Tanuki-Manga

Pierwsza odsłona perypetii artystycznych i sercowych członków zespołu ujawniła, że Mafuyu, nowicjusz na polu muzycznym, posiada ogromny talent. Brzmienie jego nietuzinkowego głosu do tego stopnia urzekło Uenoyamę, że nie tylko poprosił irytującego go dotychczas chłopaka, by przyłączył się do jego kapeli, ale również skomponował dla niego piosenkę na potrzeby zbliżającego się pierwszego ich koncertu. Mafuyu powierzono natomiast bojowe zadanie napisania tekstu do stworzonej dla niego melodii. Stało się bowiem jasne nie tylko dla Uenoyamy, że wraz z głosem nowy członek zespołu uwalnia silne, głęboko skrywane na co dzień emocje. Pomocne w radzeniu sobie z nimi mogłoby okazać się nadanie im artystycznej formy wyrazu.

Tymczasem dni mijają, a Mafuyu wyraźnie ogarnęła niemoc twórcza, bo tekstu piosenki jak nie było, tak nie ma. Napięcie prawdopodobnie udzieliło się Uenoyamie, którego forma na próbach również pozostawia wiele do życzenia. Dlatego Akihiko, jako dobry starszy kolega, postanawia, zanim dzieciaki skoczą sobie do gardeł i trzeba będzie rozwiązać zespół, przeprowadzić z każdym z nich z osobna porządną, oczyszczającą rozmowę. Pociągnięty tym sposobem za język Uenoyama przyznał, że… zakochał się w Mafuyu.

Czy ktoś jest zaskoczony takim obrotem spraw? Z pewnością nie, jeśli jest się świadomym, po jakiego rodzaju lekturę się sięga. W końcu sposób, w jaki uwaga czytelnika skoncentrowana została na tej dwójce, nie pozostawiał wątpliwości, że między nimi może zaiskrzyć. Jednakże patrząc realnie na dynamikę rozwoju relacji między chłopakami i ich problemy w komunikacji, trudno pozbyć się wrażenia, że to zauroczenie pojawiło się trochę na siłę. Bo czy niezwykły głos i dramatyczne zdarzenie z przeszłości wystarczyłyby, żeby ktoś pokroju Uenoyamy zakochał się w takiej osobie? Autorzy nierzadko decydują się na „obdarzenie” swoich bohaterów tragiczną przeszłością, ale bywa tak, że ma to na celu przykrycie braku pomysłu na charakter postaci. Na razie Mafuyu sprawia wrażenie takiego przypadku, a przez to w chwili obecnej jest najsłabiej wykreowanym członkiem zespołu. Nie ma wątpliwości, że targają nim silne emocje, i autorka bardzo obrazowo to ukazuje, jednakże poza tym trudno jest znaleźć w tym bohaterze coś, co pozwoliłoby przywiązać się do niego. Oczywiście, nie jest to jeszcze koniec i z pewnością wydarzenia w klubie pozwolą na pewien rozwój jego osobowości. Jednak na tym etapie fabuły znacznie lepiej wypadają pozostali dwaj muzycy, Akihiko i Haruki, w szczególności ze względu na rolę, jaką odegrali w posklejaniu zespołu w całość.

Do ciekawszych zdarzeń z drugiego tomu zaliczyć z pewnością należy ponowną wizytę znajomego Mafuyu z dawnych lat. Jak się okazuje, Hiiragi Kashima znał też byłego chłopaka tego ostatniego. Pojawienie się tej postaci to okazja do wspomnień i rozliczenia się z przeszłością, jak również do przekonania się, na ile prawdziwe okażą się plotki przekazane Uenoyamie przez koleżankę z klasy.

Bardzo zauważalna jest zmiana nastroju na poważniejszy w porównaniu z pierwszym tomem. Już wtedy wiadomo było, że autorka przykłada wagę do elementów dramatycznych w swojej opowieści. Tutaj humor ograniczony jest do minimum, poznikały szczeniaczki (choć pod koniec pojawiło się wyjaśnienie, skąd się w ogóle wzięły), a do głosu dochodzą silne emocje związane nie tylko z koncertem, ale również z osobistymi rozterkami bohaterów. Autorka umiejętnie je stopniuje, doprowadzając, poprzez użycie retrospekcji oraz odpowiednie zestawienie obrazów i wypowiedzi postaci, do punktu kulminacyjnego, którym są wydarzenia w klubie. Niektórzy mogliby tu postawić zarzut zbyt dużego nasycenia fabuły emocjami, ale dla amatorów dramatów lektura drugiego tomu z pewnością stanowić będzie źródło wielu wrażeń.

Strona techniczna drugiego tomu utrzymuje wysoki poziom poprzedniego. Jakość rysunków niezmiennie świadczy o dobrym warsztacie autorki, która tym razem zachwyca również umiejętnością oddania emocji poprzez bogatą mimikę. Szata graficzna okładki jest niemal identyczna. Na tle w barwach znanych z pierwszego tomu ponownie prezentują się chłopaki z zespołu, a czerwona gitara znajduje się w centralnym punkcie obrazka. Na pierwszej stronie wykonanej z papieru kredowego widać Uenoyamę z kolegą z klasy, Shogo Itayą. Dalej znajduje się krótki opis fabuły oraz przedstawienie czterech głównych bohaterów. Natomiast pomiędzy rozdziałami znaleźć można charakterystyki kolejno pojawiających się postaci, jak również krótkie czteropanelowe komiksy. Kilka z nich zostało umieszczonych tradycyjnie pod koniec tomu, który zwieńczono dodatkowym rozdziałem. Brak widocznych błędów w druku, jak również w przekładzie.

Pierwszy koncert zespołu był wydarzeniem, które może wiele zmienić w życiu jego członków. W kolejnym tomie mamy nadzieję zobaczyć, jak Mafuyu i Uenoyama zachowają się wobec tego, co wówczas miało miejsce, i jak poradzą sobie ze swoimi uczuciami. Być może jest również szansa na kolejne informacje o Akihiko i Hiragim.