Tanuki-Manga

O ile anime nie spełniło moich oczekiwań, o tyle manga jest jednym z moich ulubionych tytułów i po zapoznaniu się z pierwowzorem serii, stwierdzam, że wszystkie innowacje w telewizyjnej interpretacji wyszły bardzo na niekorzyść. Tutaj wszystko jest wciągające i rewelacyjne – nie było wątku, który w jakiś sposób by mnie nudził. Historia poticzyla się na prawde zaskakująco i nie raz można było się zdziwić. Jest to idealne połączenie dramatu z shounenem, a cała złożoność świata przedstawionego jest bardzo ciekawa. Nie ma tu także, w przeciwieństwie do anime, niedokończonych wątków, chociaż samo zakończenie to raczej wstęp do następnej serii. Na uwagę zasługuje również szaleństwo głównego bohatera i to jak się rozwija, co zostało również mistrzowsko zrealizowane. 10/10

 kliknij: ukryte  Mangę złapałem gdy na angielski przetłumaczonych było ok czterdzieści rozdziałów. Byłem nią zachwycony, bo od dawna nie czytałem nic nowego, co miałoby więcej niż dwa tomy. Zwykły, szary bohater, który nagle dostaje super moc – oklepane, ale zawsze do mnie przemawiało. Tyle, że Kaneki wydawał się postacią, która mimo wrzucenia w pewien schemat, nie wywiąże się z niego tak jak można by przypuszczać. Po kilku kolejnych rozdziałach wydało mi się, że rzeczywiście wszystko idzie w myśl motywu ze wstępu, że każdy kolejny panel przybliża nas do tragedii. Właściwie spodziewałem się, że manga zakończy się o wiele szybciej. Myślałem, że Kaneki skona na torturach i to będzie finał. To było bardzo naiwne myślenie, pełne pewnego rodzaju nadziei. Jednak wszystko poszło w innym kierunku, Kanki na kilka kolejnych rozdziałów skończył jako białowłosy mściciel. Nagle historia gwałtownie przyśpieszyła, pojawiło się tło pełne zagadek, postacie, na których skupialiśmy się do tej pory poszły w odstawkę. Te stylizowane na wrogów okazały się sojusznikami. To był miły zwrot akcji, choć zaczął rodzić tylko więcej obaw. Kaneki stracił swój cały urok i charakter i bałem się, że autor znudził się postacią. W rozdziałach zaczęły pojawiać się wskazówki, które wskazywały na zwieńczenie historii, jednak uparcie je ignorowałem. Dwa, czy trzy rozdziały przed końcem Kaneki zatrzymał się. Tutaj dostałem jeden z moich ulubionych paneli, który na chwilę wyrwał mnie z całej konwencji mangi z supermocami. Nagle zacząłem odbierać ten tytuł jako opowieść. Potem wszystko potoczyło się zbyt szybko, zaraz po otrzymaniu kolejnego punktu zwrotnego, historia się urwała.Przyznam, że do tej pory oczekuję jakiś wyjaśnień, wiadomości, że autor pracuje już nad kontynuacją, bo nie jestem w stanie zaakceptować takiego zakończenia.
W końcowych rozdziałach zyskała dla mnie jedynie postać Hide, któremu od dawna nie poświęcono dostatecznej ilości czasu. Scena, w której kliknij: ukryte  mówi Kanekiemu, że powinni już wracać do domu złamała mi serce. Z drugiej strony przypominało to bardzo  kliknij: ukryte  wszystkie wyobrażenia Rizy, które Kaneki widział w najbardziej kryzysowych sytuacjach.Co prawda, pewnie w tym momencie już tylko panikuję, ale ostatnio to za mną chodzi. To pewnie z lęku, że jeżeli  kliknij: ukryte  Hide naprawdę tam był, najpewniej już nie żyje, skoro był tylko człowiekiem.
Na razie pocieszę się lekturą Tokyo Ghoul: Jack, a tej mangi jeszcze przez długi okres nie będę traktować jako tytułu zakończonego.

Jestem odrobinę sfrustrowany zakończeniem więc napiszę kilka zdań w ramach auto terapii na temat: „dlaczego zakończenie tej mangi jest jednocześnie genialne i wkurzające”.

UWAGA: KATASTROFICZNE SPOILERY

 kliknij: ukryte  Za plus uważam fakt, że zakończenie jest zaskakujące, mroczne z mnóstwem niedopowiedzeń i zostawionym miejscem na spekulacje. Z drugiej strony wydaje się nie pasować do kontekstu. Kaneki już na początku mówił, że jest bohaterem tragicznym ale tragizm dla samego tragizmu wydaje się być trochę naciągany zwłaszcza w świecie gdzie większość postaci drugoplanowych wydaje się być nieśmiertelna.

Nie wiem na ile ten efekt był zamierzony a ile to moje osobiste wrażenia ale morał (choć realistyczny) wydaje się być dosyć nihilistyczny i niesatysfakcjonujący („coś złego jest z tym światem”), biorąc pod uwagę, że na początku wydawało się to dosyć oczywiste, gdy skończyłem czytać miałem wrażenie, że straciłem czas (choć sama lektura była ciekawa, to nic z niej nie wynikało). Nie obniża to oceny ale, że tak powiem, uniemożliwia jej podniesienie.

Z końcówki można wyczytać, że gdyby akcja toczyła się dalej bohaterem został by Kaneki­‑klon, który starał by się jakoś skonfrontować z przeszłością swojego oryginału (i pewnie zmierzył by się z nią w postaci Quinke prędzej czy później i nie miał bym nic przeciwko temu, żeby ta historia toczyła się dalej.