Tanuki-Manga

Tak jak bohaterowie w zdecydowanej większości mang, księżniczka owa ląduje w Tokio. Ai, bo tak brzmi jej imię, musiała uciekać ze swojego świata, zwanego Ai­‑land, aby uniknąć niebezpieczeństwa. I choć pamiętała tylko, jak się nazywa, nie wpadła w panikę, za to zaczęła rozglądać się po mieście. Los sprawił, że szybko znalazła i lokum, i pracę, dzięki czemu mogła skupić się na rozwiązywaniu zagadki swojego pochodzenia i próbie przypomnienia sobie celu, w jakim przybyła do Tokio.

Ai to niezwykła, a przede wszystkim nietypowa postać. Typowe bohaterki na jej miejscu wpadłyby w panikę, a potem zapewne w tarapaty, z których wybawiłby je bishounen, w którym z miejsca by się zakochały. Natomiast nasza księżniczka zaczyna racjonalnie myśleć. Gdzie teraz iść, jak zdobyć jedzenie, pieniądze – to są pytania stawiane przez nią niemal zaraz po przybyciu. Oczywiście bishounen też się zjawia, ale uczucie bynajmniej nie rozkwita już przy pierwszym spotkaniu. Warto by wspomnieć, że charakter Ai nie jest jedynie wytworem wyobraźni autorki. Księżniczka jest pewnym mangowym „odbiciem” piosenkarki Courtney Love, która miała spory udział w tworzeniu tej mangi. Przede wszystkim jako pierwowzór głównej bohaterki, ale też jako autorka słów wszystkich piosenek pojawiających się w komiksie.

Jestem bardzo ciekawa, co by było, gdyby ktoś pokusił się o zrobienie z Princess Ai anime. W całej mandze jest mowa o niezwykłym talencie wokalnym księżniczki. Czy faktycznie udałoby się nagrać muzykę wzruszającą serca, łączącą pokolenia i wręcz czyniącą dobro? Na razie nie wiemy i nic nie wskazuje na to, żebyśmy mieli się dowiedzieć. Pozostaje więc uruchomić wyobraźnię i do pięknych słów śpiewanych przez Ai, zanucić melodię.

Wobec braku walorów dźwiękowych rysownik, D.J. Milky, stara się nadrabiać stroną wizualną. Manga ma ładną, przejrzystą kreskę. D.J. Milky nie przywiązuje zbyt wielkiej wagi do tła, jak to zresztą bywa w mangach shoujo, jednak w niczym to nie przeszkadza. Natomiast drażnią inne elementy – kosmiczna czasami anatomia i stroje bohaterki. Na kartach komiksu wyglądają dobrze i całkiem widowiskowo, lecz wystarczy spróbować wyobrazić je sobie w rzeczywistości, a Ai zyskuje wygląd paskudnego obszarpańca. Chociaż zdarzają się i kreacje niepodarte, na których warto zawiesić oko.

Jednak rzecz, która naprawdę irytuje w Princess Ai, wcale nie jest związana z treścią mangi, a z trybem jej wydawania. Nazwanie tego tempa „żółwim” oznaczałoby, że wszystkie żółwie mają anemię i łapki potraktowane klejem super glue. A może i wrodzoną niechęć do poruszania się. Manga ma tylko trzy tomy. W Polsce zostały wydane dwa, pierwszy w 2005 roku. Zaczynam się zastanawiać, czy kiedykolwiek ujrzę tom trzeci. Jest to pierwsza „prawdziwa” manga wydana przez Kasen, trudno to jednak uznać za usprawiedliwienie, bo wydawanie innych tytułów idzie im całkiem sprawnie. Pewnym zadośćuczynieniem jest za to jakość wydania. Ładna, miękka, błyszcząca okładka, dobry papier i bonusy na końcu mangi. W pierwszym tomie są to dokładne opisy rysownika (D.J. Milky), scenarzystki (Misaho Kujiradou) i Courtney Love. W drugim – słowa wszystkich piosenek pojawiających się w mandze, krótki komiks i etapy rysowania, pokazane na dwóch przykładowych stronach. W tłumaczeniu gdzieniegdzie zaplątały się literówki, ale za to dialogi są czytelne i naturalne. Należałoby dodać, że za projekt postaci Ai jest odpowiedzialna Ai Yazawa – autorka wielu popularnych mang, m.in. Paradise Kiss czy Nana. To dzięki niej bohaterka wygląda tak, jak wygląda.

Princess Ai to tytuł, z którym warto się zapoznać. Jest to dość nietypowe shoujo z ciekawą fabułą i nietuzinkowymi bohaterami, przełamujące wiele schematów. Kiedy Kasen wyda ostatni tom, będę bardzo wdzięczna, gdyż, jak na razie, jest to jedna z moich ulubionych pozycji.