Tanuki-Manga

Tylko że popularność Bleacha w stosunku do Houseki no Kuni jest nieporównanie większa. Podobnie jest z Furubą, która znajduje się w czołówce najlepiej sprzedających się mang shoujo w Japonii – w tych przypadkach kontynuacja czy remake aż tak nie dziwi. Nie jestem pewna, jak w tym zestawieniu wypada Houseki no Kuni, ale to na pewno nie ten sam poziom, stąd moje wątpliwości.
Ale ok, postaram się nie zapeszać :)

Chyba bardziej ucieszyłaby mnie informacja o kontynuacji anime, ale na to raczej nie ma już szans…

Ale ja nigdzie nie wspominałam o Szydercy XD Coś takiego przydarzyło mi się trzy razy w życiu, dlatego ten motyw występujący w mangach jakoś wyjątkowo mnie nie zaskakuje ani nie drażni.

Przychodzi mi na myśl bodajże Strobe Edge, gdzie główna bohaterka czuła wręcz wyrzuty sumienia i przepraszała, że swoim koleżankom z klasy, które zna tak sobie, nie powiedziała o swoich prywatnych problemach.

Być może masz rację, nie pamiętam już dokładnie tej mangi, ale myślę, że to zależy od osoby – mam w grupie koleżankę, która zwierza się każdemu, kto tylko wykaże chęć wysłuchania jej, z drugiej strony jestem na przykład ja, nie uzewnętrzniałam się nawet przed najlepszą przyjaciółką, bo nie czułam takiej potrzeby. Może bohaterki shoujo są po prostu bardzo przyjazne i otwarte :D

Jak to strasznie dżapański, przepraszanie za wszystko może faktycznie jest przesadą, ale życie prywatne będące sprawą całej klasy to nie jest wcale nic dziwnego, a oficjalne proszenie o chodzenie również się zdarza, really xD

Rzeczywiście. Martwię się, jak Eren się po tym pozbiera; nie chciałabym emowania…

I przy okazji wychodzi na jaw,  kliknij: ukryte  że za nieprzeciętną siłą Mikasy i Leviego też kryje się coś więcej.

 kliknij: ukryte  Najprawdopodobniej właśnie to miał na myśli Isayama, mówiąc, że arc zakończy się traumatyczną wiadomością dla Erena. Są dwa wyjścia – albo zacznie nienawidzić siebie, albo jeszcze bardziej tych, którzy są odpowiedzialni za konieczność posunięcia się jego ojca aż do tego stopnia… Wiem, że to będzie trudne i rzeczywiście traumatyczne dla Erena, sama pewnie nie pozbierałabym się po czymś takim, ale jako czytelniczka nie chciałabym chyba widzieć go teraz rozdartego, niepewnego i obwiniającego siebie.

Akurat ten zwrot akcji dało się przewidzieć i nie jestem nim jakoś bardzo zaskoczona, niemniej fajnie wyszło; jak ktoś na to nie wpadł, to pewnie nieźle się zdziwił.

 kliknij: ukryte  Jestem ukontentowana zakończeniem, ponieważ czekałam na takie od dawien dawna, ale mimo wszystko było mi żal Kyousuke. Gdyby zachowywał się tak jak Rita z Heroine Shikkaku, prawdopodobnie powitałabym koniec mentalnym okrzykiem radości. Z drugiej strony dzięki takiemu rozwiązaniu TnA jest mangą nieco bardziej złożoną i słodko­‑gorzką…

Najlepsze jest to, że z perspektywy czasu widać, iż autorka od początku dawała hinty na to, że to, co czuła Nina do Kyousuke, nie było miłością romantyczną.

 kliknij: ukryte 

Cały czas zakochana zna zabój w bracie.

Mnie to nie przeszkadza, bo chętnie widziałabym Tsukimi ze starszym bratem (aczkolwiek nie wiem, jak prezentują się relacje w mandze…)

A co do Skip Beat – w pełni się z Wami zgadzam. To już nie jest ta manga, którą uwielbiałam.

Następnym razem, proszę, czytaj ze zrozumieniem.

Yumi, co konkretnie rozumiesz przez „kuriozum”? Planowałam kiedyś przeczytać Kuragehime, ale skoro przeobraża się w coś dziwacznego, to chyba zrezygnuję…

Ojejej <3 Pisz kiedy chcesz, to nie będzie stalking, ale czysta przyjemność, ja bardzo chętnie poznam Twoje wrażenia :D

Jeśli podobało Ci się anime, to podejrzewam, że podobnie będzie z mangą. Co prawda anime jest mniej rozbudowane i ma inne zakończenie, ale większość wydarzeń przeniesiono z mangi w miarę wiernie.

Dziękuję za propozycję tytułu, opis brzmi zachęcająco :)

Czy pokutuje… Nie powiedziałabym, że poniósł jakąś karę za to, co zrobił na początku. Ale on z czasem staje się tak kochany, że moje serduszko (i wielu innych czytelniczek – sprawdzałam :D) wybacza mu wszystko.

Widzisz, całe piękno ich relacji polega na tym, że to wszystko działo się stopniowo. On zakochał się w niej praktycznie już na samym początku, ale próbował ją zdobyć złymi sposobami, bo innych nie znał. Tylko że autorka pomalutku odsłaniała też inną część jego osobowości – dziecinną, samotną, która pragnęła trochę czułości. I wcale nie było tak, że kiedy Tsukasa raz powiedział albo zrobił coś miłego, Makino od razu wpadła mu w ramiona. Bardzo dużo czasu zajęło jej przekonanie się do niego. Musiał naprawdę się zmienić, zrozumieć, że nie wszystko może kupić za pieniądze, że nie wszystko otrzyma łatwo i że najpierw musi dać coś od siebie.

Na początku szczycił się swoim bogactwem, ale później gotów był opuścić rodzinę i żyć na własną rękę, co w pierwszych rozdziałach wydawało się nie do pomyślenia, biorąc pod uwagę jego osobowość. On rzeczywiście zmienił się na lepsze i wątpię, że Makino odwzajemniłaby jego uczucia, gdyby cały czas był taki sam jak wcześniej.

Jeśli mogę delikatnie zaspoilerować (a chciałabym o tym wspomnieć, żeby dać jako taki dowód i nie być gołosłowną) – to tak na dobrą sprawę Makino dała mu szansę (podkreślam, tylko dała szansę) jakoś dopiero po sto dwudziestym rozdziale.

Ja od siebie mangę gorąco polecam. W kwestii fabularnej nie jest realistyczna, a przynajmniej dla mnie, osoby, która w świecie bogaczy nigdy nie zagościła i nie zagości (wątpię, żeby ktoś zabrał mnie prywatnym helikopterem na prywatną wyspę…), ale w kwestii bohaterów i relacji jest świetna.

Dziękuję, moshi_moshi też mi to zasugerowała, więc może rzeczywiście zrobię coś z tym komentarzem :D

Komentarz usunięty na życzenie autorki w związku z pojawieniem się recenzji.
Moderacja

Chowam wypowiedź, ponieważ chcę tylko i wyłącznie porozczulać się nad ostatnim rozdziałem.

 kliknij: ukryte  Wreszcie. Wreszcie jestem niezmiernie zadowolona z zakończenia, w którym główna bohaterka docenia Tego Drugiego. Wreszcie jakaś autorka postanowiła wynagrodzić Tego Drugiego za całą jego dobroć i oddanie. No i wreszcie główna bohaterka nie jest wiernym psem biegającym bezustannie za swoją Pierwszą Miłością.

Bardzo cieszy mnie zerwanie z mangowym kultem pierwszej miłości, autorka przedstawiła sytuację, która w wyniku nieporozumień może przydarzyć się każdemu.

Polecam każdemu, komu znudziły się banalne i przewidywalne trójkąty miłosne.

Wiem, znam inne mangi Sakisaki, co nie oznacza, że przyklasnę każdej kolejnej, w której znowu i znowu będzie powielony ten sam schemat. Na szczęście Kou nie mierzi mnie tak bardzo jak Rita, o którym pisałam wyżej, a beznadziejne zakończenie Heroine Shikkaku boli o tyle bardziej, że postacie są wykreowane o wiele lepiej niż w Aoharaido.

Nieumyślnie trafiłam na spoiler i dowiedziałam się, jak kończy się manga. O.MÓJ.BOŻE. Nie chcę już tego czytać. Autorka zepsuła cały rozwój relacji, zniszczyła piękny związek na rzecz stereotypowego zakończenia każdej naiwnej mangi shoujo.  kliknij: ukryte  Nienawidzę dziecinnego, egoistycznego Rity, który w połowie zaczął błąkać się za Hatori jak pies, mimo że wcześniej nieustannie dawał jej do zrozumienia, że nigdy nie będą dla siebie nikim więcej niż przyjaciółmi, i kiedy ta nieszczęśliwa dziewczyna ułożyła sobie życie z cudownym, kochanym, doceniającym ją chłopakiem, ten głupi kretyn nagle doznał olśnienia. Ale, o rany, Hatori też jest kretynką – jak ona mogła ostatecznie związać się z Ritą? Po tym wszystkim, co przeżyła z Hiromitsu, po takich płomiennych wyznaniach miłości, jak, no jak? Autorka kompletnie zwaliła mangę, która była naprawdę odświeżająca, wciągająca i przede wszystkim realistyczna.

Obawiam się, że Ao Haru Ride, niestety, podąża tą samą drogą…

Przecież to jest wielotomówka, która się jeszcze nawet nie skończyła O_o”"

Zanim zaczęto publikować wersję wielotomową, najpierw pojawił się oneshot i to właśnie do niego się odnosiłam. Serii nie znam.

Wreszcie dorwałam ostatnie rozdziały! Daruję sobie pisanie o całokształcie, bo swoje odczucia zawarłam w recenzji. Co się natomiast tyczy wyczekiwanego przeze mnie zakończenia… Cóż. Bardzo AiMorinagowe, jeśli miałabym to jakoś określić. Gdybym nie wiedziała, że powstał sequel i że kończy się on tak, jak sobie tego życzyłam od samego początku mangi, to pewnie czułabym się troszkę zawiedziona, ale właśnie ta świadomość osładza moje wrażenia.

Tylko że znowu trzeba czekać, aż pojawi się możliwość przeczytania tego właściwego zakończenia…

Urocza manga, do której zabierałam się straaaaasznie długo, mimo że anime jak najbardziej mi się podobało. Główną parę bardzo polubiłam, podobnie jak Nobu­‑chan oraz jej Darling, którzy razem wypadają naprawdę fajnie, ale niestety osobno giną – po prostu ich nie ma. Jeszcze gorzej jest z Chiharu i Suzukim, na dobrą sprawę prawie nic o nich nie wiem, a przecież przeczytałam siedemnaście tomików. Całkowitą przeciwwagą jest natomiast ślicznie przeprowadzona ewolucja relacji Risy i Otaniego, poza tym ich związek rzeczywiście miał silne podłoże – mają podobne zainteresowania i temperamenty, zwyczajnie do siebie pasują. Pod koniec zaczęło mi trochę zgrzytać wplatanie do fabuły postaci, które miały stanąć na drodze zakochanych, a które w wyniku różnych okoliczności sprawiały, że widz mógł się przekonać, jak bardzo zmienił się stosunek Otaniego do Risy, ale rozumiem, że autorka jakoś chciała to pokazać, więc uciekała się do nowych bohaterów.

Ach, i ja te paskudne miny Risy uwielbiam!

Lubiłam tę mangę, naprawdę ją lubiłam, ale tylko do pewnego momentu – mam tu na myśli scenę,  kliknij: ukryte  w której Yuki opuszcza szkołę i odchodzi z Kaname. Potem fabuła i cała intryga zaczęła się sypać, w mangę wkradła się potworna nuda, a Yuki stała się jeszcze bardziej irytująca (myślałam, że osiągnięcie takiego poziomu jest niemożliwe, a jednak się pomyliłam). Od tamtej pory nie czytałam już VK dla przyjemności, a jedynie co pół roku przebiegałam wzrokiem po skanach wydanych rozdziałów, żeby zobaczyć, jakie jeszcze głupstwa i niedorzeczności jest w stanie nawymyślać Hino. Jak można przypuszczać, i na tym polu autorka mnie nie zawiodła. Cały czas wyczekiwałam zakończenia, po cichu licząc na to, że będzie reprezentowało sobą jakiś w miarę zadowalający poziom, ale jakież to były złudne nadzieje, wiedzą chyba wszyscy ci, którzy z tym zakończeniem zdążyli się już zapoznać. Po ostatniej stronie siedziałam przed monitorem z wielkim WTF na twarzy i z przypuszczeniem, że Hino wzięła przykład z kogoś, z kogo w ogóle brać go nie powinna – tak, nikt nie powinien brać przykładu ze Stephenie Meyer, jeśli chce zakończyć swoją historię ładnie i z klasą. Kto przebrnął przez tę sagę do końca, z pewnością pamięta scenę,  kliknij: ukryte  w której Edward zwraca się do Jacoba słowami „Mój bracie… Mój synu." (cytuję z dziurawej pamięci). Dokładnie w tym samym klimacie Hino narysowała jedną ze swoich scen, co jest według mnie kompletnie kompromitujące dla jej zakończenia, zważywszy na to, jakie były stosunki między Zero a Kaname w czasie trwania całej opowieści (nie, żeby w Zmierzchu nie było równie kompromitujące…). Ostatnie rozdziały są, moim zdaniem, wyrwane nie wiadomo skąd, jeśli chodzi o stopień zażyłości między nimi. Czytałam gdzieś, że VK miało liczyć nieco więcej rozdziałów, ale kazano Hino skończyć to szybciej – ile w tym prawdy, nie mam pojęcia, jednak może coś w tym jest. I jeszcze sprawa Zero – czym, no czym on zasłużył sobie na to, żeby skończyć u boku Yuki? Z pewnością pomysł i intencje autorki wcale takie nie były, ale ja, czytając, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Yuki traktowała Zero w kategoriach pocieszenia, jako kogoś, kogo będzie trzymać się przez te tysiąc lat, bo tylko on jej pozostał, a gdyby Kaname jakimś cudem przeżył, to radośnie by do niego wróciła, znowu zostawiając Zero samemu sobie. Nienawidzę tej egoistycznej dziewuchy.
Skończyłam wylewać swoje żale. Nie polecam – trzymać się z daleka, przejść obok obojętnie, znaleźć sobie lepsze czytadło, a o VK zapomnieć.

Wrrrr… I lubię tę mangę, i nienawidzę.
Tytułowy Kuro Ouji to po prostu straszliwy gnojek – w rozdziale o świętach przeszedł samego siebie. Z jednej strony chciało mi się śmiać, bo nabrałam się jak Erika, a z drugiej nie mogłam wyjść z podziwu nad tym, jak można być tak okrutnym. Zresztą to, w jaki sposób Kyouya ją traktuje (traktował?), jest jej winą, bo zwyczajnie mu na to pozwoliła. Każda zakochana dziewczyna ma zero jakiejkolwiek dumy? I mimo tego, że Kyouya jest skończonym chamem (serio, wszystkie te niby chłodne typy z mang shoujo są nikim w porównaniu do naszego księcia), to bardzo wciągnęłam się w lekturę i pochłaniałam kolejne rozdziały w ekspresowym tempie. Najgorsze jest to, że Kyouyę w sumie pod pewnymi względami lubię… Jest bezczelny i arogancki, ale jeśli chodzi o jego poglądy, to są zaskakująco… rozsądne. Co mnie cieszy, to że chłopak z każdym kolejnym rozdziałem wydaje się nieco łagodnieć.
I naprawdę, mimo że ich relacja nie jest najzdrowsza i czytelnik zdaje sobie z tego sprawę, to i tak się uzależnia od mangi, bo chce wiedzieć, co wydarzy się dalej. Przy okazji widzę, że w gatunku nadchodzi moda na mangi,  kliknij: ukryte  w których główna para schodzi się wcześniej, niż na samym końcu.
Doprawdy dziwna manga. ;P

cytując poprzedniczki „wyłupiaste oczy są przerażające” no błagam was

Słuchaj, jesteś facetem, samo to już nieco wyjaśnia… To naturalne, że nas może przerażać coś innego niż ciebie. Poza tym, mimo że naprawdę lubię oglądać/czytać horrory, jestem osobą strachliwą i niewiele trzeba, żebym zaczęła trząść portkami. Do tych wyłupiastych oczu z każdym kadrem idzie się przyzwyczaić (pod koniec na małego chłopca patrzyłam wręcz z sympatią) ale przez pierwsze dwa rozdziały serio mnie przerażały, szczególnie w przybliżeniu.