Tanuki-Manga

Czwarty tom to opowieść o tym, jak bardzo Haruki ma ostatnio w życiu pod górkę. Dopiero co uświadomił sobie, jak ważna jest dla niego znajomość z Akihiko, a ponadto że jego uczucia do kolegi nieco wykraczają poza zwykłą sympatię. Teraz z kolei musi zmierzyć się ze świadomością, że obiekt westchnień ma współlokatora, która to okoliczność może sprzyjać pewnym intymnym sytuacjom. Oliwy do ognia dolewa sam Akihiko, który najwyraźniej nie radzi sobie już w toksycznej relacji z Ugetsu, co przy dość burzliwie układającym się życiu towarzyskim owocuje eksplozją negatywnych emocji i wyładowaniem się na niczemu niewinnym Harukim. Jakby tego było mało, nasz wrażliwy basista zaczyna sobie wmawiać, że w porównaniu z uzdolnionymi kolegami z zespołu jego umiejętności i przydatność dla grupy są niewielkie.

Wskazywałam jakiś czas temu, że wątek związany z przeżywaniem śmierci Yukiego przez Mafuyu może zostać odebrany jako nadmiernie nacechowany emocjonalnie. Historia Akihiko i Harukiego, mimo że też nie jest pozbawiona dramatyzmu, wydaje się trochę lepiej nakreślona. Być może dzieje się tak za sprawą złożoności problemu, czy też dojrzałości zaangażowanych weń osób, ale fragment ten zdecydowanie lepiej się czyta i jest bardziej wciągający, pomimo nagannego zachowania Akihiko i ciągnącej się niemal przez cały tom depresji Harukiego. Wydaje się też, że sprawa ta będzie miała ciąg dalszy w przyszłości, a przynajmniej warto by było jeszcze wrócić do tego wątku. Wprawdzie emocje zostały jakoś ostudzone, ale mało prawdopodobne jest, aby szanujący się facet, nawet o takiej wrażliwości jak Haruki, pozostawił tego typu problem bez choćby próby pogadania o nim.

Sympatycy głównego duetu po lekturze czwartego tomu mogą poczuć lekki niedosyt. Perypetie starszych członków kapeli są na tyle absorbujące, że niewiele miejsca pozostaje dla naszych młodych zakochanych gołąbków. Nie oznacza to bynajmniej, że zostali oni zupełnie pominięci, bez choćby wspomnienia, co u nich słychać. Jak się dowiadujemy, wszystko na razie jest w porządku, a przynajmniej tak się wydaje. Jak na świeżo upieczoną parę przystało, pojawia się pierwsze ukłucie zazdrości, że ukochany spędza tak dużo czasu u kolegi z zespołu. Czy on musi tam tak często chodzić i co oni tak w ogóle robią?

Tomik, podobnie jak poprzednie, prezentuje się bardzo dobrze, jeśli chodzi o stronę techniczną, do czego już pewnie zdążyliśmy się przyzwyczaić. Okładka tradycyjnie utrzymana jest w znanej stylistyce mozaikowej z wizerunkami chłopaków, tym razem w formie portretów umieszczonych w kwadratach. Strona z papieru kredowego przedstawia bardzo przygnębionego Harukiego, co w pewnym stopniu zdradza, w jakim nastroju utrzymany będzie komiks. Tym razem brak jest charakterystyk bohaterów pomiędzy rozdziałami, co zapewne oznacza, że na razie poznaliśmy już wszystkie ważne postacie. Pozostały tylko gdzieniegdzie zdjęcia z podpisami, niczym rodem z mediów społecznościowych, uzupełniające wiedzę o życiu zespołu, na którego pokazanie w tym tomie już prawie nie starczyło miejsca. Czteropanelowe historyjki tym razem zostały przesunięte na koniec tomu, co jest zabiegiem zrozumiałym z uwagi na poważny klimat, w jakim utrzymany jest bieżący wątek, do którego humorystyczne wstawki zwyczajnie by nie pasowały. Jakość papieru i druku jest bez zarzutu, podobnie jak przekład, w którym nie dopatrzyłam się błędów.

Wygląda na to, że poważny, refleksyjny nastrój w kolejnym tomie nie przeminie, a starsi członkowie zespołu będą mieli kolejną okazję do zastanowienia się nad własnym życiem uczuciowym. Wielu czytelników pewnie chętnie dowiedziałoby się także, jak potoczy się kariera muzyczna kwartetu. Z całą pewnością śledzenie ich dalszych losów dostarczy wielu emocji.