Tanuki-Manga

Dziękujemy za cynk :)

Dziękujemy za informację :)

Heh, może to trochę przedwczesny osąd, bo to dopiero pierwszy rozdział po epizodzie z sąsiednim królestwem, ale nie ukrywam, że jestem nieco zawiedziona takim rozwojem wydarzeń… Dwadzieścia pięć tomów przygód, intryg i tajemniczych przepowiedni, a teraz… TO. Znaczy, w sumie nie powinnam się dziwić, w końcu to jednak jest shoujo, ale kurczę, nieźle się maskowało przez ten cały czas i miałam nadzieję, że wszystkie elementy fabuły zostaną przedstawione w sposób, który nie jedzie na kilometr sztampą i kiczem, że bohaterowie dojrzewają wraz z fabułą, a nie wybiórczo według romantycznych schematów. Cóż… Dostajemy typowy cyrk  kliknij: ukryte  niedokończonych podsłuchów i niedopowiedzeń, bo postaci oczywiście potrafią rozmawiać ze sobą prawie o wszystkim, ale broń bora nie o uczuciach, praktykując bardzo okrężny taniec godowy, chyba tylko po to, aby nie kończyć jeszcze mangi. Swoją szosą, tak się zastanawiam, bo Akatsuki no Yona ma do zaoferowania morze przeróżnych wątków i czy takie straszne byłoby prowadzenie fabuły z parą głównych bohaterów, która jest świadoma swoich uczuć i czerpie z nich siłę i motywację do innych wielkich działań? Nope, musimy się bawić do końca. Jakie to… typowe? Tak czy siak, jestem wyjątkowo niepocieszona, bo przez to zapowiada się długi i durny wątek a la romans szkolny, a cały rozwój relacji między bohaterami cofnął się do epoki kamienia łupanego… Ok, może trochę przesadzam, bo zarówno Hak i Yona mają mnóstwo innych rzeczy na głowie, ale całkowite odcinanie tego wątku od pozostałych wypada bardzo sztucznie. Aczkolwiek jeśli sprawa rozwiąże się w przeciągu kilku najbliższych rozdziałów, to przestanę narzekać, a tak to na razie chyba daruję sobie lekturę kilku kolejnych epizodów… Przynajmniej na jakiś czas.

To to jeszcze coś zarabia?

Coś mi się kiedyś rzuciło w oczy i z ciekawości sprawdziłam… Nie chcę Ci psuć światopoglądu, ale pierwszy tydzień (nawet nie, dwa dni bodajże?) przyniósł mandze (dwudziestemu piątemu tomikowi znaczy się) prawie sto dwadzieścia tysięcy sprzedanych egzemplarzy xD
Ale to jeszcze nic: w drugim zestawieniu całkowity wynik sprzedaży po niespełna dwóch tygodniach wynosił ponad trzysta pięćdziesiąt tysięcy… Niestety, nie widzę możliwości ubicia tak płodnej kury. A że jakość jajek boli? Cóż, nie pierwszy raz…

Oooom, jeśli znasz koreański… to np. tutaj, ale wygląda na to, że nie wszystkie tomy są dostępne.

No i nie wiedziałem, że Jojo to także trap manga…

Och, to jeszcze nic… Jeśli wierzyć anime to bohater niedługo się zaręczy. Podwójnie! Znaczy… nie do końca z własnej woli… xD

Fakt, różny zapis „morza” to była niekonsekwencja lub przeoczenie, ale sam list naszpikowany najróżniejszymi błędami również w wersji oryginalnej, więc mam pewność, że literówki w polskim wydaniu również były celowe.

Akurat podany przez Ciebie przykład „morza” jest błędem celowym, który miał pokazać, że Psiara nie potrafi poprawnie pisać ;)

Błędu na Tanuki nie ma, informacje też są po części wiarygodne, bo pierwsze wydanie (które bierzemy pod uwagę przy wpisywaniu ilości tomów) miało trzy tomy, ale już drugie (kieszonkowe) dwa. To tak, żeby rozwiać wątpliwości ;)

Fabuła zaczyna nabierać rumieńców i robi się poważniej, ale romans dalej się wlecze… Acz najnowszy rozdział sugeruje grubszą akcję i możliwy przełom. Zobaczymy, zobaczymy.

A jeszcze to że jest zamknięta w 3 tomach

Ahahahaha, fajnie by było, ale to dopiero część pierwsza, a druga – Queen's Quality – ma już dwa tomy ;)

Owszem, nawet news na temat był ;)

„Tym razem bez żadnych traum i szczególnie tragicznych czy zaskakujących wydarzeń” – to jedno zdanie zawarte w posłowiu właściwie może posłużyć za streszczenie całości. Fan(k)om Labiryntu… ramy opowieści powinny być znane, a że klimat jest znacznie lżejszy, to bez wątpienia znajdzie się sporo chętnych do przeczytania tego komiksu. Bo to w końcu Kou Yoneda… Może niekoniecznie w szczytowej formie, ale też nie na „odwal się”, bo rzecz jest przesympatyczna, a panowie znacznie bardziej pozbierani niż para z poprzedniej historii (znaczy tak właściwie to jedna jej część). Nie no, zdarzają się im „,momenty”, ale to wszystko jest takie puchate i urocze, że aż trudno się odkleić, a jednocześnie nie traci na wiarygodności i naturalności. Takie to fajne i (nie)zwyczajne. A, no i autorka to jednak mistrzyni krótkich form – ten jednostronicowy dodatek jest po prostu cudny.

Fakt, w kategorii „widownia” powinno być co innego: mianowicie shoujo, bo tak zaklasyfikowane jest czasopismo, w którym publikowano rozdziały mangi. Poza tym, pomijając najbardziej utarte schematy powiązane z konkretną grupą docelową, granica między takowymi jest dość płynna i czasem bardzo trudno jednoznacznie stwierdzić, że dany tytuł może należeć tylko do tej lub tamtej kategorii (sama piszesz, że bohaterkami „najczęściej” są kobiety, a „najczęściej” nie znaczy „zawsze” ;)). Swoją szosą, większość mang yaoi lub shounen ai należy do kategorii josei (idąc za schematami: tytuły przeznaczone dla homoseksualistów lądują zwykle w podkategorii bara. Dlatego radziłabym podchodzić do tej kwestii nieco bardziej elastycznie :D

Teoretycznie nie, ale podstawowe warunki spełnia jednak…

Dane zaktualizowane, dziękujemy za cynk :)

Fakt, to trzeba autorowi przyznać, że przynajmniej był konsekwentny  kliknij: ukryte  w sprawie choroby Kaori w przeciwieństwie do np. takiego Kyou no Kira­‑kun, w którym  kliknij: ukryte  umiera papuga głównej bohaterki, a tytułowy bohater ma się dobrze.. A co do Tsubaki,  kliknij: ukryte  nie wyglądało to, jakby mieli się zejść… Ale może wszystko zależy od interpretacji? Albo od tego, czy autor zdecyduje się na jakiś dodatkowy rozdział…

Po raz pierwszy zwróciłam uwagę na tę mangę już jakiś czas temu, ale cały czas coś odwodziło mnie od rozpoczęcia lektury, aż tu nagle zapowiedziano anime i to w dodatku pod patronatem Noitaminy (mówcie, co chcecie, ja wierzę, że do tego bloku mogą trafić jeszcze dobre anime, choć może nie zawsze). I myślę sobie „czemu nie” – muzyka, romans, odrobina dramatu… „Odrobina”... No właśnie niekoniecznie, bo autor dość szybko dał czytelnikom do zrozumienia, że całe to przedstawienie może się skończyć tak sobie. Cóż… Pierwsze wrażenia były raczej pozytywne i nawet odświeżające, ale potem niestety całość cały swój urok zaczęła tracić.
Bo jak muzyka to od razu romans, łzy i pokłady natchnienia, tak? Wcale, że nie… znaczy, ja wiem, że nastolatki w większości są bardzo niedojrzałe, dopiero uczą się o prawdziwej przyjaźni i miłości, ale mam wrażenie, że w większości przypadków zdecydowanie nie wygląda to tak, jak tutaj. Te wszystkie niedomówienia, przepuszczanie wszystkiego przez muzykę i artyzm wydają mi się zbyt wyrafinowane, jak na nastoletnie miłostki. Nie, to nie jest jeszcze pełnoprawna telenowela, ale momentami ma wyraźne ciągoty w tym kierunku:
- ona kocha jego, on najprawdopodobniej kocha inną, ale nic nie powie, bo ona najprawdopodobniej kocha tego innego, ale może jednak nie do końca? Generalnie nikt niczego nie mówi nikomu wprost, tylko tak po cichu cierpi i docenia samą bliskość… Bla, bla… Serio?
- ona jest moją muzą, moim natchnieniem, a ja mam traumę i nie jestem w stanie grać, ale może jednak mogę? Bo ona jest taka inspirująca i będę grał dla niej, tak jak ona gra dla mnie i będziemy się nawzajem inspirować, bo żyjemy dla sztuki <3 – to jest chyba nieco zbyt poetyckie, jak na moje niewzruszone serducho i nastolatki chyba tak nie działają, ale może oni akurat są „wyjątkowi”.
- ach, te  kliknij: ukryte  śmiertelne i przerażające choroby z cyklu tych groźnych i nienazwanych…  kliknij: ukryte  Umieram, żeby było dramatyczniej i gdy czeka mnie ryzykowna operacja, ty masz grać i zachwycać innych swoją przepiękną grą, a ja wtedy umrę, żeby było bardziej „tró” i wzruszająco! A i dopiero w długim liście pożegnalnym dopiero napiszę ci, że cię kocham miłością prawdziwą, bez skazy i taką idealną, bo tak będzie tak najprawdziwiej. Przykro mi, ale na mnie coś takiego zupełnie nie działa…
To naprawdę mogła być dobra manga o powrocie młodego i utalentowanego chłopaczka do świata muzyki z mrocznej krainy nastoletniej depresji przy akompaniamencie skrzypiec pozytywnie zakręconej koleżanki/dziewczyny… Mogła być, gdyby autor nie postawił sobie zadania pt. „wzruszamy za wszelką cenę, a wszystkie i przy tym najbardziej ograne chwyty dozwolone”, nie wciskał pomiędzy przyjaciół jednego, wielkiego wielokąta romantycznego i całej tej poetyckości….

Mianowicie poczucie wdzięczności za wyrządzone dobro. Więcej można doczytać w książce „Chryzantema i miecz. Wzory kultury japońskiej”.

Nie chcę się z nikim kłócić, ale każdorazowe powoływanie się na odmienność kulturową przy okazji występowania w mandze/anime jakichkolwiek dziwactw, sprawia, że ciarki mnie przechodzą. A propos „Chryzantemy…” – nie przeczę, że książka zawiera wartościowe informacje, ale trzeba pamiętać w jakich okolicznościach była pisana. Ok, Japończycy tak łatwo nie pozbywają się swoich, bądź co bądź, głęboko zakorzenionych zwyczajów i wyznawanych wartości (przyznaję, że nie czytałam książki Benedicht od deski do deski, ale w zagadnieniu wdzięczności lub inaczej długu wdzięczności wobec rodziców – „giri”, jeśli dobrze sobie przypominam, chodziło o to, iż, jeśli dobrze pamiętam, ogólna idea polega na tym, że nie ważne jak dziecko by się starało „giri” wobec rodziców pozostaje niespłacone do końca, życia, bo tego nie da się spłacić – po prostu i już). Ale od tego momentu (okres II wojny światowej) minęło dużo czasu, naprawdę dużo czasu… Dlatego też wydaje mi się, że szukanie na siłę głębi tam, gdzie jej raczej nie ma, mija się z celem. Jakoś nie widzę autorki zwykłej obyczajówki siedzącej nad kolejnymi kadrami z przekonaniem – „narysuję historię opartą na takich, a takich wartościach”. Jakoś nie uśmiecha mi się patrzenie na społeczeństwo japońskie wyłącznie przez pryzmat wzorów kultury spisanych w czasie zarówno dla Japończyków, jak i ludzi zmuszonych poznawać ich kulturę bardzo specyficznym (to tak jakby czerpać wiedzę o współczesnych Polakach z książek napisanych przed lub w czasie wojny… Serio? Nie no, pewnie niektóre rzeczy nadal byłyby aktualne, ale bez przesady – większość „podręcznika” trzeba by napisać na nowo”. Poza tym kultura się zmienia, powoli bo powoli, ale zmiany są nieuniknione i powoływanie się na sztywną teorię w tym przypadku raczej nie zdaje egzaminu. Nie mówię, że nie ma młodych ludzi żyjących tradycyjnymi zasadami, ale podejrzewam, że większość młodych (tak, również tych z pokolenia autorki) Japończyków nie ma o tym zasadach pojęcia, jak i o wielu innych rzeczach… A sam pomysł  kliknij: ukryte  wychowywania sobie żony jest stary jak świat i nie należy kojarzyć go jedynie z Japonią, choć w tym przypadku można mówić o tym,  kliknij: ukryte  że żona sama się wychowała. W tej konkretnej sytuacji nie powoływałabym się na wartości społeczne, a raczej nieudolność scenariusza. Ot, tyle.

Taaak, okładka wyjątkowo niefortunna, tym bardziej, że jest tyle ładnych okładek rozdziałów… Jeśli lubisz Kou Yonedę, to niewykluczone, że manga Ci się spodoba, ale to też zależy… Saezuru jest tytułem specyficznym i trudnym do zaklasyfikowania, porusza bardzo delikatną i kontrowersyjną tematykę, ale moim zdaniem robi to inaczej niż wszystkie mangi yaoi o yakuzie jakie do tej pory czytałam. Autorka prezentuje historię w sposób wyjątkowo dosadny, w żadnym momencie nie słodzi, ale komiks ma fabułę, która naprawdę wciąga i całość wydaje się w miarę wiarygodna, a przynajmniej sprawia takie wrażenie. Kwestia wątku homoseksualnego… Cóż, główny bohater – Yashiro, jest człowiekiem trudnym, bardzo skrzywionym, ale powiedzmy, że ma swój dość specyficzny urok. Scenariusz kręci się wokół jego przypadłości, ale sporo miejsca (przynajmniej w ostatnich rozdziałach) poświęcono wątkowi sensacyjnemu, a ten trzyma poziom. To bardzo niecodzienna przeplatanka sensacji, dramatu i erotyki, a że całość nadal wychodzi to trudno mi ją jednoznacznie ocenić… Na pewno warto dać szansę, bo już pierwsze dwa trzy rozdziały wystarczą, by wyrobić sobie opinię.

Tak myślałam… Łiiiiiiii xD

Owszem, wystarczy odświeżyć ;)

Dziękujemy, podmienione :)

Nie za co przepraszać. Dobrze, że ktoś jest czujny. Tylko w tym przypadku nie było chyba takiej potrzeby :)

Owszem, napisałam, że się cały czas uczy = jest nowicjuszką. Użyłam słowa „gejsza” jako ogólniku, bo nie widzę sensu podkreślania tego, czy jest geiko czy maiko, w momencie kiedy nie jest to aż takie istotne dla fabuły.