacji??
ach zresztą…polecam!
;]