Tanuki-Manga

Kamui, który pod koniec poprzedniego tomu szykował się ze swoimi wspólnikami do akcji, przejmuje pociąg miejski i bierze ponad pół tysiąca zakładników, po czym zaczyna osąd zdobycznymi dominatorami. A wszystko po to, by przeciążyć system i zmusić Sybillę do zdradzenia lokalizacji jednostki centralnej. Tymczasem Dyrektor wydaje Akane rozkaz likwidacji Kamuiego, tak przy okazji informując ją, że znaleziono ciało jej babci. W związku z tym jest oczywiście jej powinnością, by się zemścić w imieniu społeczeństwa (i zapewne swoim). Zakładnikami w sumie nie powinna się martwić, wysadzi się to miejsce w powietrze i pobędzie się kłopotu. W świetle powyższego nie dziwi zatem, że Sakuya z wyjątkowo psychopatyczną ekscytacją wyczekuje momentu zmętnienia psychopassu bohaterki.

Akane jednak ma inną wizję rozwiązania kryzysu spowodowanego przez Kamuiego – chce zaaranżować jego spotkanie z Sybillą dokładnie tam, gdzie mieści się „mózg” systemu. Chce w ten sposób zmusić system do rozpoznania kolektywnej osobowości i przydzielenia jej koloru. Ponieważ Sybilla sama jest kolektywem, dzięki temu zostanie także zmuszona do osądzenia i wydania odpowiedniego wyroku na siebie. Oczywiście, okazuje się, że system ewoluuje i dostosowuje się, a przy okazji zmniejsza okoliczną populację o osobniki, po których czytelnik zdecydowanie płakać nie będzie.

Ostatni tom nie cacka się z budowaniem napięcia, rozwijaniem fabuły czy innymi tego typu drobnostkami i leci szybko przez wydarzenia. Akane oczywiście przeżywa załamanie nerwowe, ale cudownie odzyskuje równowagę duchową i swój specyficzny pogląd na świat, społeczeństwo, sprawiedliwość i własne obowiązki dzięki dotknięciu wytworu swojej wyobraźni. Przy okazji demaskuje Dyrektor i Sakuyę oraz, paradoksalnie, pozwala na osądzenie ich systemowi. W międzyczasie zostają uwolnieni zakładnicy – jak się okazuje, nie zabijani, ale paraliżowani, oraz przekabacona na stronę Kamuiego porwana egzekutorka. Nagrodę, a może karą dostaje też Shimozuki, która od tej pory staje się posłuszną marionetką systemu, a biuro w końcu zaczyna funkcjonować w normalnym trybie. Po czym następuje szczęśliwe (?) zakończenie.

Pod względem technicznym nie zmienia się prawie nic. Na kolorowej obwolucie Akane towarzyszy wytwór jej wyobraźni, natomiast na kolorowej karcie wewnątrz widnieje sama bohaterka. Następnie czytelnik znajdzie streszczenie dotychczasowych wydarzeń oraz podpisane wizerunki głównych osób dramatu. Rozdziały jak zwykle rozpoczyna albo strona z którymś z bohaterów, albo kadr z mangi z małym napisem „File:…”. Na końcu zamieszczono parę słów od Kenjiego Toboriego, członka zespołu (komitetu) odpowiedzialnego za produkcje anime, który wyjaśnia założenia franczyzy, oraz listę twórców odpowiedzialnych za powstanie tegoż.