Tanuki-Manga

Manga bardzo przypadła mi do gustu. Całkiem ładna kreska, bogato ilustrowane kadry – z przyjemnością się to ogląda. Do tego bogata wyobraźnia i pomysłowość autorki wspaniale urozmaiciły tę uroczą historyjkę o dorastaniu.

Seria pod wieloma względami do bólu sztampowa.
Mnnie przypadła do gustu ze względu na ładną kreskę, dynnamiczną akcję. Głowny bohater tyż na plus

Dzięki za cynk. Nie miałem pojęcia, że wyszły jakieś dodatkowe strony.

Faktycznie, wygląda na to,  kliknij: ukryte  że ich jednak poshippował. No cóż.

Podobał mi się ten dodatek. Powiało grozą.

Humor Junjiego daje rade. Bardzo dobrze się bawiłem. Ładne rysunki. Koty wyszły świetnie.

Myślę, że manga broni się jako samodzielna całoś i spokojnie może się spodobać przypadkowemu czytelnikowi, który nie jest świadomy kontekstu twórczości autora.

Jestem pod wielkim wrażeniem nowego polskiego wydania. Pierwszy tom to obecnie chyba najładniej wydana manga w moim zbiorze. Ten tytuł chyba na to zasługuje – rysunki są śliczne i wg mnie zasługują na eleganckie wydanie.

Mam mieszane uczucia. Historyjka bez polotu ale jednak klimatyczna a do tego wizja człowieka­‑pochodni działa na wyobraźnię. Zakończenie niby z d**y ale jednak trochę się wzruszyłem. Rysunki na początku ładne i efekciarskie lecz później (od 5 tomu już wyraźnie) jakość ilustracji spada (widać co najwyżej cień efekciarstwa jakie udawało się autorowi uzyskać w pierwszych tomach). Trudno to polecić z czystym sumieniem. Sam jednak po Fire Punchu jestem ciekawy Chainsaw Mana tego samego autora. Skuszę się na polskie wydanie.

Zakończenie mi się podobało. Jestem usatysfakcjonowany.

Cieszę się, że  kliknij: ukryte  Mikasa nadal pozostaje do wzięcia. Trochę obawiałem się, że autor w zakończeniu  kliknij: ukryte  poshippuje Mikasę z Jeanem.

Ciekawe w ogóle, że sam wyszukałem (chociaż przy pomocy jednej osoby, która mnie nakierowała) jeden błąd w tym tytule, a raczej nie tyle co błąd, co brak konkretnego (tak jak ty tego oczekujesz) wyjaśnienia pewnej kwestii (nie powiem o co mi chodzi), a jak na razie nikt, gdziekolwiek bym nie był, na jakimkolwiek forum, lub też słabo szukam, nie poruszył tego tematu.

Zdradź, proszę, o co chodzi. Pliiiiiiiiz!

W przewidywaniach skłaniam się do tego,  kliknij: ukryte  że nastąpi cofnięcie tytanizacji (może po zabiciu pierwotnego robala). Inaczej nie miałoby sensu pilnowanie wątku matki Conniego, niespełnione pozostałyby obitnice Falco (że uratuje Gabi) i Anie (że wróci do ojca). Myślę, że na tym etapie autorowi łatwiej będzie dać im szczęśliwe zakończenie niż pastwić się nad każdym z osobna.

Myślę, że będzie Happy End. Nie zostało już miejsca na to by pozostali mogli zginąć w pompatyczny, patetyczny, efekciarski sposób. Moje obliczenia prowadzą do słodko­‑gorzkiego happy endu z krótkim epilogiem.

Największe wrażenie zrobiły na mnie rysunki. Bardzo spodobał mi się ten styl. Sam humor może nie powala ale pozwala poprawić nastrój

na etapie piątego tomu dochodzi jeszcze jedna cecha polskiego wydania, dająca prawdziwemu fanowi mangi niemałą satysfakcję: otóż powiadam wam, nie napawał się naprawdę mangą ten, kto nie ustawił obok siebie na półce pięciu tomów BLAME!

Ustawiam tomy na półce od prawej do lewej i od lewej do prawej a dalej nie widzę o co chodzi. Czy ma to coś wspólnego z grafiką na grzbietach? Czy to występuje tylko w wydaniu miękkookładkowym? (w wydaniu twardookładkowym grzbiety różnią się tylko cyferką i kolorem wokół cyferki)

Błądziłem po necie i natrafiłem na info, że Bleach wkrótce dobiegnie końca – nadchodzący tom 74 ma być ostatni. ANN potwierdza tę informację. Informacja trochę za stara na newsa na pierwszą stronę, ale może ktoś spośród zainteresowanych jeszcze nie wie więc dzielę się nią tutaj.

Do Bleacha skutecznie zniechęciła mnie seria anime więc mangi nie tknąłem. Widząc jednak, że taki długi tasiemiec wreszcie dobiega końca nabieram nieco ochoty, żeby w ostatniej chwili wskoczyć jeszcze na bandwagon i pofanboyować póki manga trwa.

Główny bohater w zasadzie pokazał swój potencjał już w pierwszym tomie (to że jest bardzo utalentowanym pilotem) i żadne dodatkowe „moce” nie są później ujawniane. Chodzi mi bardziej o to, że niektórzy członkowie załogi wiedzą o Tanikaze więcej niż on sam, dlatego traktowany jest specjalnie.

To z „miśkiem” wyjaśnia się częściowo na początku 11 tomu a potem pod koniec 15 tomu. Nie jest to jakaś wielka tajemnica kluczowa dla opowieści. Dla mnie „misiek” stanowi to pewien smaczek tej mangi.

Brzmi to enigmatycznie ale nie chciałbym spojlerami zepsuć Ci wrażeń z czytania. Chciałbym tylko zachęcić, żeby dać autorowi większy kredyt zaufania. Osobiście mi się ta seria bardzo podobała. Przypadł mi do gustu klimat mangi. Fabuła ma swoje dobre momenty (fabuła nie jest mocną stroną Niheia). Poza tym bardzo podobały mi się rysunki (to akurat mocna strona Niheia) i cieszę się z posiadania tej mangi na półce.

Specjalne traktowanie głównego bohatera ma swoje uzasadnienie. Powinno się wyjaśnić w najbliższych tomach. „Człekokształtne miśki” też mają wyjaśnienie ale dopiero pod sam koniec opowieści.

Długo zwlekałem z doczytaniem mangi. Uwielbiam tę serię i nie chciałem, aby przygoda dobiegła końca. Bałem się również, że niezbyt udane zakończenie (czytałem wcześniej opinie na necie, że jest słabe) zostawi skazę na wyidealizowanym obrazie tej mangi, jaki do tej pory sobie wyrobiłem. Obawiałem się jednak niepotrzebnie. Zakończenie zupełnie mnie usatysfakcjonowało. Jestem w dalszym ciągu zajarany tą mangą tak jak do tej pory.

Wspaniale, że ta manga jest wreszcie dostępna i to po polsku. Taki duży format wydaje mi się jednak nieco nieporęczny. Poza tym do wydania nie mam żadnych wątów. Miły dodatek stanowią dwa zalaminowane kolorowe kadry z mangi dołączone do tomu.

Z Blame! nie zapoznawałem się wcześniej. Nie czytałem skanów. Czekałem na wydanie papierowe. Znalazłem tu to, co u Niheia lubię najbardziej – efektowne sceny rozpierduchy i wspaniałe ujęcia majestatycznych budowli. Zmierził mnie jednak sposób rysowania fryzur bohaterów. W późniejszych pracach pod tym względem styl Niheia według mnie się poprawił.

Według mnie użyty błędny związek frazeologiczny. Można mówić o drakońskich prawach (surowych prawach), natomiast duże, wygórowane sumy to bajońskie sumy.

Manga bardzo mi się podobała. Może nieco mnej niż Uzumaki (które ma bardziej zgrabną konstrukcję), ale i tak jest to czołówka mang jakie czytałem w ogóle (prawda, że nie przeczytałem dużo ale jarać się każdemu wolno).

Jestem znów pod wrażeniem pomysłowości autora w wymyślaniu tych rozmaitych potworności. Jestem również pod wrażeniem wykoania tych pomysłów – nawet kreska z pierwszych rozdziałów mi sie podobała.

Polskie wydanie wydaje mi się przygotowane bardzo dobrze. Jedyny byk jaki zauważyłem w tłumaczeniu pojawia się na str. 127 pierwszego tomu, gdzie pojawia się „żądasz za nie drakońskich sum”. Poza tą jedną wpadką nie zauważyłem nawet jednej literówki.

Polecam.

Wypisywanie takich gigantycznych komentarzy zajmuje mnóstwo czasu

Treści haseł słownikowych wrzuciłem do komentarzy za pomocą funkcji kopiuj i wklej ze słowników, które mam na dysku. Zajęło to chwilę. Napisanie pozostałych czterech komantarzy też nie zajęło wiele czasu. Nie są nawet jakoś specjalnie długie.

Teksty w dymkach jak najbardziej podlegają ocenie wizualnej i stylistyczne

Temu bynajmniej nie zaprzeczyłem i uwzględniłem to w swojej wypowiedzi.

Jak widać obydwa. Z tym, że drugi lepiej pasuje do mowy, pierwszy – do zapisu [...]

To nie jest żadne rozstrzygnięcie. Albo można poprawnie użyć w tekście pisanym obu sposobów podziału albo tylko jednego (ewentualnie żadnego z nich). Zasady ortografii stosuje się do języka pisanego, nie do mówionego. Twierdzenie, że dwie formy podziału są poprawne ortograficznie, z tym warunkiem, że jedna w mowie a druga w zapisie, brzmi dla mnie absurdalnie.

To jest zwyczajna intuicja, coś jest lepsze do mowy, coś do tekstu.

Ortografia rządzi się regułami, które pewnych form zakazują a pewne dopuszczają, nie zaś intuicją.

Pisząc o stylistyce tekstu mam wrażenie że masz na myśli stylistykę napisu (a nie tekstu w sensie przekazu/komunikatu/wypowiedzi). W ten sposób mógłbym powiedzieć, że jakieś słowo jest napisane niepoprawnie bo zostało napisane czcionką, która mi się nie podoba.

Komiks jest medium graficznym ale nie wszystkie jego elementy podlegają ocenie wizualnej w tym samym stopniu. Rysunki – jak najbardziej, onomatopeje – również. Co do tekstów w dymkach (opisów i dialogów i myśli bohaterów) chciałbym aby były poprawne gramatycznie i ortograficznie (z wyłączeniem uzasadnionych przypadków, np stylizacji językowej). Co do stylistyki napisów w dymkach chciałbym, aby napisy były czytelne i aby stosowana była jedna czcionka tekstu (jeżeli użyte jest kilka czcionek, powinno to mieć swoje uzasadnienie w trosce o czytelność przekazu).

Zobaczmy jeszcze dwa poniższe napisy:
1)
MATE
RIAŁÓW

2)
MATER
IAŁÓW

Mnie się bardziej podoba ten drugi. Charakteryzuje go symetria (tyle samo liter w górnej i dolnej części).

Bardziej już od rozważania kolejnych możliwych sposobów na jakie jeszcze taki a nie inny sposób podziału słowa „materiał”/„materiałów” jest niepoprawny interesowałoby mnie jednoznaczne rozstrzygnięcie, który z tych podziałów jest poprawny ortograficznie.

Ale przecież to, czy coś dobrze wygląda zapisane, czy nie, nie stanowi kryterium poprawności ortograficznej.

Nie tyle chodzi mi o to, że mam wyrobione zdanie w sporze ma­‑ter­‑iał vs. ma­‑te­‑riał, co raczej mierzi mnie postawa użytkownika przedstawiającego się jako silvict, który innych odsyła do słownika („Osoba, co pisała, że się czyta „ia” jak „j” powinna zerknąć do słownika.”) choć sam nie wie (wydaje mu się, że wie) w jakim słowniku i czy w ogóle w jakimkolwiek słowniku taką informację można znaleźć, przy czym nie ma oporów, żeby innym wytykać głupotę („To chyba oczywiste. Każdy średnio inteligentny człowiek by się skapnął.”). Do tego informacja słownikowa zdaje się raczej potwierdzać wypowiedź osoby z Waneko niż jej zaprzeczać.

Osobiście skłaniam (nie jestem pewien, czy słusznie) się do podziału: mater­‑iał raczej niż: mate­‑riał . Gdy sylabizuję na głos „ma­‑ter­‑jał” brzmi dla mnie lepiej i łatwiej się wymawia niż „ma­‑te­‑rjał”, gdzie na początku ostatniej slaby zbierają się dwie spółgłoski, które trudno płynnie wymówić.

Może chodziło jednak o słownik poprawnej polszczyzny. Poniżej wyciąg z hasła 'materiał' z Wielkiego Słownika Poprawnej Polszczyzny PWN (podkreślenie moje):

materiał [wym. materjał, nie: materyjał] m IV, D. materiału 1. tkanina: Bawełniany, wełniany, jedwabny materiał. Materiał w grochy, w paski. M. na coś przeznaczony na coś': Materiał na bluzkę, na spodnie, na garnitur. 2. tworzywo, surowiec: Materiał budowlany. Materiał skalny. Materiały opałowe. Materiały dźwiękochłonne, ogniotrwałe. Materiał genetyczny. M. na coś (nie: dla czegoś) z którego ma być coś zrobione': Materiał na budowę domu (nie: dla budowy domu). przen. Jej córka to dobry materiał na żonę. zwykle w lm M. do czegoś zużywany przy robieniu czegoś': Materiały do wyposażenia wnętrza. 3. zbiór wiadomości, faktów z jakiejś dziedziny; notatki, dokumenty: Materiał dowodowy, źródłowy. Opracować, opublikować, zbierać materiały. M. do czegoś (nie: dla czegoś) tworzący podstawę do czegoś': Materiał do badań (nie: dla badań). M. na coś: Materiał na reportaż. M. czegoś stanowiący treść czegoś': Materiał dzienników.