Tanuki-Manga

Porównując okładki pierwszego i drugiego tomu Fire Puncha, trudno nie odnieść wrażenia, że stylistycznie specjalnie stworzono je w kontrastującej kolorystyce. Podczas gdy pierwszy tom odmalowany został ognistymi kolorami, drugi przyjmuje chłodne tony. Zupełnie jak emocje, którymi zostały wypełnione obie te części. O ile bowiem w pierwszym tomie dominuje gorąca zemsta, tak w drugim króluje chłodne szaleństwo.

Fire Punch po raz kolejny zaskakuje. Z prostej opowieści o zemście staje się opowieścią o kobiecie ogarniętej niezdrową pasją do filmów, która postanowiła w szalonym świecie nakręcić film bohaterami, których podsunęło jej życie. I choć stara się dodać historii pikanterii poprzez wprowadzenie całkowicie fikcyjnych scen, to jednak bardziej jest obserwatorem niż reżyserem, a z filmu wyjdzie raczej reportaż niż pełnoprawny obraz fabularny.

Tym razem Agni, czyli nominalnie główny bohater, nie ma zbyt wiele do roboty, ponieważ pierwsze skrzypce gra szalona Pani Reżyser. Wydaje się, że Agni zaczyna sobie zdawać sprawę z tego, jak niewiele znaczy zarówno on, jak i jego zemsta. Wśród potężnych przeciwników sama chęć pomszczenia krzywd nie wystarcza. A czy pomoc Togaty rzeczywiście wyjdzie mu na dobre, tego chyba nie wie nikt. W dodatku czy będzie potrafił stanąć do walki z osobą, która do złudzenia przypomina jego zmarłą siostrę?

Ciekawa jestem, jak potoczy się dalej ta opowieść. Wątki przeplatają się, plączą, czasem na wierzch wypływają tajemnice, które w innych mangach byłyby odkrywane dopiero na końcu fabuły. Czasem ma się wrażenia kompletnego bałaganu i braku planu na przyszłość. Z drugiej strony, może to być oznaka przemyślanego konceptu i zapowiedź kolejnych zaskoczeń oraz zwrotów fabularnych.

Przykładem tajemnic, które wyjaśniają się być może zbyt szybko, jest odkrycie kart, kim jest Lodowa Wiedźma. Ciekawym wątkiem są też dalsze losy Suna, chłopca, który przez jakiś czas wędrował z Angim. Choć jego los wydaje się właściwie przesądzony i wypełniony cierpieniem, to jednak nie traci on nadziei. Wciąż uważa Agniego za boga i swoimi opowieściami niesie nadzieję innym uwięzionym w Behemdolgu.