Tanuki-Manga

Drugi tom mangi podejmuje akcję bezpośrednio w miejscu, w którym zakończył się pierwszy. Wraz z Jake’em dowiadujemy się, że cztery lata temu rodzice Fona zostali na jego oczach zamordowani przez czarnorynkową organizację Black Market (poważnie się zastanawiam, co Mizuna Kuwabara ma z tymi nazwami…) za to, że aktywnie działali przeciw handlowi genami i niemoralnej inżynierii genetycznej. Fon, adoptowany przez przyjaciela rodziny, doktora Littenbera, poprzysiągł zemstę – o tyle jest w tym oryginalny, że planuje via wojsko dostać się na szczyty władzy wyspy i załatwić sprawę legalnymi i politycznymi środkami. Chyba.

Pierwszą przeszkodą na tej drodze jest zazdrosny o pozycję w szkole syn premiera Andrew Kristofferson i prowadzona przez niego wojna podjazdowa przeciw Fonowi. Chłopak postanawia więc użyć podobnych metod i z pomocą przyjaciół skompromitować go publicznie podczas dni otwartych akademii. W rezultacie kuriozalny już w założeniach turniej „rycerski” przekształca się w istną farsę. Na co władze szkoły zupełnie nie reagują… Nie po raz pierwszy ani ostatni stwierdzam, że jej regulamin musi być fascynującą lekturą. Ale muszę przyznać, że widok bohaterów w zbrojach (!), i to nie masowej produkcji, był bardzo przyjemny dla oka.

Po tym „komediowym”, aczkolwiek dla mnie mało śmiesznym interludium akcja szybko się zagęszcza i poznajemy nowe fakty, tym razem dotyczące jednego z popleczników Andrew, ciemnoskórego i enigmatycznego Janisa Reno. Jak się okazuje, należy on do rodziny mającej powiązania z Black Market oraz spore wpływy w szarej strefie Ilegenes. W te niebezpieczne rejony wyspy zaprowadzi Fona śledztwo związane z zabójcą rodziców; w jego trakcie zyska zupełnie nieoczekiwanego sprzymierzeńca.

Choć mam niejakie zastrzeżenia co do logiki niektórych pomysłów autorki, ze sporą częścią zasad rządzących światem przedstawionym w pierwszym rzędzie, muszę przyznać, że graficznie ten tomik jest chyba na jeszcze wyższym poziomie niż pierwszy. Ręce, zwłaszcza dłonie, wciąż momentami są za duże, ale postaci wyglądają naprawdę ładnie, nawet te, które z założenie ładne nie są (przesympatyczny Crudup z krogulczym nosem), a kadry są tak bogate, dynamiczne i dopracowane, że jestem pełna podziwu. Przeglądając mangę, ma się wrażenie, że więcej tu akcji niż u Kubo Tite… I to dużo więcej. Pod cudownie sugestywną i fanserwiśną obwolutą, która jednak nie ma żadnego związku z zawartością, kryje się wydrukowana metaliczną srebrną farbą okładka: na pierwszej stronie dość intrygujący rysunek, na ostatniej historyjka z bohaterami w wersji chibi. W środku jest jak poprzednio jedna kolorowa ilustracja, zaś numeracja praktycznie nie istnieje – zapewne w związku z maksymalnym wykorzystaniem kartek przez rysowniczkę Kachiru Ishizue. Czasami dymki znajdują się na granicy zgilotynowania, ale żaden dialog nie uległ uszkodzeniu. Jakość druku i samego wydania stoi na naprawdę wysokim poziomie.

Nie da się tego samego powiedzieć o tłumaczeniu – choć podejrzewam, że to raczej wina oryginału. Język bohaterów jest bowiem momentami sztywny i nienaturalny, a niektóre kwestie wręcz teatralne („Mając siłę i władzę, w końcu dokonam zemsty. Po to tutaj jestem! A teraz nadszedł ten czas!!!”). W normalnych rozmowach padają oczywiście zwykłe młodzieżowe, półslangowe określenia, pojawiają się także pasujące do sytuacji wulgaryzmy. Na ogół nie jest więc najgorzej. Zdecydowanie dziwnie wyraża się nowa postać, bliźniaczy brat Janisa Es, ale można to złożyć na karb jego nietypowego… powiedzmy, że wychowania. Z ciekawszych potknięć językowych rozbawiło mnie „Zrobili cię w jelenia”; w dwóch czy trzech miejscach zauważyłam też drobne literówki.

Podsumowując, tomik stanowi całkiem niezły sposób na zabicie kilku chwil, a zarysowane tajemnice nadal ciekawią wystarczająco, żebym chciała sięgnąć po kolejny.