Tanuki-Manga

Wszyscy ludzie po śmierci stają pod różnymi bramami do zaświatów. Istnieją bramy przeznaczone specjalnie dla osób zmarłych ze starości lub w wyniku chorób, a także bramy dla samobójców. Akcja Skyhigh koncentruje się jednak na wyjątkowej Bramie Żalu strzeżonej przez piękną kobietę w czerni – Izuko. Przejście to przeznaczone jest dla ofiar morderstw i tragicznych wypadków, które otrzymują możliwość wyboru. Mogą pogodzić się ze swoją śmiercią i pójść do nieba, by po bliżej nieokreślonym czasie powrócić na Ziemię poprzez reinkarnację. Wolno im też pozostać w ważnych dla nich miejscach jako duchy, choć skazują się tym samym na wieczne zawieszenie pomiędzy światem materialnym a duchowym. Najbardziej kusząca jest jednak trzecia możliwość, pozwalająca na zabicie jednej osoby kosztem wiecznego potępienia w piekle. Istnieje też czwarta opcja, ale poznają ją zaledwie dwie osoby i jest ona zaskoczeniem nawet dla czytelników.

Wszyscy stający przed Bramą Żalu mają całkowicie wolny wybór, a rola Izuko ogranicza się jedynie do doradzania i przenoszenia w czasie i przestrzeni do osób i miejsc, które pragną odwiedzić przed podjęciem decyzji. Czasem też pozwala na spotkanie dwóch bliskich sobie zmarłych osób lub sugeruje, która decyzja jest słuszna, jednak nigdy nie ingeruje w wybory swoich podopiecznych. Nawet jeśli są całkowicie niewłaściwe i okrutne.

Podobnie jak w innych tytułach tego autora, motywem przewodnim jest zło kryjące się w ludziach. W przeciwieństwie jednak do Jiraishina, akcja koncentruje się na ofiarach zbrodni i możliwości zemsty, która jest zbyt kusząca, by ją zignorować, a jednocześnie wiąże się z poważnymi konsekwencjami. W efekcie każdy z bohaterów staje przed bardzo trudnym wyborem i jedynie kilku od początku odrzuca możliwość zemsty na osobie odpowiedzialnej za ich śmierć. Z drugiej strony każdy z nich ma przed sobą jeszcze dwie dodatkowe drogi, przez co wiele zależy od ich wewnętrznej siły i reakcji innych osób na ich śmierć, które mogą obserwować dzięki swojej przewodniczce. Ta sytuacja też często zmusza ich do zastanowienia się nad własnym życiem i tematami, które były dla nich niewygodne.

Skyhigh stanowi przegląd różnych postaw ludzkich wobec jednej z najgorszych zbrodni, co jest po części jest zasługą epizodycznej konstrukcji. Całość składa się z ośmiu różnorodnych historii, z których jedynie ostatnia zajmuje więcej niż jeden rozdział i zawiera istotny punkt kulminacyjny, podsumowujący dwutomową serię. Pozostałe można czytać w dowolnej kolejności i stanowią zamknięte opowieści, połączone wspólnym punktem wyjścia i osobą Izuko.

Największą zaletą tytułu są kolejni bohaterowie, będący zwyczajnymi osobami. Takimi, jakie codziennie mijamy w drodze do pracy, szkoły lub sklepu. Większość to dorośli, choć wciąż młodzi ludzie, mający własne rodziny, ale niejednokrotnie nieco zagubieni w życiu. Nie ma wśród nich osób zamożnych ani wpływowych, kryminalistów czy stróżów prawa. Nie są też w żaden sposób idealizowani i wielokrotnie zostaje zasugerowane, że dany im wybór może ich zmienić w o wiele gorsze osoby niż ich mordercy. Często też sposób śmierci ma wpływ na ich pamięć i duchowe ciało oddane im do dyspozycji do czasu podjęcia decyzji. Utopiona osoba trafia przed Bramę Żalu mokra, a inne często nie pamiętają szczegółów swojego morderstwa i początkowo nie mogą uwierzyć w to, gdzie się znajdują. Szczególne znaczenie ma to w dwóch opowieściach, w których fizyczne ciała bohaterek zostały ukryte przez sprawcę, co znajduje odbicie w ich wyglądzie i decyzjach.

W każdej z historii pojawiają się też osoby w różnym stopniu odpowiedzialne za ich śmierć, choć z zasady nie są one zbyt skomplikowanymi osobowościami. Większość to psychopaci lub drobni kryminaliści i chuligani, którzy w wyniku głupoty, błędnych decyzji i stresu posunęli się za daleko. O wiele ciekawsze są zwykli ludzie, w szczególności bliscy zmarłych i osoby starające się rozwiązać zagadkę ich zgonu. Często to właśnie oni budzą najbardziej pozytywne uczucia, ze współczuciem i szacunkiem na czele.

Autor operuje bardzo charakterystyczną, mocną i szkicową kreską, cieniując kadry za pomocą tuszu i kreskowania. Postacie, pomimo nieco wydłużonych i dziwnie zadartych nosów, wyglądają realistycznie i niewiele z nich ma wyidealizowana urodę. Wręcz przeciwnie – autor nie stroni od pokazywania brzydoty i starości. Mimika wypada wiarygodnie i dobrze oddaje uczucia, choć zdarza się, że pod wpływem skrajnych emocji twarze zmieniają się w groteskowe maski. Najprawdopodobniej miało to na celu dodanie grozy i pokazanie szpetoty negatywnych uczuć, ale ten zabieg okazał się umiarkowanie udany.

Manga nie stroni też od surrealistycznych i zapierających dech w piersiach scen. Sam krajobraz otaczający Bramę Żalu, czyli spowite w półmrok wietrzne pustkowie z nielicznymi drzewami i wzgórzami, sprawia monumentalne i na swój sposób piękne wrażenie. Znakomicie udało się też oddać emocje i widowiskowość dynamicznych wydarzeń, takich jak choćby scena koncertu, potrafiącą na długo zapaść w pamięć. Co jakiś czas pojawia się erotyka, łącznie z pozbawioną detali sceną seksu. Za to oszczędnie dawkowana jest przemoc, pozostawiająca wiele rzeczy wyobraźni czytelników.

Tytuł jest jednak zaledwie początkiem dłuższego cyklu. W 2003 roku powstał dwutomowy Skyhigh: Karma, a po jego zakończeniu pojawiło się Skyhigh: Shinshou, zamykające się ostatecznie w czterech tomach. W 2011 wydano również jednotomowy Skyhigh 4 oraz najprawdopodobniej kończący cały cykl i bardzo trudno dostępny poza Japonią Skyhigh: Hévәn.

Skyhigh jest solidnym i potrafiącym poruszyć do głębi tytułem, opowiadającym jednocześnie o woli życia i czającym się w ludziach źle. Do miana wybitnego dzieła jednak czegoś zabrakło, a motywacje niektórych bohaterów nie do końca przekonują. Zdarza się, że ogólna konwencja bywa mocno naciągana, zaś wybrane postaci ze względu na sposób śmierci nie powinny pojawić się przed Bramą Żalu. Radzę to jednak potraktować jako zwykłe marudzenie, gdyż Skyhigh ma o wiele więcej zalet niż wad i pozostawia daleko w tyle konkurencję, z Ikigami na czele.