Tanuki-Manga

Jakiś czas temu, zachęcona entuzjastycznymi opiniami, sięgnęłam po to cudo. I zawiodłam się straszliwie. Znakomita większość bohaterów to dla mnie ekscentryczne wydmuszki, dziwnością zakrywające odklejenie od rzeczywistości. Wyróżnia się Yukari, która jest faktycznie w miarę prawdziwa – co za szkoda, że przy tym potwornie irytująca. George… istnieje. Kompletnie nie kupuję jego rzekomego geniuszu, przez co jego postać się dla mnie sypie – nie potrafię poważnie traktować oddania i zachwytu pozostałych, zwłaszcza przy jego nieodpowiedzialności i braku szacunku do innych. Nie pomaga fakt, że czytałam Gokinjo Monogatari, w którym (o ile lepiej ukazana!) pasja Mikako jakoś nie doprowadzała jej znajomych do takiego stanu. A ja nawet jej nie lubiłam…
A no właśnie – Gokinjo i Mikako. Pomimo tego, że ParaKiss teoretycznie ma być swoją własną historię, ciągle dostajemy wstawki odwołujące się do Gokinjo i mało znaczące dla samej fabuły. W dodatku kontynuuje się tu rozpoczęte na koniec Gokinjo wychwalanie Mikako. Po co?
Skoro już o ciągniętych wątkach mowa, ParaKiss kontynuuje wątek trójkątu z Miwako. Przez większość czasu ten wątek mi zwisał, ot, dwóch chłopaków i nijaka pannica. A potem przyszedł tom piąty i wielka rozmowa Arashiego z Hiro. Już dawno nie byłam tak wściekła na fikcyjną postać. Kto czytał, ten wie, o co chodzi; pomijając zresztą już same zachowania Arashiego, nieźle rozsierdził mnie fakt, że kompletnie nie pomyślał o tym, że może Miwako też powinna brać udział w tej rozmowie. Wstrętny, egoistyczny typ.
A na koniec zakończenie. To nieszczęsne zakończenie, które zaczęło się bardzo przyzwoicie i słodko­‑gorzko, tylko po to, żeby na koniec przyładować cukrowym happy endem.  kliknij: ukryte  Wszyscy żenią się ze swoją pierwszą miłością z liceum i żyją długo i szczęśliwie. Yukari może nie ma jaśnie modnisia, ale dostała swojego chłopca, za którym wzdychała na początku, Arashi w nagrodę za parszywe traktowanie Miwako ma z nią dziecko. Hurra.
Mogłabym się jeszcze poznęcać, ale już i tak za długi to komentarz. Przepraszam fanów, ale musiałam się wypisać – mało rzeczy tak mnie boli jako czytelnika, jak rozczarowująca manga. Cóż, przynajmniej już wiem, żeby nie tykać Nany – Ai Yazawa nie jest dla mnie.

Cóż mogę napisać? Mangę czytałam po raz pierwszy gdy wyszła w 2003 roku bodajże ...oj dawno bo 12 lat temu! Wtedy dopiero wkraczałam w mangowy światek, ale wracam do tej lektury z nostalgią i za każdym razem mnie nie zawodzi.

W pierwszym tomiku co prawda małe błędy wydawnicze – powtarzający się rozdział, który został błędnie wydrukowany, ale to nie ujmuje całej serii.

Seria sympatyczna, bohaterowie, którzy dadzą się lubić , jak dla mnie przyzwoita i ciekawa kreska – uwielbiam styl autorki. To jak autorka rysuje poszczególne stroje oraz fryzury i twarze mnie po prostu urzekło. Teraz zakupiłam kolejne mangi Ai Yazawy i mam wielką nadzieję, że będzie nad czym się rozwodzić w pozytywnym znaczeniu.

Wracając do samej mangi – świetna historyjka, może nie jakoś super mega skomplikowana , ale dobrze narysowana i wymyślona. Humor w mandze jest the best – widać, że mangaka(czka?) ma bardzo duży dystans do siebie i swoich dzieł.Nie raz śmiałam się i płakałam razem z bohaterami. Idealna manga na weekend, chociaż w moim wypadku pochłonęłam wszystkie tomy na raz :)

Warta swoich pieniędzy, polecam śmiało zakup – chociaż jak dla mnie mogłoby składać się na tą historię troszkę więcej niż 5 tomów , bo ciężko rozstać się z bohaterami no i zakończenie zaskakuje – a czy dobrze czy źle to musicie już ocenić sami :)

Ciekawa i godna uwagi manga chociaż niestety nie mam jak przeczytać całości (zapoznałam się z jej początkami w mangamixie). Kreska śliczna, ma w sobie coś poruszającego i subtelnego. O całości nie mogę się zbytnio wypowiedzieć gdyż jak wspomniałam na początku przeczytałam tylko pierwszy tom. Niemniej jednak mam nadzieję, że uda mi się z pozostałymi tomami zapoznać. Jak na razie do dyspozycji zostało mi anime.
8/10 ponieważ już w pierwszym tomie poczułam bliższą więź z Yukari i Miwako.

W mojej opinii należałoby dodać rating: seks. Wiadome sceny się tutaj pojawiają i nie na zasadzie informacji, że coś takiego było.

Szczerze? Jestem zawiedziona. Pomijam fabułę, bo co kto lubi. Ale irytuje mnie kreska. Niby taka realistyczna i tyle uwagi poświęconej strojom, a tu patrzę, że autorka nagminnie używa rastrów, akcja się dzieje w Japonii, a tu nagle tylu blondynów, do tego bohaterowie są karykaturalni, zupełnie nie wyglądający na swój wiek. Plus połowa kadrów wygląda jakby, którąś postać mangaczka narysowała na kolanie. Nie powiem, jest wiele mang tak narysowanych, a i bywają gorsze, ale frustruje mnie to jak się wszyscy nad tym rozpływają.

Jak ja lubię te nad wyraz realistyczne mangi…
Wesołe momenty przeplatają się z tymi smutnymi w bardzo dobrej harmonii, bez zbytniego dramatyzowania ani pajacowania.
Bardzo ciekawe i oryginalne kreacje postaci, które wyłamują się z pod stereotypów. Kreska jest bardzo przyjemna dla oka i momentami aż się zatrzymywałam, aby się poprzyglądać -> ach, te stroje i fryzury!
 kliknij: ukryte  Zakończenie to chyba największy plus. Uderzyła mnie jego prawdziwość. Smutny i optymistyczny zarazem. Niczym w prawdziwym życiu.

A dlaczego dobra? Bo traktuje z szacunkiem zarówno bohaterów historii, jak i czytelniczkę.
 kliknij: ukryte  Zakończenie jest tego najlepszym dowodem. Nikt nam nie wciska, ze dysfunkcyjny związek zmieni się w bajkę. Choć każdemu jest szkoda, ze Yukari i George'owi się nie udało, trzeba spojrzeć prawdzie w oczy i powiedzieć: ciągniecie tak nie miałoby sensu, bohaterowie tylko unieszczęśliwialiby się nawzajem w imię „miłości”.
I to jest właśnie dojrzałość.

Co do recenzji 1 tomu:
1. Niedawno to wyszedł 6 tom Vampire Knight, a nie 4 jak sugeruje autorka recenzji.
2. Papier w 2 wydaniu jest rzeczywiście biały, za to druk jest koszmarny – użyto do niego za dużo czarnej farby. No i połowa stron jest źle ucięta.
3. Żółty papier w 1 wydaniu jest fajny, nie wiem czemu ludzie nie lubią takiego papieru… O wiele lepiej się na takim czyta.

Manga naprawdę niesamowita, a jak napisała wcześniej Okami naprawdę TRUDNO nie uronić łezki przy ostatnim tomie T.T

 kliknij: ukryte  Ale i tak najlepsza scena z całej mangi to ta kiedy Yukari zastaje na stole do bilarda Arashiego i Miwako w ciekawj pozie xD

Zamaskowano spoiler.

Kurde ja także szukałam powodów żeby nie płakac po ich rozstaniu ,ale nie mogłam i tak se myślałam ,ze ja bym na jej miejscu za nim do tego paryża wybyła choc za każde złe traktowanie na miejscu Yukari dawałabym mu z liścia i narzucała właśną wole aż by się oduczył…......choc trzeba przyznac ,że miał swój urok…...............aż się rozmarzyłam xp

Mój pierwszy poważny komentarz do mangi ever. Tylko pani Yazawa i pan Adachi są w stanie mnie zmusić do: raz, że zapamiętania ich nazwisk jako autorów (wyczyn, bo ja kompletnie nie kojarzę nazwisk autorów, twórców, nazwa studia kiedy mamy do czynienia z anime też zazwyczaj jest mi obca…), dwa do pisania o mandze. Chociaż, jak teraz o tym myślę to robiłam wielki błąd, że dotąd pisywałam jedynie o anime.

Przechodząc do rzeczy i nawiązując do tytułu, które jest mottem ParaKissa w ogóle i niestety teraz również i moim. Właściwie nie powinnam tego pisać tutaj ale pod recenzją anime, ale nad anime mam zamiar poznęcać się tylko trochę, o historii jako takiej, czyli o mandze chcę powiedzieć znacznie więcej.

Zazwyczaj nie lubię czytania/oglądania czegoś po raz drugi gdy nie ma ku temu wyraźnej potrzeby. Jeśli obejrzałam coś w formie animowanej to poza przypadkami kiedy mamy do czynienia z kontynuacją albo kompletną zmianą fabuły, zupełnie mi to wystarcza. Nie mam potrzeby szukać mangi jeśli podobało mi się anime, co w przypadku tytułów jedynie lekko zmienionych w formie adaptacji, gdzie manga jest kontynuacją, jest naprawdę irytujące. Już dwa takie przypadki mi się zdarzyły. Tymczasem po obejrzeniu animowanego Paradise Kiss został mi w środku cierń, coś co mnie gryzło, gniotło i zmusiło do zaopatrzenia się w mangę. Właściwie powinnam zacząć od tego, że natykałam się na ten tytuł wielokrotnie w przeszłości. Wiele razy z pochlebnymi opiniami, ale rzut oka na kreskę, słowa o modzie – to mnie skutecznie odstraszało. Do dzisiaj, chociaż powolutku się to zmienia, uważam kwestie ciuchów za śmiertelnie nudną… No dobrze, po swojej reakcji jak pisałam te słowa widzę, że to zdecydowanie nie jest już prawda (coś wewnątrz mnie ryknęło „łżesz”). Więc przyznaję, że zmienił się mój stosunek do ubrań i do wyglądu. Co poniekąd uważam za jedną z przyczyn dla których Paradise Kiss podziałał na mnie w taki sposób w jaki podziałał. Ale do niedawna uznawałam, że moda to naprawdę nuda. Poza tym świat modelek, pokazów wydawał mi się obrzydliwy, brudny, coś z nim było nie tak. Teraz wreszcie wiem co było nie tak. Dopiero teraz dojrzałam do josei. Dlatego też mam sporo zastrzeżeń do recenzji tego tytułu tutaj. Jak mi starczy samozaparcia, a z moją skłonnością do nabywania cech bohaterów o których czytam, po Yukari długo nie powinno mi go zabraknąć, to napiszę recenzję alternatywną. Nareszcie byłam wystarczająco dojrzała, żeby móc odebrać ten tytuł właściwie. Trochę przygnębiające, że zrozumiałam historię o 18­‑latkach (it was SO damn wrong, do teraz stanowczo protestuję przeciw dawaniu Gorgeowi 18 lat, co najmniej 25, NIE 18, to mi tak upiornie zgrzytało, i w tym się pocieszam, że był nad wiek… no dojrzały to on nie był, ale zachowywał się starzej) sama mając nieco więcej, ale cieszy mnie, że w ogóle byłam w stanie dojrzeć do bycia targetem takiej serii jak ta. Ciekawe czy już widać z mojego komentarza, jak upiornie ta seria mi się podobała? Chociaż nie jest to czysty zachwyt jak w przypadku świetnego romansu, albo genialnej komedii. To raczej ogromny podziw dla umiejętności pokazania bohaterów w taki sposób, że żal było mi się z nimi rozstawać. Chociaż muszę przyznać, że manga podobała mi się po części na zasadzie kontrastu z anime. Cierń, który siedział gdzieś w środku podczas anime, tutaj został wyciągnięty. Manga złagodziła moje wrażenia i uczucia. I naprawdę mam ochotę twórcom anime oczka powydłubywać za tak skandaliczne skracanie najważniejszych kwestii (i za głupie farfocle w przerywnikach). Ale wracając do kwestii bo zdaje się, że zrobiłam gigantyczną dygresję. Nie znosiłam mody, nie podobała mi się kreska. Źle mi się to wszystko kojarzyło. Byłam zbyt naiwna, żeby znieść patrzenie na pewne siebie kobiety w stylu Yukari. Nie nazwę jej tu mianem samicy pewnego gatunku zwierzątka domowego, ale naprawdę trudno mi znaleźć zamiennik żeby określić o co mi chodzi. Ona naprawdę była kobietą drapieżną, z charakterkiem (jej jedyny sprzymierzeniec w walce z Georgem). Mnie ten typ zwykle drażnił. Nie mogłam go znieść, ale w miarę poznawania Yukari przeszło jak ręką odjął, za to uwydatniła się niechęć do innej postaci, której nie mogę strawić, mianowicie Mikako. Przez nią nie byłam w stanie obejrzeć GM czego trochę żałuję, ale ta kobieta mnie drażni. Ale no właśnie, nadziałam się na GM (a tak, przez Ciebie Yumegari!), nadziałam się na Nanę, w której zakochałam się bez pamięci. Więc mimowolnie ParaKiss wskoczyło nieco wyżej na drabince mojego zainteresowania, gdzie dotychczas było na szarym końcu, na najdalszym szczeblu. Potem, kiedy przeżywałam kryzys tęsknoty za Naną (pod koniec oglądania anime nadziałam się na brzydkie spoilery z mangi, więc odmówiłam sięgania po nią, żeby się nie dobić) znalazłam na półce w Matrasie 2 tomiki Paradise Kiss po polsku. Był to okres obniżki, więc uznałam że grzechem by było nie kupić, zwłaszcza, że kreska była tak bliska sercu. Po Nanie zakochałam się w stylu rysowania pani Yazawy, chociaż kreska anime jest generalnie paskudna. Ai Yazawa miała niesamowity talent do rysowania kobiet, co chwilowo zbiegało się z potrzebami mojego zmysłu estetycznego. Nabyłam więc dwa tomiki, które do dzisiaj leżą sobie na półce bo jakoś nie mogłam się przemóc do czytania od razu 3 i 4 tomu, dostać 1 i 2 było cudem. Więc z biegiem czasu dojrzewałam sobie do kolejnej serii josei. Stwierdziłam, że niestety ale poza Yazawą raczej nie znajdę niczego co mnie usatysfakcjonuje i tak rozpoczęłam pierwszy odcinek anime Paradise Kiss. Nie porwało mnie na początku, natomiast zaciekawiło mnie co będzie dalej. Osoba George'a mnie drażniła i fascynowała jednocześnie. Nie mogłam go rozgryźć, nie umiałam powiedzieć co ten człowiek sobie myśli, do czego zmierza. Do końca anime nie znosiłam George'a i nie mogłam przestać być zainteresowana tym co się z nim dzieje. To się nazywa charyzma… Dozowanie odcinków po jednym albo maksymalnie po dwa też wpływało na frustrację z powodu osoby głównego bohatera. I anime pozostawiło po sobie ogromny żal, niechęć do Arashiego (ten paskudny design), oraz ogromny podziw i zachwyt openingiem. TEN motyl to był dla mnie zawsze najlepszy moment, ten dreszcz po plecach kiedy pojawiała się muzyka i pojawiało się logo Paradise'a. Pomijając genialną piosenkę. Nie przypadła mi do gustu od razu, ale z biegiem czasu, za sprawą tego motyla właśnie zmieniłam moje zdanie o niej. Dopiero ta piosenka uświadomiła mi jak bardzo pasuje do George'a jego imię. Chociaż żywiołowo go nie znoszę, a tu mi nie przeszkadzało. Swoją drogą jak tak teraz sobie myślę to ten motyl naprawdę świetnie pasował, po pierwsze był w kolorach George'a (a jakże), po drugie ta cała historia, przemiana Yukari miała w sobie coś z metamorfozy motyla. Najpierw poczwarka czekająca na przebudzenie, świeżo wykluty motyl, z jeszcze mokrymi skrzydłami, który dopiero uczy się latać. I dopiero potem, ta prawdziwa Yukari, którą możemy zobaczyć na końcu 5 tomu.

Po anime został mi niedosyt, nie usatysfakcjonowało mnie. Znałam Nanę, wiedziałam, że autorka naprawdę ma talent do smutnych, ale w gruncie rzeczy niezwykle optymistycznych historii. Bo, proszę Państwa, tam musi być optymizm, ja bym inaczej tego nie ruszyła, to nic, że w sumie to się wszystko wali… Chociaż nie, guzik, wcale nie wszystko, pani Yazawa pokazała, że życie uczuciowe jednostki to wcale nie jest to na czym się świat kończy i chwała jej za to. Może to jest właśnie to, za co tak bardzo lubię jej twórczość. Bo na Nanie i Paradise Kiss moja znajomość z tą autorką się nie skończyła. Aktualnie dojrzewam do sięgnięcia po GM i chyba w końcu niedługo to zrobię. Przy końcu anime PK tego optymizmu Yazawy mi brakło. Magnetyzm był, ale czegoś brakowało. I chyba dlatego (i z faktu, że cudem przez przypadek znalazłam mangę PK, oraz jak zwykle z ssącej potrzeby josei) zdecydowałam się powtórzyć sobie tę historię. A ja zwykle smutnych, w moim mniemaniu, opowieści nie powtarzam. Ewentualnie tliła się we mnie iskierka nadziei, że to wszystko wcale nie było takie beznadziejne jak pokazano to w anime. Nie przyjęłam do wiadomości końcówki animowanego Paradise Kiss'a i koniec (nie, wcale nie mam na myśli rozwoju pairingowego). I alleluja. Manga naprawdę jest niesamowita. Ma w sobie duszę, której zabrakło wersji animowanej (chociaż manga nie posiada Lonely in Georgeus, ha! dzięki Paradise Kiss wreszcie nauczyłam się pisać to słowo). Po pierwsze całość jest wolniejsza i daje czas na zapoznanie się ze wszystkim spokojnie i po kolei. Choć nie ukrywam, że te 6 dni z życia Yukari naprawdę zdawały się być kilkoma tygodniami. Przy czytaniu mangi to wrażenie się pogłębiło. Tyle się działo w życiu Yukari. Cała historia była okraszona uroczym humorem. Ach, te nieco SD­‑czkowane postaci w sytuacjach „wtf?!”. Ewentualnie absolutnie genialne dialogi łóżkowe (pokochałam zwłaszcza jeden, „pierwszy raz” Yukari i George'a). Chociaż generalnie sytuacje poszczególnych bohaterów były dalekie od wesołych.


Przechodząc do analizy postaci, zacznijmy może nie od głównej postaci kobiecej, ale od męskiej. Cyniczny George, który kompletnie nie zachowywał się na swój wiek. Od momentu jak go zobaczyłam nie przyjęłam do wiadomości ile ma lat. Długo nie mogłam w to uwierzyć i aktualnie odmawiam uznania tego faktu. Jeśli tak wygląda i zachowuje się 18­‑letni chłopak to ja idę skakać z mostu. Nie zgadzam się i już. To była za duża abstrakcja, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę jak go wychowano. Te wszystkie cechy charakteru nie pasowały mi do 18­‑letniej jednostki ludzkiej. Był dziecinny, miewał momenty zidiocenia, był niezłym wrzodem na tyłku innych postaci, ale miał swój niezaprzeczalny urok. I umiał porwać za sobą ludzi. Nawet jeśli nie troszczył się o nich w ogóle i generalnie to miał ich w nosie. Ale NIE miał 18 lat.
Nie umiałam określić mojego stosunku do niego kiedy oglądałam anime, ale przy czytaniu mangi doszłam do pewnej konkluzji. Straciłam do niego nawet nie serce, bo to zbyt niebezpieczny typ, ale sympatię w momencie jak nazwał Yukari idiotką, kiedy została z nim na noc zamiast mu powiedzieć o pracy modelki. Wtedy doskonale pojmowałam uczucia Yukari. Zrobiła to dla niego, chciała być obok, przy jego boku. W tym momencie zrobiła coś chyba jeden jedyny raz zgodnie z filozofią Izabel…i. Już się potem nie zdarzyło, żeby
poszła za jej przykładem (zazwyczaj nie biorę pod uwagę stanowiska postaci na swój temat w kwestii płci, ale Daisuke mnie przekonał do siebie zupełnie, respektuję, że to jest mimo wszystko „ona”). George się sam o to postarał, ciekawe swoją drogą czy zeszli się z Kaori… Przypuszczam, że jednak tak. Yukari niestety była dla George'a tylko muzą. Smutne ale prawdziwe, czasem warto odpuścić dla dobra obojga, zamiast pchać się wiedząc co się może kiedyś sypnąć. Właśnie w tym momencie, kiedy George wbił szpilkę tam gdzie nie powinien (wcześniej mniej lub bardziej ale miał rację w swoim ostrym traktowaniu) doszłam do wniosku, że nie żal mi, że ten związek się rozpadnie. Tego szukałam. Jakichś znaków, że to jednak nie to, bo anime nie pokazało ich niedopasowania, twórcy raczej poszli w dramę zupełną. Kiedy tu wcale nie ma wielkiej tragedii. Jasne, że to było smutne, bo coś do siebie czuli (chociaż w mandze nie było George'owej łezki…), ale mieli na tyle mocne charaktery, że dali sobie z tym radę. Nie warto poświęcać swojego życia dla czegoś tak niepewnego. Warto podążać za tym co się chce robić. Iść swoją drogą. Spore znaczenie w moim zachwycie nad Paradise Kiss ma fakt, że jestem w takim okresie życia i sytuacji kiedy akurat to przesłanie wyjątkowo do mnie trafia. I nie sposób się z nim nie zgodzić. Ten związek nie miał szans przetrwania, bo chociaż Yukari była gotowa na poświęcenia to jednak George nie był typem, który się zmieni specjalnie dla kobiety (18­‑lat, psia jego mać). I nie zmienił się, do samego końca, było widać, że mieli trochę inne cele w życiu i nie było im po drodze. Do George'a i Yukari pewnie jeszcze wrócę, bo o niej to całą epopeję można pisać, a spodobała mi się naprawdę wyjątkowo ta dziewczyna z Charakterem.
Kolejna postać zasługując na wyróżnienie to Miwako. Nie ufałam jej na początku i podchodziłam nieco podejrzliwie do tego co mówi, robi, jak się zachowuje. Potem natomiast okazała się uroczą i sympatyczną postacią. Chociaż przyznam szczerze, że w anime zabiła mnie kilka razy zupełnie. Np kiedy Yukari nieopatrznie wlazła do Atelier w nieodpowiednim momencie. Widać było jedynie, że nie wszystko tu jest takie jakie się wydaje. Z Isabelą włącznie. Miwako zyskała moją sympatię ale podejrzewałam, że coś tam musi być jeszcze i to nie jest takie proste. Anime pokazało, że owszem miałam rację, ale nie przypuszczałam, że to aż tak złożony problem. Manga ukazała to w zupełnie innym świetle. Po pierwsze problem Miwako był dużo bardziej złożony i głębszy. A te jej nerwowe bóle brzucha na każdą wzmiankę o Hiro nieco się wyjaśniły. Arashi za to zaskoczył mnie negatywnie. W anime mi się nie podobał, nie pasował mi do Miwako i pewnie dlatego fakt, że są razem tak mnie zaskoczył i zdziwił. Nie spodziewałam się zupełnie. W mandze podobał mi się bardziej, przede wszystkim nie był pokazany jako taki wulgarny i nieokrzesany typ. Wręcz przeciwnie, potrafił być bardzo czułym człowiekiem i on jeden chyba faktycznie naprawdę się martwił tym co się ze wszystkimi dzieje. Oraz wyglądał jak Nobu… Co mimowolnie kazało mi patrzeć na niego łagodniej niż na wersję animowaną. Ale nie spodziewałam się tego, o czym przeczytałam w 5 tomie. Nie spodziewałam się, że zrobił coś takiego Miwako. Generalnie widać było, że ona się mocno poświ… nawet nie to, że ona dużo, naprawdę dużo oddała za bycie z nim. I że ciągle jest gotowa do ofiar dla niego. Tymczasem Arashi robił problemy o zwykłe smsy, nie podobało mi się to. To jak go Hiro zdiagnozował naprawdę mnie wmurowało. Cały czas prysł, cała sympatia zgasła. Został ogromny podziw dla Miwako, że wybrała jednak jego i była konsekwentna w swoim wyborze. Kiedy Arashi przyszedł po poradę do Hiro widać było, że szukał kogoś kto go w tyłek kopnie i pokaże jak powinien traktować Miwako. Swoją drogą, ja wiem, że nie powinnam, bo to silny człowiek jest, ale Hiro­‑kun… jakiego Ty facet masz pecha… Takiego kosmicznego pecha. Najpierw jedna, potem druga, w generalnie okazało się, że obie były w jakiejś fazie latania za nim… To bohater dla którego żywię największy respekt i szacunek. Poza tym, że pocieszny z niego człowiek, taka sympatyczna postać, która niepowodzenia przyjmuje na wesoło i ze spokojem. Dodawał sporo uroku tej serii. Chociaż było i parę innych rzeczy, które dodawały uroku serii, np całe gejowate zachowanie George'a z którym było mu szalenie do twarzy. Ta jego książęcość czy jak sam to określił hrabiowatość… (rany, ale słowo mi wyszło) też była świetna. Rozterki Yukari pt „Kaori czy Seiji?!” rozczulały. I manga dokonała tego, czego nie dokonało anime, ukoiła moje serducho w jednej kwestii. Tokumoriego właśnie. Kłania się końcówka ostatniego tomu. Tak właśnie to widziałam od momentu jak George powiedział jej, że jest głupia, że stawia jego wyżej od marzeń. Do łba mu nie przyszło, że on sam dla kogoś może być marzeniem. Ale on nie lubił kobiet które były od niego zależne. Tak, Yukari też mi żal, acz widziały gały co brały. Te bilety na samym końcu mnie rozczuliły, but that's exactly how it should be.

Tak to już jest, że historię tworzone przez tę autorkę bardzo silnie na mnie oddziałują. Bardzo się w nie wczuwam, bardzo przeżywam.

Paradaise Kiss od pierwszych stron podbił moje serce. Pierwszą rzeczą, która mnie urzekła była Miwako, po chwili całkowicie zanurzyłam się w tę historię. I nie żałuję, chociaż naprawdę złamało mi serce… takie prawdziwe, takie życiowe to wszystko było… W sumie to naprawdę powinnam się tego spodziewać po autorce NANY.

Realistycznie przedstawione postacie i relacje między nimi, interesująca fabuła. No i przepiękne stroje, które po prostu całkowicie mnie urzekły. W ogóle bardzo ładna kreska. Przepięknie rysowane oczy. Na to wszystko składa się ParaKiss. Zostałam całkowicie usatysfakcjonowana, dostałam nawet więcej niż oczekiwałam (chociaż nie do końca wiem, czego oczekiwałam, ale na pewno nie tyle).

A zakończenie jest smutne, jest też uderzająco życiowe. Piąty tomik w ogóle był dla mnie trochę kubłem zimnej wody. Ale ja to wszystko akceptuję całkowicie, bo tak po prostu musiało być.
Tylko następnym razem gdy sięgnę po dzieło Ai Yazawy będę lepiej przygotowana psychicznie.

Dla czegoś takiego warto złamać serce…

To była jedna z gorszych mang jakie dotychczas czytałam. Kreska mnie tak jakby odrzuciła, ale nie tylko ona postacie niezbyt wzbudziły we mnie sympatię tak samo jak stroje.

Manga bardzo mis ie podobała. Jest taka życiowa… a kreska jest moim zdaniem naprawdę interesująca ^_^

Bardzo dobra recenzja bardzo dobrej mangi. Recenzja jest zwięzła, ale zawiera wszystko, co trzeba. A manga… no cóż, trudno być obiektywnym, skoro Yazawa­‑sensei jest jedną z moich ulubionych mangak. W każdym razie polecam :)

Moze zabrzmi patetycznie, ale wlasnie ta manga o 'szukaniu drogi' i podazania nia bez wzgledu na wszystko przewrocila mi zycie. Na ta wlasciwa strone :) Oczywicie nie sama manga, mysle ze ona byla po prostu ta 'kropka nad i'. I dlatego zamiast umierac w lawce klasy maturalnej o profilu mat­‑fiz jestem teraz szczesliwa (o ile nie najszczesliwsza) uczennica art&design'u w Anglii (nie ma to jak rzucic liceum rok przed matura zeby robic swoje xD).

A co do postaci Yazawy, uwazam ze sa genialne. Zwlaszcza jesli chodzi o stroje (czy to w ParaKissie, Nanie czy jej innych tworach), ale w koncu jest osoba z przeszloscia powiazana z projektowaniem ubioru :)

(przepraszam za brak polskich czcionek, ale nie jestem ich w stanie produkowac na obecnym sprzecie)

uwielbiam jej mangi, kreskę, sposób rysowania postaci (zarówno wyglądu, jak i charakteru) i to, jak buduje, a potem rozładowuje napięcie… jest bezbłędna, polecam każdej fance shoujo (docenią mangę zwłaszcza te wyrobione, choć niekoniecznie starsze ;)

Manga opowiada historię miłosną, jednak nie cukierkowo­‑landrynkową do obrzydzenia, ani też mroczną i przygnebiającą. Powiedziałabym, że relacje między postaciami sa bardzo realistyczne. Nie znaczy to jednak, że nudne! Paradise kiss potrafi wciągnąć i to jak! Z każdą kolejną czytaną przez nas kartką obserwujemy jak zmieniają się uczucia głównej bohaterki, jak „dorasta” psychicznie (nie tylko ona zresztą). Każda z postaci ma swój punkt widzenia, każda przeżyła co innego, każda żyła i wychowywała się gdzie indziej, co wpłynęło na nie – i to właśnie ukazuje nam ta manga. Powoli i skutecznie odkrywa nam warstwy ludzkiej osobowości. Ale, jak już mówiłam, jest to manga o miłości. Nie tylko platnicznej, ale także zmysłowej, dlatego uważam, że powinni ją czytać tylko starsi manga maniacy, gdyż młodsi mogą jakoś opacznie odebrać całość, albo wcale nie zrozumieć. Niektórzy uznają zapewne, że zakończenie było smutne, jednak ja osobiście uważam, że nie gdyż !!!UWAGA SPOILER!!!  kliknij: ukryte  Ci kochankowie rozstali się, ponieważ nie pasowali do siebie, mieli inne poglądy i napewno byli by nieszczęśliwi żyjąc ze sobą. A tak, zostały im piękne wspomnienia.

Mangi nie powinni czytać taże Ci, którzy nigdy nie byli zakochani :)