Tanuki-Manga

Renoma autora jest świetnie uzasadniona przez jego wyśmienity warsztat, w tym umiejętności rysowania, ale też odpowiedniego kadrowania scen i świetne operowanie medium mangi.

Jeśli zaś chodzi o Twoje osobiste odczucia – horror jest gatunkiem bardzo indywidualnie odbieranym, bardziej nawet niż komedia w mojej opinii. Dla mnie np. body horror pokazany w Uzumaki faktycznie działa, podczas gdy Remina była dla mnie nudnawa i szczerze mówiąc raczej naiwna.

Znaczy się, ja muszę wyjaśnić, że sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana, absurdalna i dziwna, niż to sugeruje opis (osobiście też nie czułem się dobrze z zawiązaniem fabularnym).

Mam dziwne wrażenie, że nie czytałeś ani rozdziału Pandory, jeśli twierdzisz że te stroje mają więcej falbanek niż historyczne stroje wersalskie.
Dla porównania:
[link]
i typowe stroje z Pandory:
[link]
[link]
[link]
Nawiasem mówiąc, ta radosna twórczość to głównie garnitury/fraki/długie płaszcze połączone właśnie z wymyślną koszulą, jakie historycznie były noszone – bardzo ciekawa i przyjemna kombinacja dla świata, w którym mamy mniej więcej fantastyczny odpowiednik okresu wersalskiego i zbliżonych.

Z samej mangi można wywnioskować, że skomplikowana intryga z wydarzeniami sięgającymi stu lat w przeszłość, złożone psychologicznie postacie oraz bardzo ciekawy świat przedstawiony kwalifikuję tę serię bardziej jako seinen, a nie shounen, pomimo pisma w jakim się ukazuje.

Nawiasem mówiąc Grisznak, jakim cudem możesz być fanem Riyoko Ikedy i narzekać na stroje (falbanki) w Pandora Hearts?

Należy jeszcze wspomnieć, że autor Fairy Tail zaczynał karierę jako pomocnik Eiichiro Ody (tak, to autor One Piece…) i w przeciwieństwie do niego nie umie zaplanować fabuły na 600+ rozdziałów do przodu.

Okazyjnemu świeceniem nogami, byciu damsel in distress i rzucaniu haseł o przyjaźni… chyba nic nie pominąłem.

Nie będę porównywał do tytułów wcześniej opisanych z powodu ich nieznajomości, natomiast autorka wyraźnie dobrze radzi sobie z historią – ponowne czytanie mangi sprawia, że człowiekowi potrafią przejść ciarki po grzbiecie, gdy uświadamia sobie jak niektóre stwierdzenia postaci zmieniają niesamowicie wydźwięk gdy wiemy o nich więcej ;-)

Manga trudna w ocenie – z jednej strony przezabawna, sympatyczna i wyśmienicie poprawiająca humor, z drugiej – kreska raczej niskiej jakości, rwące się wątki fabularne (niejednokrotnie przerwane w połowie i nigdy nie zakończone), oraz zbyt wiele postaci (z których wiele nigdy nie doczekało się porządnego zakończenia ich własnych historii pobocznych), których ilość wyraźnie przerasta umiejętności twórcy.

Mango Toradora zdaje się podążać tą samą linią fabularną co anime – niestety, brakuje jej tego „czegoś”, co czyniło serię animowaną tak dobrą. Między postaciami nie wyczuwa się tak złożonych interakcji (ma się wrażenie, że uległy one spłyceniu), kreska nie oddaje w najmniejszym stopniu złożoności uczuć i mimiki, zaś sama historia… jej tempo zanika, rwie się. W sumie powstaje niestety zaledwie przeciętniak.
Ogólnie nie polecam specjalnie mangi – znacznie lepszym wyjściem jest obejrzenie serii TV, będącej prawdziwą perłą w swoim gatunku.

Jako autor recenzji wytłumaczę się, że mam na myśli postacie główne – nie anonimowy tłum stanowiący tło. Jego brak reakcji stanowi dla mnie akurat celowe i zamierzone podkreślenie grozy sytuacji w miasteczku.

Wiele późniejszych mniej intensywnych reakcji postaci można też tłumaczyć stopniową znieczulicą i wyłączaniem się ze świata, by zachować resztki zdrowych zmysłów – co dla mnie również stanowi przykład realistycznego zachowania – jak to się mówi, człowiek przyzwyczaja się nawet do szubienicy.

Jako autor recenzji wytłumaczę się, że mam na myśli postacie główne – nie anonimowy tłum stanowiący tło. Jego brak reakcji stanowi dla mnie akurat celowe i zamierzone podkreślenie grozy sytuacji w miasteczku.