Tanuki-Manga

Skoro już przy tym jesteśmy – polskie wydanie cierpi, jeśli chodzi o barwy. Że to niby tylko czarno­‑biała manga? No to proszę, lecimy. Pierwsze dwie strony w kolorze – mucha nie siada. Trzecia strona, oryginalnie kolorowa, tu – czarno­‑biała, jest niemal zupełnie nieczytelna.

W oryginale trzecia strona też jest czarno biała.

Twórcom świetnie udało się odtworzyć klimat paranoi, który urzekł mnie w anime, a jeszcze wcześniej w filmie aktorskim.

Jedynym, co przeszkadzało mi w pełni czerpać przyjemność z lektury, był fakt, iż znałam zakończenie z Higurashi Kai.

W polskim tłumaczeniu można jeszcze przyczepić się do „słodziastości” Reny. Wiadomo, że w oryginale Rena przekręca słowo kawaii na „kaaii”, ale taki niuans dostrzegą jedynie osoby płynnie posługujące się japońskim – w anime wydawało mi się, że słyszę poprawnie wymawiane kawaii i podejrzewam, że wielu niejapońskich widzów również to przeoczyło…

W związku z tym polska tłumaczka mogła odpuścić sobie tę nadgorliwość i normalnie napisać „słodkie” lub „słodziutkie”, zamiast wymyślać sztucznie brzmiące neologizmy typu „słodziaste”.

(Niestety, polskie wydanie kolejnego tomu – Watanagashi­‑hen – zawiera jeszcze więcej takich „kwiatków”.)

Za to dobrym posunięciem Waneko (według mnie) było wydanie „dwa w jednym”, czyli zamiast dwóch cienkich tomików – jedna gruba księga tworząca zamkniętą całość.

.
+klimat i koncepcja
+fabuła
+kreska nawet mi się podobała

-już to widziałem ;-)
-brak dźwięku ;-)

Na początku obejrzałem całe anime + drugą serię, toteż wiedziałem czego się spodziewać. Niemniej jednak tak jak anime sprawiło mi przeogromną przyjemność śledzenia, tak i manga. Jedyna oczywista wada­‑niewada, to brak dźwięku, bo w anime muzyka była na bardzo wysokim poziomie, ale to tylko moje czepianie się : >.

Manga jest bardzo dobra, anime jeszcze lepsze, z oczywistych względów, tj. muzyka.

Z mangową wersją Higurashi miałam do czynienia już po obejrzeniu anime. Onikakushi­‑hen to jedna z moich ulubionych części, więc miałam wobec niej dość wysokie wymagania. Czy się zawiodłam? Wręcz przeciwnie!
Początek jest lekki i przyjemny. Główny bohater, Keiichi, przyjeżdża z rodzicami do małej wsi, Hinamizawy. Szybko znajduje tam swoje miejsce, zaprzyjaźnia się z paroma dziewczynami, zwłaszcza z jedną z nich – Reną. Towarzyszy mu ona w drodze do szkoły, spotykają się po zajęciach na wysypisku śmieci (jest to ulubione miejsce zabaw Reny), wybierają się razem na festiwal. Brzmi jak wstęp do kolejnego, szkolnego romansu, prawda? Na szczęście, pozory mylą. Po wspomnianym festiwalu, następuje zmiana kursu o 180 stopni. Wokół Keiichi'ego zaczynają się dziać dziwne rzeczy, których nie rozumie ani on, ani czytelnik. Nie ma już żadnych pozostałości po szkolnej haremówce, pozostaje tylko niepewność, paranoja i strach.
Manga zaskoczyła mnie swoim klimatem. Zazwyczaj trudniej jest przedstawić przerażającą atmosferę na kartach komiksu, niż w filmie czy anime. Tutaj jednak wyszło to znakomicie, choć przyznam, że nie mam pojęcia, co jest tego przyczyną. W każdym razie, polecam czytać ten komiks wieczorem, przy zgaszonym świetle, w tle puszczając nastrojową muzykę – potrafi zadziałać na wyobraźnię! Powoli zaczynamy wariować, wraz z głównym bohaterem.
Od strony graficznej, Onikakushi­‑hen nie jest szczególnie dopracowany. Rysunek jest właściwie poniżej średniej japońskiej, czasem postaci są po prostu… Brzydkie. Mimo to, wbrew pozorom, ten styl bardzo dobrze sprawdza się przy straszniejszych scenach, kiedy bohaterowie wyglądają jakby postradali zmysły i byli gotowi się pozabijać. A propos zabijania… Krwawych scen nie ma tutaj wiele, a gdy już się pojawiają, nie są rysowane tak dobitnie, jak np. w Elfen Lied. Ludzie wrażliwi na sceny z serii gore, nie powinni mieć tutaj problemów.
Dwutomowy Onikakushi­‑hen to zaledwie wstęp do dłużej historii, pomimo, że wygląda na zamkniętą, krótką opowieść. Na własnej skórze przekonałam się, że wciąga tak bardzo, że trzeba zobaczyć więcej! Jest to bardzo dobry horror. Potrafi przestraszyć, o co naprawdę trudno w komiksach. Na początku utożsamiamy się z głównym bohaterem, dzięki czemu rozumiemy jego uczucia w dalszej części, już nie tak wesołej. To też ma duży wpływ na nastrój czytelnika. Jak wobec tego podsumować tę mangę krótkim zdaniem? Genialne w swej prostocie. 10/10.

Nie czytać przed snem. Na początku wydaje się że to kolejna haremówka, błąd. Drugi tom potrafi nieżle przestaszyć. Jak na tylko dwa tomy to jest rewelacja.

Fajne było i przyjemnie się czytało :) Polecam

Bardzo dobre,polecam, czyta się przyjemnie, trzyma w napięciu,zadaje wiele pytań. Ciekawa manga, ładnie rysowana,jedyne co mi się nie podobało, to rysunek Mion, reszta bardzo dobra.

... pełną gęba. Zacząłem czytać pierwszy tom w godzinach wieczorowych i tak mnie zaciekawił że wziąłem się za drugi. I masz ci babo placek. Raz że nie wiem co dalej. Dwa że tak mnie wystraszył tom drugi że strach iść spać :D Ale jakbym miał ogólnie ocenić, to napisze tak. Manga wyróznia się na tle innych ciekawą fabuła, sposobem narracji i stopniowym wyjaśnianiem co i jak.
aha, a na tle NAruciaków, Całek czy innych wybielaczy (nie ze nie lubię tego, bo czytam i kupuję te mangi, ale czasem trzeba przeczytać coś z wyższej półki, prawda?)... bardzo się wyróżnia. Lepsza jest nawet od Elfen Lied i nawet może Berserka… PO­‑LE­‑CAM!

Oglądałam tą Mangę w taki napięciu, że jak Matka otworzyła drzwi od mojego pokoju , z krzykiem spadłam z krzesła! Niby tylko płaski rysunek, ale wzbudza tyle emocji! Kreska bardzo ładna. Nie skumałam całej Mangi, Może jestem jeszcze za młoda żeby zrozumieć do końca Higurashi? Tak czy siak, bardzo mi się podobało. :) Polecam
10/10