Tanuki-Manga

Ciekawe doświadczenie. Pierwszy raz czytałem mangę z gatunku yaoi („MW” Tezuki nie liczę, bo choć o gejach, nie jest yaoi) i nie zacząłem wołać o wiadro po kilku stronach. Zresztą, chociaż niby seksu tu jest trochę, to jego przedstawienie stanowi ciekawy materiał do analizy – geje bowiem uprawiają seks w identycznych pozycjach co ludzie hetereoseksualni, a w zasadzie tylko w jednej pozycji – leżą jeden na drugim twarzami do siebie. A ja myślałem, że to takie pomysłowe towarzystwo… Wynika to chyba z faktu, że scenki „kukurydziane” są tu jakoś tam dopełnieniem historii a nie sensem samym w sobie – w takim przypadku zapewne odpadłbym po dwóch – trzech stronach. Oczywiście, lepiej by było, gdyby je darowano. Znamienne, w mangach yuri autorki są bardziej subtelne.
Ale zostawmy już kukurydzę i przejdźmy do rzeczy. Na tyle na ile przeczytałem, mogę stwierdzić, ze to bardzo fajny, oldschoolowy dramat, taki typowy dla lat 70, kiedy tworzono historie smutne, tragiczne, ale bez mechów, supermocy i innych cudów – niewidów. W kresce widać wpływy Tezuki (godne uwagi, w jednym z kadrów bohaterowie czytają „Astroboya” – a akcja toczy się we Francji końca XIX wieku…). Co do bohaterów, na razie mam odczucia podobne do anime – główny bohater, Serge, wypada naprawdę dobrze, idzie wbrew temu, co na niego zwala los, ma charakter i osobowość. Gilbert jak był szmatą, tak szmatą jest. Mam nadzieję, że w mandze pokażą, jak skończył (obstawiam – marnie).
Kreska – mniam, mniam, taką kreskę lubię, co nie jest tajemnicą. Widać, że rzecz powstawała w podobnych czasach co „Adolfowie” czy „Lady Oscar”. Dopracowane tła, szczególiki architektoniczne. Projekty postaci – cóż, bishonen w liczbie 1, do tego jeden androgyn, reszta mieści się w normie. Podejrzewam, że mała liczba bizonów to jeden z powodów, dla których komiks ten mimo wszystko nie cieszy się wielką popularnością wśród jaoistek. Niemniej, to kolejny dowód na to, jak wielki wpływ Tezuka miał na komiks japoński, nawet w tych nurtach, których sam nie uprawiał zbyt intensywnie.
Natomiast co mnie lekko ubawiło – mam wrażenie, że była to jedna z lektur podstawowych Chiho Saito. Podobnie jak autorka „Uteny”, pani odpowiedzialna za „Kaze…” postanowiła upchnąć w jednej mandze wszystkie możliwe zboczeństwa, jakie się tylko da. Zresztą ponoć dlatego przez lata nikt nie chciał tego wydać… Może i dobrze, że trzyma się realizmu, bo inaczej nie zdziwiłby mnie tu nawet yaoi macki. Stanowczo, z racji tego, że niemal 2/3 bohaterów tej mangi to zboczeńcy, nie dziwi mnie niechęć japońskich wydawców z tamtych lat, biorąc pod uwagę, że docelowym czytelnikiem „Kaze…” miały być młode dziewczęta.
W zasadzie, jeśli ktoś lubi mangowy oldschool w dobrym wydaniu i nie dostaje torsji na widok homo­‑niewiadomo (a Gilbert jest bardzo niewiadomo…), to polecam, bo dziś takich historii raczej się już nie tworzy.

Podchodziłam do tej mangi jak do jeża, wszystko mnie odstraszało, od projektów postaci począwszy na miejscu akcji skończywszy. Odkładałam ją jak długo mogłam, aż w końcu mnie przycisnęło i zaczęłam. A potem już nie mogłam się oderwać. Przez jakiś czas niemalże żyłam tą historią i, muszę się zgodzić z poprzedniczką- ta manga jest jak narkotyk. Żałuję potężnie, że udało mi się znaleźć ją tylko do piątego tomu, na dodatek tylko w internecie, mogła bym ją dokończyć nawet po japońsku. Strasznie mnie boli zakończenie ( to jedno z tych dzieł w których nawet nagłe zmartwychwstanie by nie wadziło, tak bardzo można się przywiązać do postaci i tak ciężko się z nimi rozstać). Niemalże pokochałam bohaterów, Gilberta, który (jak niemalże wszystkie postaci tego typu- może to od niego się zaczęło?- posiada traumatyczne przeżycia z przeszłości. No, ale jego przeżycia są naprawdę traumatyczne, porównując je do innych). Niemalże wpadłam w depresję, kiedy się okazało, że dalej rozdziałów nie znajdę…

Posiadam oryginał w komplecie, pachnące kurzem antykwarycznych półek 17 tomów pierwszego wydania. No tak, chwalipięta ^^'

ale tak naprawdęnaprawdę to…

hm… chciałam napisać coś błyskotliwego ale obawiam się, że nic z tego, więc będzie emocjonalnie. Bo­‑to­‑jest­‑tak: Kocham KazeKi a jednocześnie szczerze nienawidzę. Ta manga drze nerwy na strzępy, to jest narkotyk, to nieuleczalna choroba, to trucizna i lekarstwo, ja do niej wracam jak wygłodniały pies.

Kto czytał, ten zrozumie >__>  kliknij: ukryte  a tych, którzy nie czytali, przepraszam za ten bełkot.