Tanuki-Manga

Moja droga, znów się podpinam pod Twój komentarz.. :) Ale nie mogłam się powstrzymać..

Jedna z moich ulubionych mang, i oczywiście, ma mnóstwo wad.. Ale właśnie za to co ze mną zrobiła podczas czytania, za to, że po raz pierwszy podczas czytania mangi miałam ochotę realistycznie walnąć tę dziewuchę Kanę w gębę na odlew, za ten roller­‑coster emocjonalny, nie mogłam dać mniej.. Siedziałam do 2 w nocy, ale musiałam ją skończyć..

Podzielam zdanie.. :))

Doprecyzuję mój komentarz – moja opinia dotyczy jedynie pierwszej historii, o miłości Lawrence'a i Adriana. W całym wolumenie są jeszcze dwie historie, które sobie podarowałam, zupełnie inne w klimacie niż pierwsza. Można przeczytać, bo sympatyczne, ale bez szału..

Ach, jak mi się podobało, że Ewon uciekał i opierał się Mookyulowi, mimo, że od początku był bez szans. Ach, jak mi się podobało, że Mookyul nie odpuszczał Ewonowi ani na chwilę.. Ach, jak mi się podobało, że Mookyul chciał mieć go całego dla siebie – nawet jeśli momentami ocierało się to o zaborczość. I, że okazało się, że był to sposób na Ewona właśnie..

Ach, bo.. no właśnie.. Po prostu dałam się porwać ich historii. Może i powinnam być bardziej obiektywna i znaleźć jakieś niedoskonałości, ale nie chce mi się..

Kreska bardzo ładna, jak na manhwę przystało – panowie piękni, gustowni, cieszą oko. Było zabawnie? Było.. Było trochę dramatu? Było.. A jak na końcu Ewon  kliknij: ukryte  wypłakał Mookyulowi „Nawet nie mogę oddychać, gdy tylko pomyślę, że mógłbym cię pewnego dnia stracić” - odpłynęłam..

Ale jednak do jednego muszę uczciwie się przyznać – wprost nie znosiłam wątku z  kliknij: ukryte  siwym „ojcem” i jego wzajemnej relacji z Mookyulem . Brrr..

Podsumowując, pewnie mogłabym być bardziej krytyczna, ale manhwa ta należy do jednej z moich ulubionych pozycji.

Przyciąga do niej wszystko, odpycha wszystko. Boję się czytać dalej, bo już wszystko w środku wyje, a pochłaniam kolejne obrazy i nie mogę się oderwać.

I wreszcie koniec.. Boleśnie mi i ciężko.. Siedzę, patrzę przed siebie i myślę – nigdy więcej.. Ale wiem, że przeczytałam właśnie coś niesamowitego i że nigdy bym sobie nie darowała, gdybym nie natrafiła na tę pozycję..

Czytałam ją 2 lata temu, a nawet teraz, gdy piszę, budzą się emocje.. Jedna z mang, której nigdy nie zapomnę..

Czy polecam? Nie mam odwagi.. A jednocześnie..