Tanuki-Manga

Bardzo sympatyczna manga, ale czy ktoś jeszcze zauważył, że Kurumi ma biust? Na którejś tam stronie siedzi sobie rozmawiając przez telefon w sukience z dekoltem i wiecie co? Tego się nie da zrobić wpychając skarpetki lub piłeczki tenisowe do stanika… A przecież podobno jest transwestytą, a nie transseksualistą. No chyba, że to mnie się coś przewidziało…

I co ja mam napisać? W trakcie czytania miałam strasznie mieszane uczucia.

Odniosłam wrażenie, że kreska mogłaby być lepsza. Dwa, może trzy razy było widać, że Kana jest naprawde ładną młodą kobietą. Niestety przez większość mangi autorka jakby się oszczędzała. Męskie postaci wypadają dużo lepiej, chociaż większość ma delikatne chłopięce rysy, a główny bohater jest bardzo przystojnym… babochłopem… A szkoda bo to mogła być naprawdę śliczna manga.

A teraz najtrudniejsze. Fabuła. Od początku było czuć ciężką atmosferę dramatu, czym z początku byłam zachwycona, gdyż akurat na jakiś dobry dramacik mnie naszło i miałam przeczucie, że „OgSoKN” spełni moje oczekiwania, ale mniej więcej w środku historii zaczęło mnie to męczyć (żeby nie napisać nudzić). Już planowałam wystawić 6 i objechać bezlitośnie mangę, porównując ją nawet do „Vampire Knight” (czyli przygody emo­‑bisho­‑wampirów), ale wtedy z pomocą przyszło zakończenie. Może nie przesadnie oryginalne, ale za to niezwykle piękne i refleksyjne. Ocena automatycznie wywindowała do solidnej i zasłużonej ósemki i gdybym teraz porównywała „OgSoKN” do „VK” to byłaby zbrodnia.

Rzeczywiście bardzo dobra manga. Zanim zaczęłam czytać myślałam, że będę miała co chwilę jakieś skojarzenia z „Tytanikiem”, ale po kilku pierwszych stronach przeszła mi ochota kojarzenie czegokolwiek. Chciałam tylko przeglądać kolejne strony i tak już zostało do końca mangi. Główny bohater jest bardzo intrygujący (taki w moim typie). Nie jeden raz zdarzyło mi się wbić w niego oczy i zastanawiać się o czym może myśleć. Poza tym świetny klimat. Autorowi udało się mnie przekonać, że ogromny, luksusowy statek może być takim miniaturowym modelem świata, w którym żyjemy.

Tak jak Pazuzu napisała, szkoda, że w Polsce nie wydaje się takich mang. Trzymać w rękach tomik „Blue Heaven” to by było coś…

Mocna manga. Strasznie naładowana emocjami i tak jak jest w recenzji napisane, wciąga jak diabli. Momentami trzyma w napięciu i nie daje odetchnąć. Koniecznie trzeba po lekturze puścić sobie jakąś weselszą muzykę, bo działa trochę depresyjnie. Polecam.

Dziwi mnie, że nie ma recenzji tej mangi. Wrażenia z czytania raczej pozytywne. Całkiem fajne postacie. Taki mały męski haremik się utworzył wokół głównej bohaterki. Całe szczęście, że fabuła nie kręciła się wokół ich relacji bo by wyszło jakieś fantastyczne ecchi… Za to mamy taką dziewczyńską przygodówkę ze sporym wydźwiękiem ekologicznym. W sam raz na wolną chwilę.