Tanuki-Manga

Szczerze powiedziawszy, dopiero po tym tomie zakochałam się na amen w serii. Przedtem owszem, było sympatycznie, ale tom czwarty rąbie między oczy z siłą dwutonowego młota.

Recenzja będzie krótka, jako że sama historia opowiedziana w czwartej części Saiyuki nie należy do długich – ot, poznajemy przeszłość jednego z bohaterów, a konkretnie Hakkai. Owszem, coś tam przeczuwamy, jakieś delikatne wskazówki rzucane przez autorkę pojawiały się tu i ówdzie, ale dopiero teraz Minekura otwiera pudełko Pandory, wypuszczając na świat wszystkie paskudne sekrety i smutki.

Gdzieś tam w głębi serca wiemy, że żaden z chłopaków nie miał lekko, że ich lat dziecięcych nie wypełniały śmiech i beztroska. Owszem, możemy się tego i owego domyślać, ale gwarantuję – nie na taką skalę. Kochani, to trzeba przeczytać i zebrać szczękę z podłogi. Ktoś może zarzucić tani sentymentalizm, ktoś inny skrzywić się na „babską przesadę”, która każe autorce poniewierać bohaterem i robić mu krzywdę co drugi obrazek. Mam to w nosie – mnie się podobało. Odkrycie, co się kryje za łagodnym uśmiechem Hakkai, myśl, że być może jest on najniebezpieczniejszym z całej trójki demonów, przejście razem z nim przez piekło wspomnień… Tak, to była wspaniała przygoda.

Oczywiście Minekura nie byłaby sobą, gdyby nie zostawiła paru sekretów w zanadrzu. Niestety, na rozwiązanie wszystkich trzeba będzie poczekać… Aż do Saiyuki Reload, moi mili. Ale czy to nie sprawia, że chcecie czytać dalej? Ja będę na pewno.