Tanuki-Manga

Chociaż otwierająca tomik historia nie wnosi nic nowego do głównej fabuły, autorka przy pomocy drobnych aluzji daje czytelnikowi do zrozumienia, że więź łącząca Inu­‑Yashę i Kikyo była nieco innego rodzaju niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Na rozwinięcie tego tematu nie trzeba długo czekać i już w następnym epizodzie w retrospekcji ukazana zostaje prawda o ich relacjach.

Częściowe wytłumaczenie zdarzeń, które miały miejsce na początku serii, stanowi miłą i w porę wprowadzoną odmianę omawianej historii, gdyż kolejne zmagania z potworami stawały się powoli trochę nudne, pomimo tego, że autorka skutecznie urozmaicała ją ciekawymi pomysłami. Rumiko Takahashi niewątpliwe potrafi zawiązać fabułę w ciekawy sposób, dzięki czemu tomik stanowi przyjemną lekturę – gdybyż tylko potrafiła jeszcze utrzymać taki poziom przez następne kilkadziesiąt tomów. Niemałe znaczenie ma również fakt, że w końcu zostaje bliżej przedstawiona jedna z najciekawszych postaci w serii – obdarzona ponadprzeciętną mocą, tragicznie zmarła wskutek odniesionych ran Kikyo.

Od strony technicznej czytelnika nie czeka żadne większe zaskoczenie. Jedyną rzeczą, jaka odróżnia piąty tom Inu­‑Yashy od poprzednich, są zamieszczone na końcu reklamy i ciągle jeszcze aktualna informacja o tym, gdzie owe tomiki można zakupić. Jak można się domyślić wydanie nie zmieniło się ani na jotę – nadal używany jest cienki papier, nie ma obwoluty, a kolorowe strony pozostają w sferze marzeń. Krótkie streszczenie, tym razem bez błędu merytorycznego, oraz spis najważniejszych postaci, w którym uwzględniono epizodyczną postać Nazuny, znajdują się także i w tym tomie. Nic nie zmieniło się od strony językowej, która pozostaje największą zaletą polskiej edycji Inu­‑Yashy.

Tym, co wyróżnia opisywany tomik, jest przykuwająca uwagę piękna nienawiść łącząca Inu­‑Yashę i Kikyo. Ta czarująca więź staje się źródłem konfliktu, z którym bohaterowie będą musieli się zmierzyć, a to z kolei podnosi dramaturgię fabuły. Autorce udaje się przedstawić towarzyszące tym zdarzeniom emocje w sposób odpowiedni, tak że nie wydają się one przesadzone. Kolejnym dobrze wprowadzonym zabiegiem jest przedstawianie nowych informacji o wydarzeniach sprzed pół wieku w taki sposób, aby nasunąć czytelnikowi pytania, jak naprawdę do nich doszło i tym samym wzbudzić jego ciekawość. Jednakże Rumiko Takahashi, w przeciwieństwie do Jun Mochizuki, nie podsuwa czytelnikowi nawet najmniejszych wskazówek dających szansę na wcześniejsze rozwikłanie zagadki i snucie własnych teorii.