Tanuki-Manga

Coś czuję, że długo nie wyjdzie mi z głowy ten słusznie nagrodzony tytuł. Główna bohaterka (autorka) jest dupkiem (co sama zresztą przyznaje), a jednocześnie budzi mój szacunek, że zdecydowała się na narysowanie mangi autobiograficznej, w której pokazuje samą siebie w tak szczery i krytyczny sposób. W jakimś stopniu jest to chyba próba rozliczenia się z przeszłością. Człowiek w młodości jest głupi, egoistyczny i nieodpowiedzialny, czasem kompletnie nie dostrzega, jak wiele robią dla niego inni i ile im zawdzięcza.
Sama manga jest wyjątkowym hołdem autorki dla jej nauczyciela, człowieka szalenie oryginalnego, niekiedy trudnego, ale jednocześnie potrafiącego jak nikt zmotywować podopiecznego do pracy. Jego niektóre niestandardowe zachowania sprawiają, że można spaść z krzesła ze śmiechu. Bo jest w tej mandze dużo humoru autorki „Kuragehime”, ale jest też sporo gorzkiej refleksji, nasyconego melancholią spojrzenia na czasy i ludzi, które już nie wrócą.
Najsłynniejsze powiedzenie ks. Twardowskiego chyba w żadnej innej mandze nie znajduje tak mocnego odbicia.