Tanuki-Manga

Akcja na lotnisku kończy się niepowodzeniem. Pomimo drobiazgowego planowania i wsparcia ze strony niedawnych towarzyszy wyprawy, Eliahowi nie udaje się odbić matki i siostry. Propartia zabiera Manę, zaś Elena z ciężkimi ranami trafia do szpitala. Chwilowo wyrwany z konfliktu z Propartią, Eliah trafia z kolei do świata przestępców, narkomanii, prostytucji i wojen gangów.

W tomie szóstym cyklu Eden następuje wyraźna zmiana, jeżeli chodzi o scenę wydarzeń. Tutaj treścią są już nie działania militarne (choćby na ograniczoną skalę), ale relatywnie drobne porachunki gangów. Zejście na doły społeczne widać też w znacznej redukcji elementów science­‑fiction. Zamiast tego Hiroki Endo przedstawia nam dosyć ograne motywy związków uczuciowych pomiędzy prostytutkami a ich klientami, rozpadu osobowości pod wpływem uzależnienia od narkotyków, dojrzewania młodego człowieka w brutalnym świecie. Tak naprawdę, opisana w recenzowanym tomiku historia mogłaby się wydarzyć w każdym wielkim południowoamerykańskim mieście w drugiej połowie ubiegłego wieku, a już w żadnym razie nie trzeba do niej postapokaliptycznego świata z rozwiniętą cybernetyką.

Odnoszę także wrażenie, że autor nieco zagalopował się w przedstawianiu konsekwencji bitwy na lotnisku. Owszem, można sobie wyobrazić, że szef ogromnej organizacji mafijnej będzie miał dosyć wpływów, aby wyciągnąć z aresztu osobę zamieszaną w zwykłą strzelaninę. Jednak zrobienie tego w sytuacji, gdy zginęło ponad 40 osób, zdemolowane zostało cywilne lotnisko, a użyta broń miała wybitnie wojskowy charakter, zakrawa na nadmierne myślenie życzeniowe.

Nadal irytuje – i prawdę powiedziawszy, zaczyna nudzić – brak wyraźnej fabuły, spinającej kolejne wydarzenia. Bohater, którego oczami poznajemy świat Edenu – czyli Eliah – miotany jest wydarzeniami, których przyczyn nie zna, i na które nie ma większego wpływu. Podejmuje niekiedy działania z własnej inicjatywy – jednak zawsze jest to związane z kolejnym wybuchem emocji, związanym właśnie z traumatycznymi wydarzeniami. Owszem, tak właśnie wygląda to w prawdziwym świecie, gdzie nie ma „fabuły”, a życie ludzkie niejednokrotnie kształtowane jest przez przypadek. Ale czy po to czytamy książki i komiksy, aby zobaczyć w nich to samo?