Tanuki-Manga

Shun idzie na wizytację do szkoły swojego brata, Fumiego. Towarzyszy mu Mio. Na miejscu spotykają Wadę, w którym Shun był kiedyś zakochany. Okazuje się, że jego córka chodzi do tej samej klasy co Fumi, w związku z czym zaczynają często wpadać na siebie. Mio zaprzyjaźnia się z Wadą, nie wiedząc o relacjach, jakie kiedyś łączyły go z Hashimoto. Tymczasem ten pracuje nad nową książką.

Już na początku tej recenzji powinnam zaznaczyć, że jeśli ktoś spodziewa się intensywnej, gęstej akcji, może się jej nigdy nie doczekać. Atmosfera, którą pamiętamy z poprzednich dwóch tomów, nadal się nie zmieniła. Jest spokojnie i nieco niemrawo, co muszę przyznać z ciężkim sercem. Chwilami czułam się lekko zdezorientowana, bowiem układ dymków i kolejność dialogów wydają się dość chaotyczne. Czasami ma się wręcz wrażenie, że manga zaczyna być tak naprawdę o niczym. Od początku zauważyłam, że autorka stawia raczej na swoistą nastrojowość. Co prawda, nie jestem fanką gwałtownych wydarzeń, wulgarności czy przemocy, ale nie lubię też, gdy wieje nudą, a tutaj niestety momentami tak właśnie jest. Mio staje się charakterologicznie niewyraźny, taki nijaki, nawet jego zazdrość nie jest wiarygodna, za to Shun jest neurotyczny i skłonny do płynnego przechodzenia w stan otępienia. Nie wiem, co się stało z tą mangą, może po prostu jestem w gorszym humorze, ale gdyby nie była tak urocza i najzwyczajniej w świecie słodziutka, nie wiem, jak bym ją przeczytała. Jedyną nadzieją jest to, że wraz z końcem trzeciego tomu następuje przeskok o pięć lat (podejrzewam, że autorce skończyły się pomysły) i być może coś wreszcie zacznie się dziać. Coś, co ruszy akcję do przodu i dzięki czemu nie będzie można się oderwać od lektury kolejnych tomów.

Pocieszający jest również fakt, że kreska Kanny Kii pozostaje śliczna, staranna i bardzo dokładna. Wystarczy spojrzeć na okładkę, która emanuje niezwykłym urokiem. Przyciąga uwagę i nie sposób oderwać do niej wzroku. Do tego jest taka miła w dotyku… po prostu cudo. Na pochwałę zasługuje także to, że autorka zadbała nawet o odpowiednie wypełnienie tła. Te rysunki zawsze bardzo mi się podobały i mam wrażenie, że stają się coraz lepsze.

Na pochwałę zasługuje też tłumaczenie, które jak zwykle jest bardzo przystępne. Językowo właściwie nie ma się do czego przyczepić, choć pewne trudności sprawiało mi czytanie niektórych dymków. Na szczęście tylko z powodów technicznych – wciąż pachnący nowością tomik nie mógł się szeroko otworzyć. Widać, że wydawnictwo wykonało kawał dobrej roboty.

Trzeci tomik Nieznajomego pośród wiatru może lekko zmęczyć tych czytelników, którzy są przyzwyczajeni do szybkiej, klarownej akcji. Nie powinno się jednak czuć rozczarowania. Myślę, że autorka dopiero zaczyna się rozkręcać i jeszcze nieraz nas zaskoczy.